Het geheim

Hoofdstuk 10

Vertel het niet zomaar aan iedereen, en denk goed na voordat je er iets over zegt of doet." Ik knik en beloof haar dat haar boodschap veilig is bij mij. Mijn oma haalt diep adem. Ik zie dat ze het moeilijk heeft. Wat gaat ze vertellen?

"Nova, ik ben niet overleden aan kanker." Zegt mijn oma. "Wat?!" Vraag ik verbaasd. "Maar hoe kan het dan dat er kankercellen in je lichaam zijn gevonden? En hoe ben je dan wel overleden?" "Ik ben vergiftigd. De cellen die in mijn lichaam zijn gevonden waren gifcellen, maar de doktoren hebben waarschijnlijk gedacht dat het kankercellen waren. Die lijken er immers erg veel op. Diegene die me vergiftigd heeft, is zeker gespecialiseerd in die werk. Bijna niemand heeft iets kunnen ontwikkelen dat zo veel op kankercellen lijkt." Mijn oma stopt even met praten, maar gaat dan weer door. "Ik weet niet precies door wie of hoe ik vergiftigd ben. Maar ik denk wel dat ik weet waarom." Ik staar haar even met open mond aan. "Waarom ben je dan vergiftigd?" Vraag ik fluisterend. Ze haalt diep adem.

"Luister Nova. Niemand heeft dit ooit geweten, zelfs Samantha en opa niet. Maar ik werkte vanaf mijn zestiende jaar voor de koninklijke familie van Nederland. Ik was een spion, die in de gaten moest houden dat er bijvoorbeeld geen bomaanslagen op de koninklijke familie werden gepleegd. Mijn hele leven heb ik het geheim kunnen houden. Nou ja, dat dacht ik dan. Blijkbaar heeft iemand me ontdekt. Iemand die kwaad wil op de koninklijke familie, en dus op ons land. Ons land is in groot gevaar Nova."

Van verbazing weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Ik ga op de grond zitten, en denk even na. Het kan wel kloppen wat oma allemaal zegt. Ze hield inderdaad voor  zolang ik haar gekend heb erg veel van het koninklijke huis. Altijd als de koninklijke familie ergens aanwezig was, was mijn oma daar ook. Het gaat moeilijk worden om dit geheim aan niemand te vertellen.

"Maar oma, als ik de enige ben die hier van weet, kunnen de mensen die kwaad willen op ons land toch niet gestopt worden?" Vraag ik haar. "Jawel, dat kan wel. Jij kan dat. En ik heb vertrouwen in je." "Wat!? Ik!? Maar ik ben nog veel te jong om zoiets uit te kunnen zoeken. Dit is werk voor de politie! Toch geen werk voor een onervaren kind?" Vraag ik haar. "Als de politie dit te weten komt, zal alles uit de hand lopen, Nova. Want dan zal iedereen weten dat je een medium bent, en dat je met geesten kan communiceren. Je kan namelijk niets aantonen over dat die zogenaamde kankercellen, gifcellen blijken te zijn. Dus hoe kan je het dan te weten zijn gekomen? Gaan mensen zich afvragen. En, je hebt bewijs nodig als je naar de politie gaat. En ik besta niet meer, dus ik ben eigenlijk geen bewijs. Maar geen zorgen, je hoeft dit niet alleen te doen. Als je wilt, mag je iemand meevragen om uit te zoeken wie hier achter zit. Maar let op: diegene moet te vertrouwen zijn. Diegene moet ten eerste geloven wat je verteld, en ten tweede moet diegene je willen helpen, en het geheim aan niemand door willen vertellen." Ik denk even na. Ik heb eigenlijk geen echte vrienden op school.

Dan schiet me iets te binnen. Mijn nichtje! Die ken ik al heel mijn leven, en ik weet zeker dat ik haar kan vertrouwen. "Ik weet het al oma!" Zeg ik tegen haar. Op dat moment hoor ik de kerkklok 1 uur slaan. "Het is een uur, ik begin langzaam te verdwijnen. Heb je alles goed onthouden? Kijk uit voor kwaadaardige geesten, maar zolang je het drankje drinkt wat je moeder je gegeven heeft, ben je veilig. Kijk uit wie je wat verteld, en wie je vertrouwd. En denk er aan, ik ben altijd bij je, en ik houd van je. Maak me trots liefje! Als je me mist, kijk dan naar de felste ster die die nacht aan de hemel staat. Succes!" Zegt mijn oma, terwijl ze langzaam wegvaagt. "Dankje oma, ik houd ook van jou." Zeg ik met tranen in mijn ogen. Op dat moment geeft ze me een knipoog, en verdwijnt ze. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Wanneer zie ik haar terug? Ik voel nu pas hoe koud ik het eigenlijk heb. Het is tenslotte midden in de nacht. Ik besluit naar binnen te gaan, en te gaan slapen. Nou ja, in hoeverre dat lukt dan.