Goose bumps

• H9 •

Ik had nu 3 gaves, en ik was er vrijwel tevreden over. Buiten het feit dat ze soms overreageren dan. Mijn gedachten had ik ondertussen geleegd wat betreft de rare gebeurtenissen van de afgelopen week. Al bij al, waren deze gaves zo slecht eigenlijk nog niet. Ik had al een soort van leven gered. En bovendien was mijn scherp zicht ook een pluspunt in de klas. Maar toch... 

Ik zat voor mijn test latijn en peinigde mijn hersens..laudis, laudis.. Verdomme wat was dat? "JA" hikte ik door de klas. Oeps, iets te hard waarschijnlijk. Ik schreef 'lof, verdienste' op het lijntje en ging naar het volgende woord. Asinus, asinus..asinus. Ik hoorde mijn hersens kraken en dat was niet erg goed blijkbaar. Alles begon pijn te doen, mijn ogen, oren brandden van de pijn. Ik dacht dat ik van mijn stoel ging vallen, en ineens was alles weer over.  

Ok, dit was wel heel erg raar.. Maar ik zal het er maar bijnemen zeker? Ik gaf mijn toets af, en net op dat moment ging de bel. Ik liep naar buiten en haastte me naar de fietsenstalling, ik nam mijn fiets toen ik dune achter me hoorde roepen. " ELLEN, ELLEN, WAAAAACHHHHHTTTT". " hahaha, typisch." "Wacht, ik ga mee".  

"Zeg, heb je nog iets van alexander gehoord??" Vroeg ik haar. 

" neen, zijn gsm is nogsteeds kapot, helaas"  

" oh ok... ALL YOU PEOPLE ARE VAMPIRES DUMDUM, DUMDUM, DUM DUM DUM DUM."  

Vaak waren we aan het zingen als we naar huis fietsten, ofja eigenlijk was ik de enige die aan het zingen was..  Veel mensen vroegen zich af hoe ik kon zingen en fietsen tegelijk zonder adem tekort te komen. Ik zong ongelooflijk vals maar ik vond het leuk en wat andere mensen dachten kon me niet echt veel schelen.  

Eenmaal ik klaar was met mijn huiswerk vertrok ik weer richting huiswaarts. Toen ik aankwam was nog niemand thuis, dat was raar, het was al zeker 6 uur geweest. Ik wierp een vluchtige blik op mijn horloge en ja hoor het was 5 over 6. Ik had nu eenmaal wel het geluk dat de poort open was en dat ik gelukkig dus naar binnen kon. Ik liep naar binnen en startte mijn computer op. Plots kreeg ik de melding dat ik een nieuwe email had.  

==========================

Afzender: 

Onderwerp: Meer uitleg over je bloedlijn.

Hallo, hier ben ik weer.. Je hebt waarschijnlijk nu al je drie gaves en zo niet dan loop ik voor op schema, maar nu zal je ook het begin van de nadelen ondervinden.. Ook ga ik je wat meer vertellen over mezelf, ik ben niet denkbeeldig, maar heb geen geslacht. Ook heb ik geen leeftijd, je kan me dus het best vergelijken met de wind of iets dergelijks. Ze noemen mij nummer 0492... Nu nog even wat over je gaves. Denk eraan, je kan je gaves altijd afstaan. Maar dat is niet altijd even gemakkelijk als je denkt. Ik zal het je even uitleggen. Iedere keer dat jij in het veld terecht komt zijn er een paar personen of voor jou beter bekend als lichtstralen rond je. Ieder van hen vecht om zijn gaves te kunnen afstaan. De persoon die wint verliest al zijn gaves maar degene die ze ontvangt, krijgt ze een voor een. Dus niet tegelijk.. Dat maakt het voor de donor makkelijker. Alleen voor jou is er een uitzondering, omdat je een andere bloedlijn hebt dan de meesten. Voor jou is het nu eenmaal wel zo dat je niet alle gaves tegelijk kan afstaan, tenzij je je krachten bundelt met iemand anders van je bloedlijn. Maar naar mijn recent onderzoek ben jij voorlopig nog de enige met bloedlijn 56. Dus je zult je gaves apart moeten afstaan tenzij..Nu je weet hoe het werkt kan ik je misschien overhalen. Zo niet, dan zal er wel een moment komen dat je zelf wilt afstaan. Ook dit nog, de kamer waar je in terecht kwam is ook denkbeeldig. Het geeft geen echte naam dus jij kan het noemen hoe je het wilt.  

Groetjes Nr. 0492

P.s Antwoorden op deze mails is zinloos, want ze komen toch niet aan. 

