Why me..?

3

Toen we eindelijk ons ontbijtje op hadden mochten we nog even iets voor ons zelf doen. Daarna een mega grote activiteit. Niemand behalve de leraren wisten wat we gingen doen. Ik zat op mijn bed en graaide in mijn tas voor mijn oordopjes. Ik plugde ze in en duwde ze zachtjes in mijn oor. Ik sloot mijn ogen maar ik voelde dat er iemand voor me stond. Ik opende mijn ogen en ging overeind zitten. En ja hoor, het was Marijn. "Wat" snauwde ik naar hem. "Kunnen we even praten?" Zegt hij met een pruillipje. "Oke" zeg ik met een koude stem. We liepen naar buiten. "Wat moet je nou?!" Zei ik op een harde toon. Hij zucht en verteld van alles. Hij ratelde maar door. Het enigste wat ik begrepen heb was: "sorry van die kus" "nee Marijn, hier trap ik niet in. Hoe kon je zoiets doen? Waarom?" Hij haalde zijn hand door zijn haar en zette een nerveus/bedroefd gezicht op. Hij trok me iets dichter bij hem en probeerde me te zoenen. Ik duwde hem ruw weg en keek hem boos aan."hou op met je vieze spelletjes" zei ik nors. En ik ging even een stuk wandelen. Ik liep een stuk door het bos heen. Zo, wat heerlijk die rust. Plots word ik in de bosjes getrokken. Ik voel een hand voor mijn mond. Ik slaak een gil maar niemand kon me horen. Gelukkig had ik mijn telefoon in mijn zak zitten en verbergde hem diep in mijn zak en zette het geluid uit. De man fluisterde in mijn oor: "kom hier morgenmiddag om dezelfde tijd anders gebeurd er wat met Marijn." Ik krijg de rillingen over mijn rug en voel de hand weggaan van mijn mond. Hij is daarna weg en ik zie hem ook niet meer. Ik ren terug naar het kamp. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik zie Melanie in de verte staan zoeken ofzo. Oja waarschijnlijk is ze aan het zoeken naar mij. "MEL!!" Zeg ik hard. Ze kijkt richting mij en rent naar me toe. "Meid" "waar was je?" Ik kon niks zeggen, ik was nog in shock. "Amber, zeg iets". Ik leg het hele verhaal uit aan Melanie met tranen in mijn ogen. Ze staat met open mond te luisteren. We knuffelde elkaar stevig en liepen toen naar de slaapzaal.