Goose bumps

• H8 •

Mijn voeten begonnen pijn te doen. En bovendien was ik al zo lang aan het lopen dat ik niet meer wist waar was. Wacht eens, het getoeter was weg. Ik keek om en zag letterlijk een zwart gat.  

Tot mijn verbazing werd ik verblind door een wit licht.

Deze keer was ik niet meer in het veld maar in een kamer. De muren bestonden grotendeels uit kasten gevuld met allemaal boeken. Eigenlijk was het gewoon een bibliotheek. Voor me lag een dik boek, het was opengelegd op pagina 326. De pagina was helemaal leeg totdat er een tekst verscheen:

Vanaf het moment dat een bloedlijner een derde gave ontvangt kan die persoon zijn gaves aan iemand anders overgeven indien gewenst. Zo niet, heeft die persoon het volste recht de gaves te behouden.

Dus als ik het goed begrijp kan ik van mijn gaves afkomen? Waarom zou ik? Die dingen zijn echt mega handig. Ofja tot nu toe toch.

Plotseling viel de deur in de hoek van de kamer me op. Wat zou daarachter zitten? Ik wou niet opnieuw in de problemen komen maar ik was te nieuwsgierig om de deur dicht te laten. Opgewekt stond ik op, en raargenoeg kwam ik tot de ontdekking dat ik enkel witte kleding droeg. Ik liep naar de deur en legde mijn hand op de deurknop. Voorzichtig trok ik de deur naar me toe en tot mijn verbazing zag ik in de opening het veld waar ik mijn eerste twee gaves ontvangen had.

Ik liep door de deuropening en liep naar buiten. Alweer kwamen er niet één, niet twee, maar vijf lichtstralen. Wat me ditkeer echt opviel was dat de ene lichtstraal sneller was dan de andere. Het leek wel een wedstrijdje. Omdat ik wist wat ging komen probeerde ik mezelf te ontspannen. Mijn neus begon te tintelen en al snel ging dat getintel over in pijn. Nadat de lichtstraal zich weer boven me bevond vervaagde mijn zicht weer en toen ik mijn ogen terug opende bevond ik me weer in het bos.

De geur van de bomen en alle andere planten leek sterker dan ooit te zijn, eveneens het geluid van de fluitende vogels en ritselende takken. Ook het licht scheen feller dan ooit. Ik zou echt niet weten waarom ik mijn gaves zou willen afstaan, dit moment was gewoon magisch.

Ik liep verder en ik hoefde niet te kijken op mijn telefoon of de tijd nog stil stond waar daar kwam mijn moeder al aanlopen.

" Ik kan echt niet begrijpen dat je zo snel kan gaan" pufte ze.

"Tja, conditie he.. "

Ik had zelf helemaal geen conditie en ik liep helemaal niet snel.. Maarja wat kan ik zeggen?

Ik liep verder, en ik genoot van de mooie natuur om me heen. Maar dat zou niet zo heel lang meer duren. De geur begon te fel te worden, ik kon wel flauwvallen. Ook het gefluit van de vogels en de ritselende takken leker met honderden decibels te stijgen. En alsof dat nog niet genoeg was werd ik bijna verblind door de zon. Was dit dan het gevreesde begin van mijn ongunstige gaves?

===========================

Heyoooo,

Alweer een nieuw hoofdstukje :) dit keer is het weer een korter deel (ipod). Ik hoop dat jullie het nogsteeds interessant vinden! Nogmaals bedankt aan de mensen die gevote & een comment geschreven hebben. Ook wil ik jullie nog even vertellen over het boek van een vriendin van me genaamd 'you...' Het is echt een geweldig boek en ik raad jullie allemaal aan om het te lezen! & vergeet ook daar niet te voten!

Tot in mijn volgende hoofdstuk

Xoxo Ellen.