=========================

Ik dacht even na over wat ik precies gelezen had, dit was gewoon niet normaal. Gaves tot daar toe, maar veranderen in een lichtstraal. Neen, dat ging niet gebeuren. En nog raarder was, dat ik de enige van 'mijn soort' op aarde was. Ik was blij met mijn gaves en zou ze voorlopig helemaal niet kwijt willen. 

Ik was al zeker 3 dagen niet meer in het cellarium geweest, want dat was de naam hoe ik de denkbeeldige plaats ging noemen. Ik wou eigenlijk wel terug gaan, want er stonden enorm veel boeken, en ik was er vrijwel zeker van dat ik daar wat meer antwoorden in zou kunnen vinden. Maar zover ik wist zou ik niet vrijwillig naar het cellarium kunnen gaan. Ook was er geen andere uitgang dan het veld, of misschien was er toch wel een andere uitgang.. Ik zou het alleen maar weten als ik er zou zijn. En dat was op dit moment niet het geval. 

Het was ondertussen al kwart over zes en er was nogsteeds niemand thuis. Ik had geen honger dus hoefde ik niet persee voor eten te zorgen. Dus ging ik maar naar mijn kamer. Omdat ik niet wist wat doen ging ik maar eens mijn kleren voor de volgende dag uitzoeken. Ik opende mijn kast, dat ding had ik blijkbaar al sinds mijn geboorte. 14 jaar nu dus, en ik moet zeggen dat hij er niet slecht uitzag. Ik opende de deuren en zag twee schappen voor me, met daaronder een staaf waar allerlei kapstokken aanhingen met kleren eraan. De staaf hing redelijk laag dus was de achterkant vanonder niet goed zichtbaar. Ik was eigenlijk nooit door mijn knieën gegaan om te kijken wat daar lag. Nu ik er toch maar eens aan dacht ging ik gehurkt half uit, half in de kast zitten. 

Tegen de wand hing een hendel. Omdat ik dacht dat het niet veel kwaad kon trok ik eraan. en plotseling verdween de wand. En gingen de kastdeuren dicht. Ik kroop onder mijn kleren door en kwam terecht in een lange gang waarvan de muren volledig wit geschilderd waren. Hier en daar stonden er een paar deuren maar ze waren gesloten. Helemaal op het einde van de gang was er een luik op de vloer. Ik opende het luik en zag er een ladder uithangen. Ik zette voorzichtig mijn voeten op één van de treden en liet me vervolgens zakken. 

Ik werd omringd door boeken, ik was dus weer in het cellarium. Wie had ooit gedacht dat er een enorme gang vanuit mijn kast naar het cellarium zou leiden? Aan de ene kant was ik blij dat ik het cellarium gevonden had, maar ik was wel teleurgesteld dat ik de hendel niet eerder ontdekt had. Ik liep een beetje rond en greep een random boek uit het rek. 'Kikkers en padden' luidde de titel. Daar had ik dus niet heel veel aan. Ik bleef maar zoeken en telkens geen resultaat. Ik kwam boeken tegen zoals gitaar spelen voor dummies en Jan gaat op het potje. Dit leek me eerder een serieuze bibliotheek maar dat was het blijkbaar niet. Totdat ik bij het boek Bloedlijnen terecht kwam. Ik keek naar de inhoudstabel 

1-23: Bloedlijnen, het ontstaan

24-65: Bloedlijn, werking

66-103: Soorten bloedlijnen

104-155: Het verband tussen bloedlijnen en gaves. 

Als een gek zocht ik naar pagina 104, ik sloeg de pagina open en het stof vloog in het rond. Het was blijkbaar al een tijdje geleden dat dit boek open geweest was. Ik kwam opnieuw aan een inhoudstabel: 

104-106: Bloedlijnen 1-20

107-110: Bloedlijnen 21-40

111-112: Bloedlijnen 41-55

113: Bloedlijn 56 

Ik draaide snel verder totdat ik aan pagina 113 kwam. Bloedlijn 56 of de bloedlijn der bloedlijnen pronkte boven aan de pagina. Ik rilde even.  Ik voelde mijn haar opnieuw samentrekken, ik wist niet waarom want zoals ik al zei, ik had dit gevoel enkel als ik bang was. Ik voelde me niet echt bang. Ik denk dat ik enkel een beetje geschrokken was door het feit dat ik tot bloedlijn 56 behoorde, ofja volgens nr. 0492 toch. Mijn ogen volgden de pagina en ik was klaar om mijn verleden, het heden en zowel de toekomst te ontdekken.