Het geheim

Hoofdstuk 8

P.O.V. Nova
Het is vijf voor twaalf snachts. Ik pak het boek wat mijn moeder me gegeven heeft van mijn nachtkastje en loop naar beneden. Er zit niemand meer in de woonkamer en het is stil. Het is best wel raar om in je eentje in het donker door het huis te lopen. Langzaam loop ik traptrede na traptrede naar beneden. De negende sla ik over, omdat ik weet dat die kraakt. Ik pak de sleutel van de voordeur en mijn schoenen. Ik trek mijn schoenen aan en draai de deur open. Ik kijk eens rond. Onze straat is helemaal leeg. Er staat een zacht koud briesje. Ik hoor geen enkel geluid op een beetje geritsel van de stuiken na. Ik pak het boek en draai het slotje open. Ik leg het boek open voor me neer op de eerste bladzijde. Er gebeurt nog niets. Ik kijk op mijn telefoon. Twee minuten voor twaalf. Dat wordt wachten. Maar, wacht even. Waarom doe ik dit ookalweer? Wat heeft dit te maken met flauwvallen? Misschien moet ik wel gewoon naar bed gaan. Mijn moeder zal vast gek geworden zijn van de schrik van toen ik ben flauwgevallen. Net als ik het boek weer op wil rapen, voel ik een onrustig gevoel in mijn onderbuik. Ik ga weer rechtop zitten, maar het gevoel wordt alleen maar erger. Ik voel mijn ademhaling sneller worden. Ik voel een soort energie in mijn borstkas. Ik krijg steken in mijn hoofd. Oké Nova, rustig blijven denk ik. Net als ik mijn ogen wil sluiten om tot rust te komen, zie ik iets verschijnen in het boek. Een heel fel lichtpuntje ligt op de linker bladzijde van het boek. Het puntje is ongeveer net zo groot als de punt van een potlood. Even blijft het liggen, maar al snel komt er beweging in het lichtgevende puntje. Het puntje begint te schrijven. Ik voel mijn mond open zakken van verbazing. "Geen zorgen Nova, ik ben bij je." Schrijft het puntje op de bladzijde van het boek. Wat gebeurt er? Dit gebeurd alleen in films! Misschien droom ik wel gewoon. Ik knijp mezelf hard in mijn arm, maar ik voel pijn. Ik ben dus wakker. Dit is echt aan het gebeuren. "Je bent niet aan het dromen, Nova." Schrijft het puntje nu op. "H-hoe weet u d-dat ik dat dacht?" Vraag ik. "Ik zal het je uitleggen." Schrijft het puntje. Ik zit vol verwachting naar het boek te kijken, maar raar genoeg schrijft het puntje niet verder. Even gebeurt er niets. Maar dan voel ik de energie in mijn borstkassen weer toenemen. Ik heb geen idee wat ik nu moet doen, wat er gaat gebeuren, of waar ik nu mee te maken heb. Maar op dat moment voel ik mijn ogen prikken. Ik zie zwarte vlekken. De zelfde zwarte vlekken als die die ik heb gezien toen ik flauw viel. Nee Nova, niet weer! Rustig blijven! Denk ik in mijn hoofd, maar het lukt niet om mezelf in bedwang te houden. Mijn ademhaling wordt sneller, en de vlekken verspreiden zich. Ik knijp mijn ogen dicht, maar vluchten voor het zwart heeft geen zin. Ik wil me niet overgeven. Niet nog een keer.
Ineens voel ik dat mijn ogen ophouden met prikken. Ik voel mezelf langzaam rustiger worden. Ik probeer mijn ogen te openen, maar ik sluit ze al snel weer als er een enorme hoeveelheid licht op mijn netvlies brandt. "Wat gebeurt er?" Vraag ik, in de hoop dat het putje antwoord kan geven. Maar ik krijg geen reactie terug. Ik probeer mijn ogen weer te openen, en deze keer kan ik de hoeveelheid licht wel aan. Ik durf eigenlijk niet, maar toch hef ik mijn hoofd langzaam op. Ik kijk vooruit en zie dat het puntje is veranderd in een grote langwerpige lichtgevende vlek. Net iets groter dan ik zelf ben denk ik. Langzaam krijgt de vlek meer vorm. Een menselijke vorm. De vlek geeft licht, maar toch is het geen echt ding. Ik kan er doorheen kijken, maar zie er toch vormen in. Het licht blijft meer vorm krijgen, en ik besef me dat het lichtgevende puntje in een menselijke schim aan het veranderen is. Het duurt even tot ik me besef wie er op dit moment voor me staat. De tranen springen me in mijn ogen. Nee, dit kan niet waar zijn! Wat is dit? Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Ik weet niet of het tranen van angst, vreugde of verdriet zijn. Maar op dit moment maakt dat me niets meer uit.