Goose bumps

• H7 •

Het geluid van mijn wekker vulde mijn kamer en ik opende mijn ogen. Ik was al wakker geweest, vaak wakker geweest. Eigenlijk was ik zogoed als de hele nacht wakker geweest.. Hoe kon het ook anders na alles wat er gebeurd was? Ik wou niet opstaan en naar school gaan, en al zeker niet nu dat iedereen mij voor gek zou verklaren. Bovendien waren mijn dekens zo lekker warm, het was alsof ze me omarmden en me nooit meer los wilden laten. Mijn wekker bleef maar geluid maken, en ik drukte een paar keer op de snooze knop wat geen effect had. Maar toen kwam ik erachter dat mijn wekker kapot was, en ik mijn ipod ingesteld had als wekker. Vermoeid zette ik het ene been na het andere op de vloer en ik trok mezelf recht daarna sjokte ik naar beneden. Ik opende de koelkast en nam een potje activia eruit. Ik had niet veel honger maar ik moest toch iets eten, dus lepelde ik het potje maar uit. 

De bel ging en ik liep naar de rij waar ik de rest van mijn klas begroette. Ik liep naar Maaike, Dune en Kato.

"Hey, Ellen? Al bekomen van je verbeeldingen?" vroeg Maaike lachend.

"Ha- ha - ha, niet grappig, ik zag wel degelijk een twee hoor "

"jaja, zawel" 

Ik wist dat niemand me zou geloven, als ik het tegen andere mensen zou zeggen. Ik vond het niet erg dat ze dachten dat ik gek was het enige wat me echt stoorde was dat ik niet van mijn ' verbeeldingen' afkwam. 

Mijn pen kraste nog snel mijn naam boven in de hoofding, en een hand nam het papier voor me weg. Ik had deze test zo hard verknald.. Mijn hoofd rustte op mijn hand en mijn gedachten zonken weg. Ik was weer in datzelfde veld, ditmaal zonder lichtstralen of pijn. Ik zag iets fonkelen in het gras en ik liep er naartoe. Het was maar een stukje zilverpapier, jammer, misschien was dit wel de verklaring voor alles. Ik knielde neer bij het stukje en in mijn ooghoek zag ik opnieuw iets liggen. Ditkeer liep ik er alweer naartoe, ik verwachtte niet veel maar tot mijn verbazing lag er een stuk perkament met opschrift: 'Degene met de zuiverste visie en het scherpste gehoor zal een derde gave ontvangen'. Dit was één van de raarste 'spreuken' die ik ooit gehoord had, maar ok. Net toen ik weer rechtstond met het papier in mijn hand hoorde ik iemand fluiten. 

"Ellen, aarde aan Ellen." 

Ik schrok wakker. 

"Een klas is geen plaats om te dagdromen" 

"Sorry... "

Ik ik staarde naar mijn cursus, mijn vingers tikten één voor één de bank aan. Ik was echt moe, maar ik had dan ook maar amper geslapen. Mijn oogleden begonnen te zakken. Neen, niet in slaap vallen, blijf nog even wakker, nog even.. TRINGGGG. De les Nederlands was eindelijk afgelopen, maar dat betekende niet dat ik het lokaal uitmocht. Eerst mijn agenda nog invullen, en dat duurde meestal lang aangezien onze leerkracht vaak een bijbel op het bord zette. Nadat ik mijn agenda ingevuld had en mijn stoel op tafel had gezet liep ik naar buiten. Ik liep naar de fietsenstalling en trok mijn fiets uit het rek. Vervolgens liep ik tot aan de straat en vertrok naar huis. 

 Ik kon mijn gedachten niet op mijn huiswerk focussen. Ik kon alleen nog maar denken aan het papier, ik wou echt weten wat er gaande was. Ik was bij mijn opa, zoals altijd na school. Vaak hielp hij me met studeren, ofja eigenlijk hielp hij niet hij zat er gewoon altijd bij te kijken maar dat gaf me gewoon een zeker gevoel. Als ik mijn huiswerk afhad, rond half zes, vertrok ik meestal, eigenlijk altijd weer met mijn fiets naar huis. Nadat ik mijn tas gemaakt had nam ik afscheid van opa en vertrok naar huis. Ik maakte een omweg, ik was dat papier helaas nog niet vergeten. Ik ging eerst naar de plek waar een 1 op de straat geschilderd stond, die was er blijkbaar alleen als ik niemand bij me had. Vervolgens fietste ik naar de plaats waar ik een tweede keer naar het veld geteleporteerd werd. Daar stond dan ditkeer ook een 2 op de weg geschilderd. Ik had niet enkel alleen last van achtervolgende cjifers maar ook van mij zicht en gehoor. Soms leek het alsof ze beiden scherper waren maar soms deden ze ook ongelooflijk veel pijn. 

Mijn banden rolden de oprit op en ik zette mijn fiets tegen de muur. Mijn moeder was bezig aan het avondeten en begon onze conversatie zoals iedere avond. 

