Het geheim

Hoofdstuk 4

"Gaat het?" Hoor ik Jesse met een bezorgde stem zeggen. "Ja het gaat wel, alleen ben ik ineens heel duizelig, en ik voel hele pijnlijke steken in mijn hoofd." Zeg ik. "Wacht maar, ik haal wel even een paracetamol." Zegt Jesse, en hij loopt de kamer uit. En dat was het moment waar het allemaal fout ging...

P.O.V. Samantha
Ik lig in bed en ik ben best wel moe, maar toch kan ik niet slapen. Ik heb een raar gevoel. Ik kan geen rust vinden en voel de spanningen door mijn lijf gieren. Wat is dit toch? Ik kijk op de klok. Het is twee uur s 'nachts. Laat ik maar naar beneden gaan en een kop thee te zetten. Als ik een voet op de grond zet, merk ik pas hoe koud de vloer wel niet is. Ik doe mijn sloffen aan en loop naar de trap. Ik kom langs de slaapkamerdeur van Nova. Dat is raar. Normaal staat haar deur altijd op een kier. Ik haal de deurklink langzaam naar beneden, bang om Nova wakker te maken. Maar tot mijn grote verbazing gaat de deur niet open. Ik duw nog wat harder, maar ik krijg geen beweging in de deur. Zou ze hem op slot gedaan hebben? Ik loop naar beneden om te kijken of de sleutel van haar kamer nog aan het sleutelrekje hangt. Maar daar tref ik een leeg haakje aan. Dit is niet goed is het enige wat door mijn gedachten gaat. Waar kan ze zijn? Wacht, ze zou toch niet ontsnapt zijn om... Nee, mijn Nova zou nooit zoiets doen. Maar wat kan er anders aan de hand zijn? Ik voel mijn hartslag omhoog gaan, en ik ren terug de trap op om mijn man wakker te maken.

P.O.V Nova
De steken in mijn hoofd worden harder en pijnlijker. Wat is dit? Ik hoor de kerkklok van buiten slaan. Hoe vaak slaat hij? Twee keer? Vijf keer? Tien keer? Ik zie alles om me heen draaien, en al de kleuren die ik hiervoor heb gezien, worden vaag. Ik voel hoe mijn ademhaling sneller wordt. Nee Nova, niet in paniek raken. Maar dat lukt niet. Ik kan de hoeveelheid licht die op mijn netvlies brandt niet meer verdragen, ookal is het best donker. Ik sluit mijn ogen. Ik moet naar Jesse. Ik probeer op te staan, waarna ik hard op de grond val van de duizeligheid. Waar ben ik? Ik open mijn ogen, en zie de kamer met een snelheid van zeker duizenden kilometers per uur voor me voorbij gaan. Ik probeer me vast te grijpen aan iets naast me. Maar dan, zie ik de vloer van kleur veranderen. Het duurt even tot ik me besef wat ik zie, maar dan dringt tot me door dat de grond in een groot zwart gat is veranderd. Ik voel mezelf vallen. Maar waar naartoe? Dat weet ik niet. Mijn hart klopt in mijn keel, en ik kan niet voldoende lucht binnenkrijgen. Ik zie dat langzaam de hele kamer dichttrekt met zwarte vlekken. Ik krijg bijna geen lucht meer, maar ik heb hulp nodig. Ik adem zo hard in als ik kan en roep: "Heeeeeeelp!" Maar ik ben te laat, alles om me heen is zwart.

P.O.V. Jesse
Ik loop naar de badkamer om een paracetamol voor Nova te gaan halen. Ik doe het kastje open, en pak een pakje paracetamols waarna ik een luide kreet hoor. Het komt vanuit mijn kamer. Nee, laat er niets ergs gebeurd zijn met Nova is het enige wat er in mijn hoofd rond gaat. Ik laat alles vallen wat ik in mijn handen heb, en ren naar mijn kamer toe. Ik zie Nova op de grond liggen. Dit is niet goed. Ik ren naar haar toe en ga naast haar zitten. Ik pak haar hand en zeg: "Nova, ik ben er, het komt allemaal goed." Maar ik krijg geen reactie. Volgens mij is Nova aan het hyperventileren, want zo een snelle ademhaling heb ik in mijn hele leven nog nooit gehoord. Ik moet hulp halen.