Het geheim

Hoofdstuk 1

P.O.V. Nova
Ik draai de voordeur open, en gooi mijn tas op de grond. Eindelijk, weekend. Het negende lesuur op vrijdag zou verboden moeten worden! Ik doe mijn jas uit en hang hem op de kapstok. "Hoi schat, hoe was school?" Hoor ik mijn moeder vanuit de keuken roepen. "Mwaah" Zeg ik kortaf. Ik loop naar de keuken en zie dat mijn moeder druk bezig is met eten bereiden. "Wat eten we?" vraag ik. "Lasagne." Zegt mijn moeder zonder ook maar een oog van het eten af te halen. Ik hoor mijn WhatsApp geluidje afgaan, en kijk op mijn telefoon. Het is van Jesse. "Hey babe, heb je zin om morgen samen iets te gaan doen? X." Jesse is mijn vriendje sinds een week. Ik ben al zeker een jaar verliefd op hem, maar ik heb nooit actie durven ondernemen. Ik ben gewoon te verlegen. Soms is het best vervelend om nooit eens gewoon op iemand af te durven stappen, en een praatje te maken.
Ik kijk naar mijn moeder die nog steeds druk bezig is met het eten. "Mam, mag ik morgen naar Jesse?" Vraag ik. "Uhum ja, moet kunnen. Oh wacht, je kan niet tot laat, want ik kan je niet op komen halen. Ik laat de ouders van Jesse je niet nog een keer naar huis toe brengen, ze doen al zo veel voor je." Zegt mijn moeder. "Dan blijf ik toch bij hem logeren?" Vraag ik. Mijn moeder stopt acuut met het eten, legt haar mes langzaam weg, en kijkt me dan aan. Ik zie geen enkele emotie in haar ogen. "Nee, dat kan echt niet." Zegt ze kortaf. Ze pakt haar mes weer op, en gaat verder met snijden. "Waarom dan niet?" Vraag ik. Maar ze doet alsof ze me niet heeft gehoord, en gaat verder met snijden van de groenten. "Waarom mag ik nou nooit eens logeren mam? Ik ben al veertien, en ik heb nog nooit gelogeerd! Ieder kind van mijn leeftijd logeert wel eens, waarom mag ik nou nooit?" Ze stopt weer met snijden, maar kijkt me deze keer niet aan. Ze staart alleen naar de grond. Heb ik iets verkeerds gezegd? Ik zie aan haar aders in haar polsen dat ze in het handvat van het mesje knijpt, en niet zo zacht ook. Dan kijkt ze me aan. Weer zonder enige emotie in haar ogen. Best griezelig. Zo staart ze me een paar seconden aan, tot ze haar stem verheft. "Nova, jij gaat niet logeren! Punt uit!"

Ik pak mijn telefoon, en ren naar mijn kamer. Ik sla de deur boos achter me dicht, en ga op mijn bed zitten. Waarom doet ze nou zo? Het is toch heel normaal om bij iemand te blijven logeren? Denkt mijn moeder dat ik niet verstandig genoeg ben, en rare dingen ga doen? Of vindt ze me niet verantwoordelijk genoeg? Al vanaf dat ik zes jaar was wilde ik bij iemand logeren. En iedere keer als ik het haar vraag, reageert ze steeds een beetje agressiever. Toch wordt ik niet bang om het te vragen, het is tenslotte mijn eigen moeder.

P.O.V. Samantha (Moeder van Nova)
Nova rent naar boven. Ik zucht. Misschien doe ik hier wel te gestrest over. Ik gun Nova echt wel een logeerpartijtje. Maar ik moet me aan mijn belofte houden. Het kan hier thuis al uit de hand lopen, en op een logeerpartijtje is die kans alleen maar groter. Ik moet het haar een keer gaan vertellen. Maar wanneer?

P.O.V Nova
Ik ga op mijn bed liggen, en kijk naar het plafond. Zo blijf ik een tijdje liggen, tot ik de kat tegen de deur hoor krabben. Ik sta op, loop naar de deur toe, en doe hem open. Daar zie ik mijn kat Trilo zitten. Hij draait zijn hoofd een beetje. Ik krijg meteen een glimlach op mijn gezicht. Blijkbaar ziet Trilo dat als een bevestiging dat hij binnen mag komen, want daarna rent hij mijn kamer in en gaat als een bolletje op mijn bed liggen. Ik sluit de deur en ga naast hem liggen. Ik aai hem over zijn kopje. Trilo merkt het op de een of andere manier als ik boos of verdrietig ben, en kan me dan ook altijd weer opvrolijken. Het lijkt wel alsof hij een bepaalde gave heeft. Ik voel dat ik moe ben, en langzaam voel ik mijn ogen dichtzakken.