Secrets

Chapter 42

Dit is een nieuw begin van een afgelopen verhaal.

• • •

"Gemma, wil je naast me blijven liggen?" Ze knikt een trekt een shirt van me aan. "Bedankt." ze glimlacht even en komt naast me liggen. "Gemma?" "Hm.." "Zou alles goed komen en worden zoals vroeger?" "Ik weet het niet, misschien niet." "Heb je een vriendje?" "Ja." "Hoe heet hij?" "Nick." "Oh, oke." "Ga slapen, morgen zal waarschijnlijk een lange dag worden." Ik knik en sluit mijn ogen. Na 5 minuten lig ik nog altijd niet in slaap, "Gemma?" "Hm.." "Wil je zondag mee naar Louis's trouwfeest?" "Is goed." "Zal ik je ophalen?" "Ja, ga nu maar slapen." Ik knik, niet dat ze dat kan zien, en sluit mijn ogen, "Slaapwel Gemma." "Slaapwel Harry."

~ ~ ~

"Ben je serieus?" "Ik zal het zeggen." "Ja, is goed." "Jaja, tot straks." Gemma legt haar gsm weg en staat op, "Neem je spullen, we moeten naar huis." "Bedoel je dat we naar huis gaan?" "We gaan naar huis." Ik glimlach en ga naar boven om al mijn spullen in te pakken. Niet alles, ik laat een beetje hier, moest ik ooit terug komen. Na 20 minuten zitten we eindelijk in de auto opweg naar mijn vader's huis. "Ben je er klaar voor?" "Ik denk het." Ik stap uit en trek mijn koffers uit de koffer. "Kom je niet mee?" "Ik moet terug naar huis. Nick is aan het wachten, het spijt me." Ik knik en open de deur. Ik word verwelkomt door mijn vader die iets te blij is. "Waar is Gemma?" "Naar huis, ze kon niet blijven." "Jammer." "Waarom?" "We moeten iets belangrijks zeggen." "En dat is?" "Ga even zitten." Ik ga zitten zoals gevraagt en kijk naar mijn ouders die na 14 jaar eindelijk naast elkaar zitten, handen in elkaar. "Je krijgt een zusje." ik kijk hun met grote ogen aan, een zusje? "Wanneer?" "4 maand." "Zijn jullie al zo lang samen?" Ze knikken, vooral niet vertellen tegen je eigen zoon hoor. "Wel.. oke, proficiat, denk ik.." Ze glimlachen allebei, "Mag ik naar mijn kamer?" "Tuurlijk." Ik neem mijn koffers en ga naar mijn oude kamer die nog steeds hetzelfde is. Ik verdeel mijn kleren ordelijk in de kast en ga op mijn bed zitten. Ik kijk even rond en al snel komen de herinnering boven. Niet alleen van in deze kamer, niet alleen van mijn familie maar ook van Louis. Ik zucht en bedenk dan dat het Louis's trouwdag is in 6 dagen. Ik kan niet gaan, ik kan niet gewoon zitten op een stoel kijken naar Louis die trouwt met een random meisje maar ik moet. Ik moet gaan en ik moet kijken naar Louis die samen met Briana trouwt. Ik heb hun baby nog niet gezien.
H: "Hallo."
L: "Wat moet je, Harry."
H: "Ik wou vragen of ik je baby mag komen bezoeken."
L: "Waarom?"
H: "Ik heb het nog niet gezien en ik ken de naam niet."
L: "Zijn naam is Lucas en kom maar als je toch niets te doen hebt met je leven."
H: "Bedankt."
Ik glimlache even, ik ga Louis zien. "Ik ben weg!" "Naar waar?" "Louis." "Oke." Ik open de deur en al snel komt er een warme hittegolf over me heen, veel te warm.
Als ik na 10 minuten in te hete zon heb gelopen kom ik eindelijk aan en druk op de bel. "Wat doe jij hier?" "Ik mocht komen van Louis." "Waarom?" "Ik mocht de baby zien." Ze knikt en laat me binnen. "Hey Louis." "Jaja.." "Waar is de baby?" "Hij ligt daar op zijn speel matje." Ik draai me om en zie een kleine Louis op de grond te spelen met de dingen die boven hem hangen. Ik zet me neer en begin een beetje tegen hem te praten. "Wat doet hij hier?" "Hij wou Lucas zien." "Je weet toch dat ik hem haat. Nu hangt er weer een verschrikkelijke, stinkende lucht in het huis." "Ik weet het maar laat hem even. Hij verveelt zich gewoon en zoekt afleiden bij andere." "Kan hij niks zelf doen? Hij is geen baby meer." "'Nee, maar wel een klein kind die je moet bezig houden." Ik hoor ze fluisteren, elk woord dat ze zeggen. "Hij is nu al lang genoeg hier. Zet hem nu buiten voor Lucas nachtmarries krijgt van zijn lelijke kop." "Het is al goed." Ik snik even en haal mijn zakdoek boven voor mijn neus te snuiten, "Ew, ben je gek! Je gaat hem bestemetten met je bacterieën!" "Doe is normaal, ik ben niet ziek." "Dat ben je wel! Ziek in je hoofd! Ga nu weg." Ik zucht en sta op, wuif nog even naar Louis die er maar stil bij stond en ga dan weer naar buiten. Ik zucht van de warmte en ga ergens op een bankje zitten. Ik neem mijn gsm en trek een selfie. Ik bekijk het en stem direct in met Briana dat ik lelijk ben. Ik verwijder hem direct en ga weer naar huis. Ik hoop dat ik het middag eten heb gemist want ik moet echt iets doen met mezelf. "Harry, waar was je?" "Ik was bij Louis." "Wat deed je daar?" "De baby bezoeken, waarom?" "Hebben ze iets gemeen gezegt?" "Nee." "Kom je nu eten, we hebben gewacht." Verdomme. "Ik heb geen honger." "Je moet iets eten." Ik zucht en ga aan tafel zitten waar mijn vader een boterham in zijn mond propt. "Harry, eindelijk!" "Sorry.." "Ga zitten en eet." Ik knik en begin een boterham te smeren met choco. Ik ben mijn boterham rustig aan het op eten tot mijn moeder de keuken binnen komt gelopen met een doosje dat me bekend voorkomt. "Harry, wat is dit?" "Een doosje." "Waarom heb je dit? Waarom heb je deze dingen nooit verteld? We konden je helpen!" "Wat bedoel je?" Ze zet het doosje voor me neer en kruist haar armen. Mijn vader kijkt nieuwschierig naar het doosje. Ik bekijk het tot ik realizeer dat al mijn kleine mesjes en kleine briefjes met depresieve quotes erin steken. "Waarom zit je tussen mijn spullen!" "Omdat je mijn zoon bent." "Ik ben 21! Blijf uit mijn spullen." Ik wil rechtstaan en woedend naar boven lopen maar mijn moeder houdt me tegen, "Jij gaat nu zitten en dit allemaal uitleggen." "Er valt niets uit te leggen." "Wat betekend dit dan," ze neemt het doosje uit mijn handen, legt alle mesjes eruit en neemt een random papiertje, "Ik blijf stukjes van mezelf strooien in de hoop dat jij me weer in elkaar weet te puzzelen." of "Jouw emoties zijn als een orkaan, maar de storm is gaan liggen en het enige wat nog overblijft zijn de gebroken stukken van jezelf." "Dat heeft helemaal niets te beteken." "Waarom schrijf je er dan zo'n op?!" "Daarom. Mag ik mijn doosje terug?" "Je bent depressief." "Dat ben ik niet." Ookal weet ik diep van binnen dat het wel zo is.