Goose bumps

• H6 •

Haaaaiii mensen, 

Hier ben ik weer met een nieuw hoofdstuk. & ik heb een mededeling: Voordien schreef ik mij verhalen op mijn ipod, vandaar dat de vorige hoofdstukken redelijk kort waren omdat ik geen echt besef had van hoe het er daadwerkelijk uit ging zien. Dat alles kwam omdat ik mijn account op de pc niet kon bevestigen of zoiets. Dat kwam dan weer omdat ik me blijkbaar ingeschreven heb met een emailadres dat ofwel niet bestaat ofwel van iemand anders is ( ik was een punt vergeten in mijn emailadres bij het maken van mij account). Omdat ik dus niet in de mailbox kon komen waar ze de mail met de bevestigingscode naartoe hadden gestuurd kon ik mijn account niet bevestigen. Maar dat alles is nu ondertussen opgelost door mijn wonderlijke facebookaccount. Dus nu kan ik mijn verhalen dus schrijven op mijn computer en worden mijn hoofdstukken dus ook langer.. Waarschijnlijk scheelt dit jullie geen bal, maar ik vond toch dat jullie dit even moesten weten :) 

 Vergeet niet te voten en een comment achter te laten ;) 

xoxo Ellen. 

==========================

Opnieuw stond ik in het veld, maar dit keer kwamen er niet één, maar twee lichtstralen op me af. Dat was niet het enige wat anders was, ook de pijn was verschillend. Ik voelde geen pijn aan mijn ogen, maar aan mijn oren. Hoe korter de lichtstralen kwamen hoe feller de pijn werd. Ineens kreeg ik dan ook het idee om te gaan rennen, misschien als ik verder van de lichtstralen wegliep ging dat de pijn ook zou verminderen. Ik liep, en liep, en liep..

maar er leek geen einde aan te komen. Ik was zo uitgeput dat ik mezelf op de grond liet zakken en languit ging liggen. Omdat de lichtstralen weer dichterbij kwamen begon de pijn helaas dus ook weer feller te worden. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de lichtstralen dichterbij kwamen, toen de pijn te fel werd opende ik mijn ogen. Het felle licht verblindde mijn ogen, en opnieuw hoorde ik iemand iets roepen. Ditkeer niet één, maar twee. 

Mijn zicht kwam langzamerhand weer terug, en ik dacht dat ik zoals de vorige keer weer op mijn fiets zou zitten. Maar deze keer lag ik dus wel op de grond. Ik krabbelde overeind en keek alweer op mijn horloge. 5 voor 6, de tijd stond nogsteeds stil, maar mijn secondenwijzer tikte nog langzaam verder. Eindeloos bleef ik naar de secondenwijzer staren, totdat de wijzer die de minuten aangaf ook een kleine slag vooruit ging. Wacht wat? Stond de tijd nu ineens niet meer stil? Ok, dit was raar, heel erg raar.. 

Ik opende de achterdeur en zag de veelbetekenende blik van mijn moeder, dit betekende dat ik weer een uitbrander ging krijgen. 

"Ellen? Waar heb je gezeten? Ik was doodongerust!" 

" Ik was gewoon even fietsen hoor, maar.. " mompelde ik terug. 

" Niks te maar'en" onderbrak ze me. " Dit gebeurd niet nog eens, of het zal je beste dag niet zijn. "

"Ok, ik zal erop letten" antwoordde ik weer daarop, en ik rolde met mijn ogen. 

Gelukkig kwam niet veel later mijn vader binnen, zijn eerste reactie was, tot mijn verbazing: 

"Ellen, ben je op je hoofd gevallen ofzo? Waarom belde je me op voor deze domme reden? Je weet dat dat niet kan en je leek het precies ook nog echt te menen!?" 

"Ja ik meende het dus wel degelijk ook, als je me niet gelooft dan kom je seffes maar even mee, ik heb bewijs." 

Toen moest mijn moeder ons ook nog onderbreken? "Huh, wat? Waar hebben jullie het over? "

"Och niks, madam hier vond het nodig om mij deze middag op te bellen zonder reden." 

"Maar papa, ik had wel degelijk een reden.. kom dan mee kijken seffes?" 

"Ok, ik ga mee, maar als er niks is eh.. "

Na het eten vertrokken we onmiddelijk naar de plaats waar ik de eerste keer van mijn fiets getoeterd werd. Eenmaal op de plaats aangekomen wees ik zelfverzekerd naar de grond." Kijk papa dat stond daar dus nog nooit eh, ik word vandaag al de hele tijd achtervolgd door het cijfer 1. " Ineens begon mijn vader te lachen, ik vond er anders niet veel grappigs aan. Maar toen keek ik naar de grond, er stond helemaal geen 1, het enige wat er lag was een sigarettenpeuk. "Dus dit wou je me laten zien?" spotte mijn vader. " Ja lekker, ik meen het daarstraks.. " "Jaja, dat kan allemaal wel goed zijn in u fantasiewereldje." En we vertrokken weer naar huis. 

Ik opende de deur van mijn kamer, en plofte neer op bed. Wat gebeurde hier toch in godsnaam? Ik bleef maar voor me uitstaren, zonder enig resultaat. Niemand geloofde mij, mijn vader niet, mijn moeder niet, en waarschijnlijk mijn grootouders ook niet. Opeens kreeg ik een smsje. Het was Dune, ze vroeg of ik samen met haar, Maaike en Kato mee naar de bioscoop wou gaan. Lang hoefde ik niet na te denken, want ik had wel wat verzet nodig. Meteen antwoordde ik, en zo gingen we die avond nog naar de bioscoop.

Ik legde hen alles uit, en geen van allen geloofde me.. Veel maakte het me ook niet uit, ik wist tenminste dat het waar was. De reclame begon.. BADUM. dit geluid kwam me maar al te bekend voor, maar als dit geluid door de bioscoopzalen galmde kwam er meestal de boodschap dat we onze gsm moeten uitschakelen. Alleen dit keer niet.. 

Ik verstijfde van top tot teen. Het cijfer twee verscheen en ik maakte een sprongetje. Kato en Maaike bekeken me alsof ze een spook gezien hadden. "Wat krijg jij nu weer? Das toch doodnormale reclame?" zei Maaike. "AHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA" klonk het door de zaal, dit betekende dat Kato weer een lachaanval had. Maar hadden zij die twee dan niet zien staan? "Maaike, sinds wanneer is het cijfer 2 reclame?" "Waar heb jij het nu weer over? " Ok dit was eng, was ik dan echt de enige die die twee gezien had? Ik begon echt bang te worden van dit soort dingen. En het zou niet lang meer duren voordat ik helemaal gek zou worden.