"သား... အေဖ့ဆီခဏလာဦး"
ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့သူ႔ကို လွမ္းေခၚလိုက္တဲ့ Appaမ်က္ႏွာက သိသိသာသာကို ပ်က္ယြင္းေနခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းထိုင္ခံုေပၚမွာ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ေနတဲ့ ပံုစံက အရာရာကိုလက္ေလၽွာ့လိုက္တဲ့ပံုစံ။
"Appa ေနမေကာင္းဘူးလား"
သူေမးရင္း Appaနံေဘးဝင္ထိုင္ေတာ့ Appaက ေတာင္းပန္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ...
"Jongin... သားဘဝမွာ Appaမရွိေတာ့ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ"
ထူးဆန္းတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုအတြက္ သူဆြံ႕အသြား၏။ Appaမရွိေတာ့ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ သူတစ္ခါမွ မေတြးဖူးပါ။ Ommaဆိုသူကို ေမြးကတည္းက ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့တဲ့ သူ႔အတြက္ Appaက သူ႔ရဲ႕ကမ႓ာပဲေလ။ သူ ေတြသြားၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ျပံဳးလိုက္ရင္း...
"သားဘဝမွာ Appaအျမဲရွိေနမွာပါ။ ဟုတ္တယ္မလား"
သူေျဖေတာ့ Appa ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးေလသည္။ နာက်င္စြာ ျပံဳးလိုက္တဲ့အျပံဳး။ Appa ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပလို႔လား။
"Appa... ဘာ..."
"သား သြားနားေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းမွာ ပင္ပန္းလာတယ္မလား"
သူ႔စကားမဆံုးလိုက္ေပမယ့္ Appaစကားကို Jongin အလိုက္တသိ နားေထာင္ၿပီး အခန္းဆီသာ ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ေလးက သူနဲ႔Appaရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ သူမသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။
"မၾကာခင္မွာ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခါးပတ္မ်ား ေသခ်ာပတ္ထားေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ရွင္"
ေလယာဥ္မယ္ေလးရဲ႕အသံက သူ႔စိတ္ေတြကို ပစၥဳပၸန္ဆီ သယ္ေဆာင္လာေပးသည္။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကိုဖြင့္ၿပီး ေလယာဥ္ျပတင္းကေန ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္၏။ Koreaေျမက သူ႔အတြက္ သူစိမ္းဆန္ေနလိုလို။ အင္းေလ... သူလဲ ေျပာင္းလဲသြားသလို အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲသြားမွာပဲ။ သူေတာင္ Kim Jonginကေန Kim Kai ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္လား။
~သား Appa မရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ သားဘဝသားေလၽွာက္လွမ္းပါ။ Appaနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကေန ရုန္းထြက္လိုက္ပါ။ စိတ္ခ်ခဲ့မယ္~
