the populair girl (On Hold)

hoofdstuk 18

pov Leon

het is snel gegaan de laatste dagen. we zijn bevrijd uit dat hok zeg maar. het bleek dat we er al 37 dagen zaten. zo lang leek het echt niet, maar de politie zal wel gelijk hebben toch.

Charlotte is opgepakt. ze had gebeld me Pete, zo heet de man die schoot. en Eva ligt al 13 dagen in een coma. na school ga ik met me moeder naar haar toe. de moeder van Eva vroeg of wij met haar mee gingen. me moeder zei ja. ik wil ook naar haar toe. ik hoop alleen dat Ian daar dan niet is. ik mag hem nog steeds niet. hij heeft er ook wat mee te maken. ik weet het zeker.

na school

ik word nagekeken als ik naar buiten ga. niemand snapt waarom ik nu al naar school ga. simpel. ik wil gewoon naar school zodat ik wat afleiding heb. de mensen komen naar me toe. ze doen opeens aardig tegen me. en dat alleen maar omdat ik ben ontvoerd. ik vind se schijnheilig. ze denken dat ze opeen vrienden van me zijn . ik zal je wat vertellen. ik ben hun vriend niet en dat zal ik ook nooit worden.

als ik bij de auto van me moeder ben stap ik in. ze vraagt hoe het gaat en ik antwoord normaal. we rijden eerst naar huis om de spullen af te gooien en om de moeder van Eva op te halen. ik ga achterin de auto zitten en we rijden in stilte naar het ziekenhuis. de moeder van Eva mag nu pas naar haar dochter toe. ze war eerst in kritieke toestand en nu niet meer.

als we er zijn gaan we naar haar kamer toe. we laten eerst haar moeder naar binnen. later gaat me moeder met haar mee naar binnen. er mogen er maar 2 tegelijk naar binnen toe. als de moeders weer buiten zijn ga ik alleen naar binnen toe. ik weet niet of ze me kan horen maar ik begin toch tegen haar te praten. 'je mag niet doodgaan. je bent sterker en je kan blijven leven. de politie zei dat we 37 dagen waren opgesloten. je kan je hier dan ook uitkomen. de politie heeft Charlotte opgepakt. ze had contact met de man die ons heeft ontvoerd. de man heet Pete. je mag ook niet doodgaan. dan heb ik niemand meer die wat tegen me zegt. iedereen op school doet nu wel aardig maar ze kennen me niet. sinds ik terug ben hebben ze alleen medelijden met me. en ik mis je heel erg. waarschijnlijk hoef je dit niet te weten maar ik weet niet eens of je me wel hoort.'

op dat moment gaat de deur open. ik kijk op en zie dat het Ian is. ik kijk hem met een boze blik aan. 'wat doe jij hier.' vraag ik aan hem. 'ik kom bij me vriendinnetje kijken als dat mag.' zegt hij met een grijns. 'ik wist niet dat het weer aan was tussen jullie?' 'nog niet officieel maar dat komt nog wel.' zegt hij met een nog grotere grijns. 'het zal wel.' zeg ik tegen hem en dan loop ik weg.

als we weer naar huis toe gaan, gaan we eerst langs de pizzaria. we bestellen pizza en gaan dan weer naar huis.

de moeder van Eva eet al een paar dagen bij ons. ze eet niet als haar dochter er niet is. in ieder geval niet nu. en dat begrijp ik wel. me vader moet overwerken en de moeders praten. ik heb niet echt zin in dat vrouwen praat dus ga ik boven maar me pizza eten.

als me pizza op heb loop ik naar beneden om me pizzadoos wegte gooien. ik zei dat de moeder van Eva aan de telefoon is. 'Eva is wakker geworden. we moeten naar haar toe.' zegt ze tegen ons. we knikken en we gaan naar de auto.

als we in het ziekenhui komen gaat eerst de moeder van Eva naar binnen. dat is logisch natuurlijk. 'Leon, Eva vraagt naar je.' ik ben verbaasd maar loop naar haar toe. de moeder van Eva wacht buiten samen met mijn moeder.

'heey.' zeg ik zacht. 'heey. is het waar wat je zei?' vraagt ze. shit ze heeft het gehoor. wat moet ik nu. ik kan toch niet zeggen dat ik het meen. 'wat bedoel je.' zeg ik dan maar. 'dat Charlotte dit heeft gedaan.' zegt ze. ik knik. 'het is nog niet zeker maar de politie denkt van wel.' zeg ik tegen haar. gelukkig. ze vroeg niets over dat andere.