Het geheim

Hoofdstuk 12

"Nova! Kom je eten?"
Ik word wakker omdat mijn moeder iets van beneden naar boven roept. Ik open langzaam mijn ogen tot spleetjes, en kijk om me heen. Waar ben ik? Dan zie ik een foto van mij als klein kind hangen. Oh ja, ik ben in de slaapkamer van mijn ouders. Ik doe mijn ogen verder open en rek me uit. Welke dag is het? Ik denk even na, maar dan kom ik tot de conclusie dat het maandag is. Ik kijk op de klok, die aangeeft dat het bijna negen uur is. Ik kom te laat voor school! Ik spring uit bed en sprint naar beneden. "Mam! Waarom heb je me niet wakker gemaakt? Ik moet maar school!" Roep ik naar mijn moeder. "Nee je hoeft niet naar school, aangezien de hoeveelheid nachtrust die je deze nacht hebt gehad, wil ik je een dagje thuis houden." Ik zucht van opluchting en ga weet naar boven. Ik kleed me aan en loop naar de badkamer. Als ik mijn hand op de deurklink leg, begint de angst te gieren door mijn lichaam. Wat nou als het meisje er weer staat?

Ik beweeg de deurklink langzaam naar beneden, en tot mijn grote opluchting staat er niemand. Ik pak snel de borstel uit het kastje en ren de badkamer uit. Ik doe de deur dicht, en loop terwijl ik mijn haar borstel naar beneden. Als ik mijn haar gekamd heb ga ik aan tafel zitten. Ik maak een boterham met kaas en neem er een grote hap uit. "Heb je toch nog een beetje kunnen slapen?" Vraagt mijn moeder. Ja hoor." Zeg ik met volle mond. "Is papa al weer werken?" "Ja, helaas wel." Antwoord mijn moeder. Dan voel ik mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Ik pak hem er uit.

Hey schatje, ik heb gehoord dat je ziek bent vandaag. Het word wel saai zonder jou op school hoor. 😢 kan ik vanmiddag op ziekenbezoek komen?
Beterschap x Jesse.

Met een glimlach kijk ik naar mijn telefoon. Maar gelijk gaat er weer een golf van teleurstelling door me heen. Als Jesse langskomt ziet hij vast dat ik niet echt ziek ben, en dan wilt hij een andere verklaring voor dat ik thuis ben gebleven. "Waarom zit je zo naar je telefoon te glimlachen meisje?" Vraagt mijn moeder me. "Jesse vroeg of hij langs mocht komen, maar ik denk niet dat dat een slim plan is." Antwoord ik. "Daar heb je groot gelijk in schat. Rust maar gewoon wat uit, dan zie je hem morgen vast wel weer." Zegt mijn moeder.

Als ik mijn boterham met kaas op heb, ga ik op de bank liggen en zet ik de tv aan. Ik zucht. Alleen maar kinderprogammas. Ik stuur Jesse een berichtje:

Hey, sorry maar je mag niet langskomen van mijn moeder. Ze is bang dat jij dan ook de griep krijgt. Ik kom waarschijnlijk morgen weet naar school. Tot dan! X Nova. ❤️

Langzaam sluit ik mijn ogen en val in slaap.

P.O.V. Samantha

Ik loop naar de woonkamer toe en zie dat Nova in slaap is gevallen. Ik heb wel medelijden met haar. Ik weet natuurlijk niet wat ze allemaal is overkomen, maar ik weet wel dat het veel indruk op haar heeft gemaakt. Haar telefoon naast haar trilt, en ik zie dat ze een berichtje heeft. Ik weet dat ze het haat als ik dit doe, maar ik kan het niet laten om even te gaan kijken. Het berichtje is van Jesse:

Oke, tot morgen dan maar! Ik ga je missen! X 😘

Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik ben zo blij voor Nova dat ze een vriendje heeft. Maar toch vind ik het best eng. Ik weet niet waarom, ik denk omdat Nova zelfstandiger word, en steeds meer met anderen gaat doen. Het is niet dat ik Jesse niet vertrouw, of dat ik niet vertrouw in Nova, maar ik ben nog niet klaar om haar los te laten denk ik. Ik zucht en ga op de bank zitten. Ik zet de tv uit, en ga achter de computer zitten. Dan maar weer wat voor mijn werk doen.