Happy, I would like to...

Samotność drugim imieniem

Mama powiedziała mi, że przez nie które osoby nie warto jest płakać. I teraz usiądź i pomyśl. Jak sądzisz czy hipoteza, że ranią nas ci, na których nam najbardziej zależy... jest prawdziwa. Czy to tylko po prostu kolejny wymysł zdesperowanych ludzi? Pomyśl.
Czasami mam tak, że chcę po prostu zniknąć. Nie wiem wpaść pod samochód, zgubić się w lesie czy po prostu zemdleć i być w śpiączce. Tak bardzo mnie interesuje czy ktoś by się zaczął martwić. Jakie byłyby ich pierwsze myśli, słowa.. Jakby się czuli. Byliby na mnie źli, wściekli. A może na siebie, że nie zapewnili mi wystarczającego bezpieczeństwa. Czy może czuli by strach lub przerażenie. Nigdy tego się nie dowiem. Ciekawo jak by zareagowała rodzina, a jak przyjaciele. Kogo rodzice zawiadomili by pierwszego. No cóż - ciężko jest to sobie wyobrazić. Bardzo chciałabym żeby w tak trudnym momencie rodzice siebie wspierali, żeby zaangażował się w to Nick. Jednym moim pragnieniem byłoby to, żeby po czymś takim pewna osoba się zmieniła. Nie wiem czy jest to możliwe, ale warto jest walczyć.
A teraz pytanie do Ciebie. Czy czytając to wyobrażasz swoje życie? Kogo stawiasz na miejsce tej osoby? Jakie masz odczucia wewnętrzne? Co czujesz? Jeżeli jest to Ci całkowicie obojętne to muszę Ci powiedzieć że jesteś strasznie nieszczęśliwą osobą.
..Teraz pomyślisz, o co jej chodzi przecież właśnie jestem szczęśliwy..
Co to za życie kiedy wszystko masz bez jakich kolwiek prób i wyrzeczeń. Kiedy wszystko udaje Ci się od tak. Właśnie ta ciężka droga to jest całe nasze życie, cała męczarnia dzięki czemu czujemy się szczęśliwi. Często jest mi przykro, czuję się samotna. Ale to momentami. Wspomnę sobie miłe chwile i ... Tylko tak zbiera się na zły, jest dziwnie. Ale to jest nasze życie i nikt tego nie zmieni, tak już będzie. Mimo wszystkich prób, starań nic się nie zmieni. Wszystko pozostanie takie jak jest. Niby żałosne a jednak szczęśliwe. Niby tyle osób wokoł a jednak wciąż samotna...