"Hallo Ellen, hoe was het op school vandaag? Heb je nog nieuwe resultaten teruggekregen? " 

En zoals gewoonlijk atwoordde ik: "Alles was goed en neen ik heb geen nieuwe resultaten teruggekregen."

Dat was dan ook meestal gewoon het einde van onze korte conversatie. 

Ik liep naar mijn computer en startte hem op, ik opende mijn mailbox, na 2 maanden en het enige wat er in zat was reclame. Ik markeerde alles als gelezen totdat ik aan een nogal eigenaardige mail kwam. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Afzender:

Onderwerp: Bloedlijn 

Dag lieve Ellen, 

Hoe gaat het vandaag met je? Ik zal maar niks vragen want ik weet dat je in de problemen zit. Wel waarschijnlijk vraag je je nu af wie ik ben, en hoe ik aan je emailadres kom maar dat doet er nu even niet toe. Ik stuur je deze mail om je te helpen. Ik weet dan ook meer over de rare gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Jazeker, er is iemand die weet wat er gaande is.. Laat het me even kort uitleggen. Al sinds je geboorte maak je deel uit van een bepaalde bloedlijn of stamboom. Dit betekent dat je eigenlijk niet in de juiste familie zit, je ouders zijn dan wel degelijk je biologische ouders maar toch ben je geen echt deel van deze familie. Nu zal je waarschijnlijk denken waarom niemand je dit eerder heeft verteld maar dit gewoon om de simpele reden dat mensen met jouw bloedlijn niet erg zeldzaam zijn. Wat echter wel zeldzaam is, is dat mensen met jouw bloedlijn in het bezit komen van verschillende gaves. Jij bezit er nu twee, en het zal niet lang meer duren voordat je een derde zal bezitten. Het moment wanneer iemand deze gaves ontvangt is totaal onvoorspelbaar. Er zijn mensen die het krijgen bij hun geboorte en er zijn ook mensen die hun gaves pas ontvangen vlak voor ze sterven. Wat ik je nu ga vertellen ga je je waarschijnlijk heel erg goed herinneren. Hoogstwaarschijnlijk ben je al eens op een plek geweest waar je niet eens van wist dat die bestond. Wel, dat is normaal. Maar ik ga moeten afronden. Er is nog enkel één belangtijk ding dat je moet weten: Je gaves zijn nu handig, maar er zal een dag komen dat dit veranderd. Houdt dit in je gedachten. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Wow, wat was dit? Was er dan toch iemand die wist wat er gaande was? En wat zou die persoon bedoelen met een niet gunstige verandering? Er spookten een hoop vragen door mijn hoofd. Ik sloot mijn mailbox en ging naar google: 'Bloedlijn' typte ik in. het enige wat ik kon vinden waren een paar sites over duitse herders.. Ik wist ongeveer wat een stamboom was dus echt ver zou ik niet komen. Maar toch zei iets in mezelf dat er een gat in mijn kennis zat. En ik zou koste wat het kost dat gat vullen. 

"Ellen, eten is klaar." 

Ik liep naar de keuken en ging aan tafel zitten. Ik had niet echt veel honger dus at ik maar een beetje. Nadat ik klaar was met afwassen ging ik meestal lopen, in het bos, samen met mijn moeder. Ik liep naar boven en kleedde me snel om. Vervolgens vertrokken we. 

Ik was al een tijdje aan het lopen, en ik voelde een steek in mijn borstkast. Dit was wel vaker het geval maar het had nog geen ernstige gevolgen gehad. Ik liep altijd een stuk sneller als mijn moeder dus was er vaak ook een grote tussenafstand, maar af en toe keerde ik om, om te kijken of ze nog leefde. Omdat ik toch al een tijdje aan het lopen was draaide ik me om en ik liep terug naar mijn moeder. Ik kwam weer aan de ingang van het bos en was mijn moeder nog niet tegengekomen, ze was spoorloos verdwenen. Ik wist dat ze haar plan wel kon trekken maar dit maakte me toch een beetje ongerust. Ach ja, het zal wel goed zijn en ik draaide me weer om en begon weer te lopen. Ineens keek ik  op mijn gsm om te zien hoelaat het was '18:00'. Precies dezelfde tijd dat mijn moeder me geroep had dat het eten klaar was.. dit zette me alweer aan het denken. Maar heel lang hoefde ik niet te denken dat ik tot het besef kwam dat de tijd al voor de derde keer stil stond. Na deze miserabele ontdekking bleef ik even stil staan omdat ik precies de banden van een auto achter me hoorde, ik keek om en ineens hoorde ik weer datzelfde getoeter.. 

De adrenaline gierde door mijn lijf, dit ging niet nog eens gebeuren. Ik nam de benen en ik durfde niet meer achter me te kijken, ik bleef maar lopen en lopen en het getoeter achter me bleef maar klinken. 

==========================

Heeeeeeeeey, 

Hier ben ik weer met een nieuw hoofdstuk. Ik heb eindelijk mijn computer terug (sneller dan verwacht) Binnenkort komt er natuurlijk een nieuw hoofdstuk. Vergeet niet te voten en een comment achter te laten :) 

xoxo Ellen