Why me..?

5

Ik werd wakker in de morgen. Ik gaapte en rekte me uit. Melanie lag nog te slapen. Tegenover me lag nog steeds Marijn. Hij
lag ook nog te slapen. Ik liep met mijn toilet tas naar de badkamer van de meiden. Ik maakte me op en poetste mijn tanden en borstelde mijn haar. Ik ging weer naar de slaapzaal. Ik hoorde heel veel mensen nog slapen. Sommige waren aan het snurken. Marijn ook. Ik giechelde. Nee Amber! Zei de stem in mijn hoofd. Hij heeft je bedrogen, geef geen aandacht aan hem! Ik schudde mijn hoofd en ik liep een kleedhokje binnen. Toen ik klaar was liep ik weer naar buiten. Toen ik de deur openmaakte van het kleedhokje, stond Marijn tegenover me. Hij had zijn hand door zijn warrige blonde haar gehaald. "Hoi" zei hij met een ochtendstem. Eigenlijk was het best schattig. Hij zette een lieve glimlach op. Ik kon het niet weerstaan. "Het spijt me zo erg" zei hij half snikkend. "Het geeft niet" en ik vloog in zijn armen. "Bedrieg me alsjeblieft nooit meer". "Dat beloof ik". "Kunnen we er wel over praten?" Zei ik met een hoge stem. "Ja". Wie liepen naar buiten om op een bankje te gaan zitten. "Leg het me uit". Zei ik met een smekende stem. "Nou, luister. Ik had een weddenschap met Jasper. Het was: het eerst volgende meisje dat je zoent, krijgt 40 euro. Ik wilde jou wel zoenen maar ik kon je dat niet aan doen voor geld. Dus ik zoende met haar. Ik ken haar niet eens. Het was niet wederzijds en ik voel niks voor haar. Alleen voor jou." Hij ratelde maar door. Mijn gedachte stopte bij "ik voel niks voor haar. Alleen voor jou." "Amber? Ben je nog bij?" Ik schudde mijn hoofd als een oppepper. "Ja" zei ik snel. Mijn vertrouwen was nog niet helemaal 100% maar toch, ik wil Marijn niet kwijt. Ik keek op mijn iPhone hoe laat het was. 1 uur. Om half 2 moest ik naar de man toe. Ik moest het toch gaan vertellen aan Marijn wat ik moet doen dadelijk. Ik besloot het wel te gaan vertellen. Ik haalde diep adem en begon te praten. Marijn luisterde met zijn mond open. Hij pakte mijn hand en gaf er een kus op. "Er is niks aan de hand, ik ga gewoon mee." "Ik knikte met een gerustellende gedachte" er is niks aan de hand Amber, alles komt helemaal goed. We liepen samen naar het bos. Na 10 min. gelopen te hebben, waren we bij plaats van bestemming. Ik hoorde de bosjes ratelen. Mijn hard ging sneller kloppen en ik hield Marijn zijn hand nog steviger vast. Hij trok me tegen zich aan. Hij fluisterde in mijn oor: "ik ben bij je, er is niks om bang voor te zijn". Zijn armen waren stevig om mijn heen geslagen. Het voelde heel veilig. Toen hoorde ik een bekende stem. Mijn ogen gingen meteen open. De man. Hij is er. Mijn hart klopte steeds sneller en sneller. Marijn draaide om en schreeuwde tegen de man "JIJ BLIJFT MET JE VIEZE VUILE TENGELS VAN AMBER AF, HOOR JE!?" Ik stond achter Marijn voor bescherming. De man was in het zwart gekleed. Hij verplaatste snel naar mij toe en trok aan mijn arm. Marijn schrok en trok me weer naar hem toe. Maar de man was sterker. Marijn rende achter ons aan maar de man was sneller. Ik barste in tranen uit en het enige wat ik kon zeggen was "Marijn" ik zag hem in de verte op de grond zakken. Hij schreeuwde mijn naam "AMBER"
"IK KOM JE HALEN EN DAN BEN JE WEER VEILIG" later barstte hij ook in tranen uit. De man sneed met een mes mijn pols door. Later dropte hij mij ver in het bos. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik lig op de grond in het koude bos, hopend dat nog iemand mij komt halen. Toen werd alles zwart voor mijn ogen. "......"