BÖLÜM BAYA GECİKTİ FARKINDAYIM FAKAT OKUL VE KURSLARIM OLDUĞU İÇİN HİÇ ZAMANIM OLMUYOR. KİTAP DAHİ OKUYAMIYORUM. YGS HAZIRLIKLARI BAYA ZOR İLERLİYOR. AFFEDİN BENİ..
Bu pozisyon o kadar rahatsız ediciydi ki, bacaklarımı ve belimi çok sıkı kavramıştı. Kafamı hareket ettiremiyordum. Enseme vuran sıcak nefesi tüylerimi harekete geçirip dans ettiriyordu resmen. Biraz kımıldamaya çalışsam kendine daha çok bastırıyordu.Uyumak istiyordum en az iki saat olmuştu burada öylece yatalı ve hava hafiften kararmıştı. Aklımda hala Ekin vardı.
"Duman." dedim sessizce.
"Hı.." diye bir inilti çıktı dudaklarından.
"Ekin'i ne zaman göreceğim?" diye sordum çekinerek.
"Ben uyumadan uslu olmuş saymayacağım seni. Ben uyumadan göremezsin." Ne, ne, ne iki saattir uyuyordu zaten. Bela mı bu adam bana!
Kollarının arasından çıkmak ister gibi hareketler yapaya başladım. O kadar sakin duruyordu ki. Bu beni daha çok sinirlendiriyordu.
"Kurtlara yem olmak mı istiyorsun?" diye sorduğunda sesindeki ciddiyet gözle görülürdü sanki. Sessizce hareketlenmeye son vererek burnumdan solumaya başladım.
"Aferin uslu kız."tekrar saçlarımın arasına gömülerek. Ben uslu kız falan değildimm..
Babamın ve Selim'in katilinin kolları arasındaydım. Bana sarılıyor ve emirler yağdırıyordu.
Uyuduğunu düzenli nefes alışverişinden anlamıştım. Onu uyandırmamak için yavaş bir şekilde hareket ettim. Ondan kurtulmak için bacaklarımı harekete geçirdim fakat hala cok sıkı tutuyordu.
Kapının arkasındaki kişi kapıya öyle bir vuruyordu ki kıracak sanmıştım.
"Duman." dedim korku dolu bir sesle "Kapıya bak."
"Hıhıı.." dedi tatlı bir şekilde.
"Duman bırak beni!" deye bağırdığım da kolları ve bacakları gevşedi ve yavaşça benden uzaklaştı.
"Lanet olsun!" diye inlemişti. Hala kapıya vuran birisi vardı.
"Duman kapıya bak." diye bir emir cümlesi kullandım.
"Kes şunu!" diye parladı bir anda. Ne yapmıştım ki ben simdi? Dilimin ucuna gelen sözleri geri yutarak odaya doğru hareket edecektim ki arkadan gelen sesle durdum.
"Al abi kendine geldi bu piç." dedi Bora. İçimde bir rahatlama hissederek geriye döndüm ve kapıya doğru hızlandım. Ekin'i son gördüğüm gibi değildi, daha çok dövmüşler ve acı çektiği belliydi.
Duman'ın arkasındaydım ve öne doğru hareket edecektim ki Ekinle göz göze geldim. Gözleri bile güçsüz bakıyordu.
Ona doğru hareketlenerek boynuna atladım ve sıkıca sarılarak ağlamaya başladım.
Ben Ekin'e sarılmış ağlıyordum(!)
"Prenses piçine sarılıyor." sesindeki iğrençliği duyduğumda bulunduğum durumdan ayrılarak Duman'a doğru döndüm.
"Ne demeye çalışıyorsun sen?" diyerek iğneleyici bir bakış attım.
"Bir şey demiyorum biraz önce benim altımdaydın da tuhaf hissettim."dedi çarpık gülümsemesiyle.
Göz yaşlarımı silerek ona doğru bir adım attım. Gözlerimi siyah gözlerinden ayırmamıştım. Onun yüzünde hala çarpık bir tebessüm vardı.
"Bana sakın bir daha iftira atma." diye tısladım.
"İftira mı? Ohooooo, biraz önce benimle yatmıyor muydun?" diyerek tekrar kahkaha attı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
PSİKOPAT KIZIN BELASI
Fiksi RemajaBabasının günahını çeken bir kız çocuğu bu eziyete daha ne kadar katlana bilir ki?Gözü dönmüş bir genç çocuk ona acıyacak mı? yoksa daha da karanlığa mı çekecek?Karanlık her zaman işe yaramaz. Her şeyi saklayamazsın. Sadece diğerleri görmez. Ama sen...
