the populair girl (On Hold)

hoofdstuk 10

pov Eva

na ongeveer een half uurtje valt Leon toch in slaap. Hij snurkt zachtjes wat hem nog schattiger maakt. Eigenlijk moet ik hier niet aan denken. Maar ach, niemand die dat weet. Ik denk aan thuis. Hoe zal mijn moeder reageren als ik er niet ben. Ze is niet vaak bezorgd, maar ze merkt toch wel dat ik er niet ben. En hoe zullen de ouders van Leon reageren. Hun zijn vast wel bezorgd. Ik wil het niet toegeven maar ik mis school best wel. Niet de aandacht enzo, maar ik vind school wel leuk. Ik haal goede cijfers en doe me best maar ben niet een nerd. Ik wil gewoon dat dit over is.

'Nee help me dan.' hoor ik iemand mompelen. Ik kijk naar Leon die nog slaapt. Zal hij in zijn slaap praten. Dat is vreemd, maar wel schattig. Weet je wat me eigenlijk opvalt. Ik gebruik heel vaak schattig, maar dat is hij ook.

Ik weet nog precies hoe hij deed toen hij tegen me aan liep. Hij verontschuldigde zich super vaak. Het kan toch gebeuren. Ik hoor buiten zede kamer geluid. Zachtjes tik ik hem aan zodat hij wakker word. 'hé slaapkop, lekker geslapen?' hij glimlacht kort terug en dan kan ik me lach niet meer in houden.

pov Leon

iemand schud me wakker. Ik weet even niet meer waar ik ben, maar zodra ik in haar mooie ogen kijk weet ik het weer. We zijn ontvoerd. 'hé slaapkop, heb je lekker geslapen?' vraagt Eva. Ik glimlach kort en knik. Dan barst ze in lachen uit. Ik kijk haar vreemd aan. 'je haren zitten echt Mongolisch.' lacht ze. Ik kijk haar nep boos aan. Ik weet dat ik er niet uitzie zonder gel in mijn haar. Het zit dan echt alle kanten op.

Er komt iemand binnen lopen, en alweer met een masker. Ik ben het nu gewoon zat. 'hé je kan ook gewoon je gezicht laten zien eikel.' floep ik eruit. Dit had ik beter niet kunnen doen. Hij geeft me een harde klap en ik val met me gezicht op de grond. Ik zat dan al wel op de grond maar toch doet het best veel pijn. Ik zien dat hij naar Eva toe loopt. Hij mag haar echt niet slaan. Je slaat toch geen meisje. Ik ga snel voor haar zitten en dan krijg ik nog een klap. Dan geeft hij ons eten en wat drinken en loopt snel weg en doet de deur dicht.

'je hebt een bloedneus, je had niet voor me moeten zitten. Ik ben wel een meisje maar ik kan wel tegen een klap.' zegt ze lachend. Ik lach terug en pak wat te eten. Ik geef ook wat aan haar en we eten het stil op. Het is niet zo'n ongemakkelijke stilte. Het is een fijne stilte. 'bedankt.' hoor ik haar zeggen en knuffelt me. Als ze me los laat kijkt ze me diep in de ogen. Onze lippen raakten elkaar bijna aan. Dan lijkt ze zich te bedenken en gat weer goed zitten. Ze kijkt nogal verward. Ze had me gewoon bijna gezoend!!!

het is niet een super lang stukje maar ik wou graag updaten. het volgende hoofdstuk ga ik denk wat van de ouders en vriendinnen schrijven.