Het geheim

Hoofdstuk 6

P.O.V. Samantha
Nadat de moeder van Jesse me heeft gebeld, ben ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis toe gekomen. Het is gebeurd. Dat wat ik al die jaren voor Nova schuil heb gehouden kan ik nu niet meer voor haar verzwijgen. Als ze bij bewustzijn is moet ik het haar gaan vertellen. Ik kijk naar Nova die alweer ligt te slapen. Daarnet waren haar ogen even open, maar dat waren maar zo'n 5 seconden. Toch stelt het me enorm gerust. Nu weet ik in ieder geval dat ze nog leeft. Er komt een dokter binnen die me vertelt dat ik de kamer moet verlaten omdat Nova onderzocht moet worden. Ik loop naar de gang waar Jesse en zijn moeder op me staan te wachten.

P.O.V. Jesse
Samantha komt de kamer uitgelopen waar Nova in ligt. Ik ren op haar af. "Gaat alles goed met Nova?" Vraag ik haar. "Ik weet niet hoe het met haar gaat, maar ze leeft nog. De dokter heeft gezegd dat ze een lichte hersenschudding op gelopen heeft. Volgens mij is ze nog bij bewustzijn want ze heeft haar ogen proberen te openen. Maar nu mag er niemand meer komen kijken omdat ze onderzocht moet worden." Ik zucht diep. Een golf van geruststelling gaat door mijn lichaam. Het zou misschien wel heel slecht afgelopen kunnen zijn met Nova. Een zachte "Oke..." Verlaat mijn mond, ik draai me om en ga weer op mijn stoel zitten. Ik zal niet rusten voordat ik weet of alles goed is met Nova.

P.O.V. Jesse
Ik doe het kastje open, en pak een pakje paracetamols waarna ik een luide kreet hoor. Het komt vanuit mijn kamer. Nee, laat er niets ergs gebeurd zijn met Nova is het enige wat er in mijn hoofd rond gaat. Ik laat alles vallen wat ik in mijn handen heb, en ren naar mijn kamer toe. Ik zie Nova op de grond liggen. Ze ademt heel snel en ze roept iets wat ik niet kan verstaan. Ik pak haar hand, en begin tegen haar te praten: "Nova wat is er? Ik blijf bij je. Alles komt goed." Nova haalt haar handen voor haar gezicht vandaan, maar houd haar ogen dicht. Ze is gestopt met roepen en ze ademt niet meer zo snel. Dan opent ze haar ogen en ik schrik me werkelijk dood. De plek waar normaal haar mooie glinsterende blauwe iris zit, is vervangen door een zwarte dodelijke iris. Nova's ogen stralen angst en verdriet uit. Het enige wat ik kan doen is staren. Ik durf niet dichterbij te komen. Ik zou iets willen zeggen, maar ik krijg geen woorden uit mijn keel. Nova begint te huilen. Zwarte tranen vullen haar ogen en rollen daarna over haar wangen. Wat is dit? Haar ogen gevuld met zwarte tranen lijken wel gaten met daarin verschrikkelijke geheimen die ze onthult op de meest gruwelijke manier die je maar kan bedenken.

Ik schrik wakker en kijk om me heen. Ik ben in het ziekenhuis. Ik zucht een keer diep. Gelukkig heb ik alleen maar gedroomd. Maar wat was dat akelig! Nu ben ik alleen nog maar banger dat er iets gebeurd is met Nova. Er komt een dokter uit de kamer gelopen waar Nova in ligt. "Familie van Nova zeker?" Vraagt hij ons. We knikken. "Er is niets ernstigs met Nova, we hebben haar volledig onderzocht en er mankeert niets aan haar, enkel een lichte hersenschudding van de val. Waarschijnlijk heeft ze een lage bloeddruk gehad waardoor ze voor een korte tijd flauw gevallen is. Gelukkig is nu alles weer in orde met haar. Heeft ze misschien iets intensiefs gedaan voordat ze flauw viel?" Ik denk na en herinner me dat we bijna hebben gekust, maar dat kan het niet zijn denk ik. "Nee, volgens mij niet." Antwoord ik op de vraag van de dokter. "Dan zal het gewoon aan de lage bloeddruk liggen." Zegt de dokter. "Nova zal morgen weer naar huis mogen." We bedanken hem, en we rijden naar huis. Alleen de moeder van Nova blijft in het ziekenhuis slapen. Ik wilde ook wel, maar van mijn moeder mocht het niet. Eenmaal thuis plof ik meteen op bed en val ik in slaap van de vermoeidheid.