Bir haftayı geçmişti Ekin'in yanına bile yaklaşmıyordum. Duman'ın söylediğine göre annem ortalarda gözükmüyormuş. Onu arıyormuş, sinirliymiş falanmış filanmış.. Bora ve Aslı arada bir buraya geliyorlarmış, çoğunlukla uyuduğum zamanlarda geliyorlar yani sanırım. Evde sadece o katil, Ekin ve ben varız. Tek sığınağım kitaplar.
"Ne yapıyorsun?" düşüncelerimden sıyrılıp Duman'a doğru döndüm.
"Kitap okuyorum.." dedim gözlerimle kitabı göstererek.
"Sonra okursun şuan benimle gelmen gerek." dedi arkasını dönerek. Sırtına yapışan tişörtten olsa gerek çok hoş bir görüntüsü vardı.
"Ne yapacağım?"dedim yerimde dururken. O kadar acıkmıştım ki yerimden kalkacak gücüm yoktu.
"Sosyal hesabına gireceksin." dedi sakince
"Neden?"
"Annene mesaj atacaksın." dedi gözlerimi bularak.Bir an aklıma gördüğüm rüya gelmişti. 'ben gidiyorum sakın peşimden gelme' demişti. Nereye gitmiş olabilirdi ki tek başına?
"Yerimden kalkacak halim yok." dedim gözlerimi devirerek.
"Tam bir sorunlusun." diyerek masada duran laptobu alıp bana doğru yaklaşmaya başladı. Yanıma oturdu ve dizlerimde örtülü olan battaniyeyi aldı ve omuzlarımıza örttü. Yine haddinden fazla yakındık..
"Ne yapıyorsun ya üşüyorum ben!" dedim isyan eder gibi. Çarpık gülümsemesiyle bana döndü ve daha fazla bana sokuldu. Aramızda milimler kala durdu ve sıcak nefesini yüzüme bıraktı.
"Ben seni ısıtırım." dedi, sanki nefesindeki yumuşaklığı hissetmiştim.
"Hayvansın Duman.."
"Kanımda var arınamıyorum hayvanlıktan, elimde değil."
"Ne istiyorsun benden? Çabuk bitir işini uyumak istiyorum." dedim gözlerine bakarak.
"Sosyal hesaplarının hepsini açacaksın bana." dedi tekrar ciddi haline bürünerek.
"Mesajlarıma bakmazsan olabilir.." dedim alayla. Gözlerini üstümde hissettiğimde ona dönme gereğinde bulundum.
"Aç şu hesaplarını!" dediğinde kucağındaki laptobu alıp kendi kucağıma koydum. Teker teker bütün hesaplarımı açtım. Bir kaç bir şeye bakacaktım ki anında aldı..
--DUMAN--
"Aç dedim oku değil." dedim ama yine sinirlendirmişti. Her zaman bukadar sorumsuz olması deli ediyordu beni.
"Tamam Duman." dedi klasik kız tribi atıyordu. İlk olarak tüm hesaplarından mesajlarına baktım. Annesinden bir tek mesaj dahi yoktu. Sadece onu görmeyi özleyen yavşakların attığı mesajlar vardı.
Birden omuzumda ki ağırlığı hissedince ona doğru döndüm. Uykum var dediğinde hiç inanmamıştım ama şuan benim omzumda uyuyordu.
Laptobu masanın üstüne iterek onu benim yatağıma taşıdım. Bu kadar hafif olması canımı sıkmıştı. Hiç bir şey yemiyordu.
Şuan benim yatağımda uyuyan bir kız var ve ben elimi bile sürmüyorum. Belkide bunu haketmediği için ama annesi olsa bir saniye bile düşünmezdim. Ailesinin acısını o çekse de ona acıyamıyordum.
Üstünü sıkıca örterek son kez ona baktım. Ona zarar veremiyordum.
Odadan cıktım ve tekrar bilgisayarın başına geçtim. Bütün hesaplardan mesajlarını sildim ve annesine mesaj attım.
"Anne ben evdeyim, o adamın elinden kurtuldum. Neredesin sana çok ihtiyacım var." Gönderdikten sonra profilinde gezinmeye başladım.
Selim ile fotoğrafları vardı. Orada gerçekten gülüyordu. Selim onunla oyun oynamıştı ve ya gerçekten sevmişti bilmiyorum ama Selim artık yoktu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
PSİKOPAT KIZIN BELASI
Genç KurguBabasının günahını çeken bir kız çocuğu bu eziyete daha ne kadar katlana bilir ki?Gözü dönmüş bir genç çocuk ona acıyacak mı? yoksa daha da karanlığa mı çekecek?Karanlık her zaman işe yaramaz. Her şeyi saklayamazsın. Sadece diğerleri görmez. Ama sen...
