Goose bumps

• H3 •

Plotseling stond ik in een veld, ik was nog nooit eerder op deze plek geweest. Het waaide hard en in de verte zag ik een wit licht op me afkomen. Hoe korter het kwam hoe meer mijn ogen begonnen te branden van de pijn. Toen het licht zich boven mij bevond vervaagde mijn zicht en kon ik nog net iemand 'één' horen schreeuwen.

  Het witte licht vervaagde en mijn zicht herstelde zich weer. Tot mijn vebazing zat ik nogsteeds op mijn fiets. Ik richtte meteen mijn blik op mijn horloge, die rustig tikte. Het was kwart over twaalf. De tijd stond dus blijkbaar niet meer stil en het dorp was blijkbaar ook opgestaan uit de dood. Toch was er iets anders, niet de tijd, niet het dorp.. Er was iets anders aan mij.

Plotseling zag ik allemaal kleine stofdeeltjes voor mijn neus doorvliegen. Het leek wel alsof mijn zicht scherper geworden was. Ik zag dingen die ik normaalgezien nooit opgemerkt zou hebben. Verklaarde dit dan ook de pijn die ik voelde toen ik in het veld stond? Ik wist het niet, en ik betwijfelde dat iemand anders het zou weten.

Oh, helemaal vergeten, aangezien alles terug ' normaal ' was zou ik mijn vader ook probleemloos moeten kunnen opbellen.

" Hallo? Ellen, wat heb je nu weer gedaan?"

" ik heb niks gedaan. De tijd deed ook niks meer, en ik werd bijna overreden door een auto of iets wat kan toeteren. En ik werd daarnet bij wijze van spreken geteleporteerd naar een andere plaats. "

" haha, dat slaat echt nergens op, de tijd kan niet stil staan, en als iemand op jou toeterde deed je waarschijnlijk weer iets verkeerd. En teleporteren kan enkel in films, dat weet je toch?"

" neen verdomme, toch is dat allemaal gebeurd" " niet zagen" En hij legde af. 

  " Ja lekker" mompelde ik in mezelf.Dat was dus typisch mijn vader, even 'geïnteresseerd' als altijd.

  TINGTINGTING. Oh nee, niet ook dat nog. Nu was ook al de batterij van mijn gsm leeg. Kwaad fietste ik verder. Serieus, als iemand mijn gezichtsuitdrukking gezien had zou die zeker gedacht hebben dat ik net iemand doodgekeken had.

Op een bepaald moment fietste ik langs een reclamebord, toen ik dichterbijkwam zag ik dat de reclame zachtjes verdween en het cijfer 1 kwam tevoorschijn. Er ging een rilling over mijn rug. Ik zou zweren dat hier net nog reclame stond voor een of andere haarshampoo die toch niet werkt. Hier was iets gaande, en ik moest weten wat.