Secrets

Don't let me go

POV Louis

Als iedereen naar huis is en Briana de slapende Lucas in de auto zet neem in mijn gsm en zie dat ik 40 gemiste oproepen heb en 106 berichten. Ik bel de moeder van Harry, die iets meer dan 29 keer heeft gebeld. Misschien is ze niet meer wakker, het is immers al 5 uur s'ochtends. "Hallo, u heeft me een paar keer gebeld?" Het is stil aan de overkant van de lijn, raar. "Hallo?" "Louis.." Ik hoor gesnik en Gemma op de achtergrond, "Wat is er?" "Kom naar het ziekenhuis." "Waarom?" "Kom gewoon.." "Ik ben er binnen 10 minuten." "Bedankt." Ik leg af en steek mijn gsm terug in mijn zak. "Briana, stap nu in. We moeten onmiddelijk naar het ziekenhuis!" "Waarom?" "Ik heb geen idee maar ik denk dat er iets met Harry is gebeurt?" Ik stap in en realiseer me dat Harry niet meer terug is gekomen na hij is vertrokken om zijn cadeau te halen. "Is hij nog terug gekomen naar het feest?" "Ik heb hem niet eens gezien." Ik schud mijn hoofd en focus op de weg. Na al het drinken en op dit uur is het moeilijk mijn ogen open te houden. Ik heb niet overdreven gedronken voor Lucas. "We zijn er." Ik stap uit en pak Lucas op. Gelukkig slaapt hij nog. Ik neem Briana's hand vast en loop naar binnen. Ik zie een oud vrouwtje achter de balie zitten. "Het spijt me maar Harry Styles moet hier zijn?" Ze kijkt me met medelijden aan en geeft een kaartje, "Hier rechtdoor, 4 deur rechts." Ik knik en bedank haar. "Het moet hier ergens zijn." "Daar is het, Des zit daar." We lopen samen naar Des toe, hij kijkt op met betraande ogen. "Wat is er gebeurt?" Iets wat ik beter niet had gezegt want hij barst terug in tranen uit. Nu ben ik bang wat ik zal treffen als ik de deur open doe. Hij doet teken dat ik naar binnen mag gaan. Ik geef Lucas aan Briana en open langzaam de deur. Ik zie Gemma en Anne allebij met hun hoofd in hun handen zitten. Ik zucht even diep en zet langzaam een paar stapjes verder. Ik had nog een beetje hoop tot ik zag wie er in het bed lag. Ik kijk hem met betraande ogen aan en ga langs hem zitten, in shock. Hij zit helemaal onder de blauwe plekken, sneden, brandwonden, bloed. Ik denk dat ik niet wil weten wat er is gebeurt. Ik kijk Robin aan die zelf moeite heeft om zijn tranen te bedwingen. "Hij wordt toch wakker, niet?" Het is stil, niet ongemakkelijk maar een stilte vol pijn en verdriet. Robin knikt langzaam zijn hoofd, "Wat bedoel je?" "Hij wordt niet meer wakker." Gemma schiet recht en loopt naar buiten. Ik kijk Harry aan die er inderdaad levensloos uitziet maar zo gelukkig zonder zorgen. Ik zie Robin, Anne en Briana de kamer verlaten. Ik kijk Harry aan, "Harry, wordt wakker." "Harry, het is niet meer grappig, wordt wakker!" Als het tot me door dringt vloeien de tranen langs mijn wangen. Hij kan niet dood zijn, hij kan niet weg zijn. Hij moet en zal hier blijven. Ik neem zijn hand vast en laat de tranen lopen zoals watervallen. Ik voel een hand op mijn schouder maar kijk niet op. Het kan me niet schelen wie het is, ik wil alleen Harry zien.

~ ~ ~

Na 4 uur met betraande ogen naast Harry te hebben gezeten, bezoek van de andere jongens en Harry's familie wordt Harry's lichaam voorzichtig ingepakt. Ik bekijk hem een allerlaatste keer. Hij is gelukkig nu na een lange tijd. Het feit dat hij andere levens heeft gered maar zijn eigen leven kon hij niet redden doet pijn. Hij was altijd gelukkig voor andere dus nu moeten wij gelukkig zijn voor hem. Ik snik en volg de mensen die Harry meenemen met mijn ogen. "Ga je mee naar huis? Misschien was het met opzet." "Hij zou zichzelf nooit zoiets aandoen!" "Dat weten we niet.." Ik knik zacht, hij was inderdaad instaat om zichzelf pijn te doen. Samen met Briana en Lucas ga ik naar mijn auto. Ik snik zacht en volg door mijn tranen de ouders van Harry naar hun huis. Ik voel hoe Briana haar hand op mijn been legt. Ik negeer haar en stap uit. Het is bijna 11 uur en ik heb al meer dan 24 uur niet meer geslapen. Ik ga naar binnen en volg Anne naar zijn kamer. Alles is mooi opgeruimt, de fotokaders staat mooi recht, zijn bed is opgemaakt. De geur van Harry kruipt in mijn neus en ik veeg snel een traan weg. "Ik laat je even alleen." Ik knik en ga op Harry's bed liggen. Er schuift langzaam een kaartje van het kussen tegen mijn been. Ik bekijk het en open het. Een afscheidsbrief dus alles was gepland.