Spojrzałam na zegarek, była 14.25. Jakim cudem ?! podeszłam do drzwi, otworzyłam je. Za nimi stał, nie kto inny jak Alarick.
-Lee! Czemu nie przyszłaś ?! Czekaliśmy na ciebie... Ja czekałem- mówił do mnie jak do starej przyjaciółki, ale nie ! Po tym co opowiedziała mi Juliette, miałam ochotę go zatłuc. Krew zagotowała się w moich żyłach, alfa przemówiła.
-Wynoś się z tąd!Morderca!- krzyczałam do niego, mimo iż stałam pół metra od niego.
-Spokojnie... młoda. Co się stało? Uderzyłaś się w głowę ? Daj sprawdzę- w tym momencie wyciągnął dłoń w moją stronę.
-ZOSTAW MNIE! Nic mi nie jest!
-Słuchaj... Ja się nie znam, na wilczych hormonach u kobiet, ale przypominam ci że mieliśmy dziś poćwiczyć samo kontrolę.
-Czy do ciebie nie dociera, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego?! Ten kto zabije, staje się dla mnie nieprzyjacielem!
-O co ci chodzi?!
-O to!- W tej chwili nie byłam sobą.- Chodź tu.- powiedziało zwierzę we mnie, do przerażonej Julie. Posłusznie podeszłą do drzwi, w których stałam. Ogarnięta strachem, schowała się za mną.
-Ty żyjesz?- był w szoku. Odebrałam to, jako potwierdzenie swoich czynów. Więc szybko zareagowałam.
-Ooo..! Rozumiesz?!- spytałam tonem, jakim zwraca się do niedorozwiniętych umysłowo dzieci. To teraz, WYPIERDALAJ z mojego terenu, kundlu! Masz na to 15 sekund, a jeśli nie znikniesz mi z oczu w tym czasie, to ci nogi z dupy powyrywam- gnoju!- Niemożliwe, ale mówiłam to jako ja, to znaczy władczym głosem, ale panowałam nad sobą.
-Pozwól, że wytłuma...- w tym momencie mu przerwałam.
-12...11...10- odmierzałam, czując się coraz bardziej nakręcona.
Szybko podbiegł do samochodu, odpalił silnik... Odjechał tak szybko, że został po nim tylko kurz.
Ogarnęła mnie fala spokoju, odwróciłam się do dziewczyny i z całych sił przytuliłam ją. Odwzajemniła mój gest, po czym poczułam wilgoć na moim ramieniu, płakała. Nie dziwiłam jej się, stać twarzą w twarz z człowiekiem, który zamordował jej rodzinę. To musiało być straszne...
