Selinin agzindan...
Kacmak istiyordum. Onu görmek istemiyordum. Ama niye? Onu unutmustum. Bununla yasayacaktim. Ama onu birden görünce... sadece kacmak istedim. Icimi bir duygu kapladi... Özlem. Ben aliyi özlemismiydim?
Karsimda bana mavis mavis bakiyordu. Sasirmis gibiydi. Mutlu gibiydi. Mutsuz gibiydi.
"Sen? Döndünmü?" Sesi acinasi haldeydi.
"Sen hastanla ilgilen sonra belki konusuruz"
Yanindan gectim kapidan cikacakken umutun sesini duymamla geri odaya girdim
"Selin Hanim lütfen..."
"Baslayalim mi seyansa Ali Bey?"
Ali bey dememle gözlerindeki hayal kirikligini görsemde umursamadim.
"Baslayalim..."
Dedi ve benle umudun karsisina oturdu.
"Umut. Ben Ali Abi. Sana yardim etmek istiyorum. Daha iyi hisset istiyorum. Ama iyi hissetmen icin herseyi anlat. Icindr tutarsan daha kötü olucak"
Umut basini egip konusmaya basladi. Utaniyordu. Onun utanmasi gereken son kisi.
"Iki ay önce. Üvey babamla evde yalnizdik. Annemle kavga etmisti annemde evden gitmistim. Sonrs icmeye basladi. Sinirli diye birsey demedim ama sonra 'dur artik' dedim. Bunu dememle hişimla kalkmasi bir oldu. Bilegimi tuttu canimi cok yakti. Yine 'dur' dedim ama... " agzindan aci bir hickirik cikmisti.
"Annemin acisini benden cikardi... beni pisletti"
Bunu derken kendi kendine kolunu ciziyordu .
"Kendimden nefret ediyorum. Pis oldum!"
Aciyla haykirmasina dayanamayip ona sımsıkı sarildim. Sadece agladi... agladik.
Sonra alinin sesini duydum
"Anlattin rahatladin... dahada iyi olucaksin. Sana söz veriyorum..."
Bunu demesiyle ona döndüm. Oda zaten bana bakiyordu. Uzun uzun birbirimize baktik. En sonunda gözlerini kaciran ben oldum.
"Daha iyiyim... odama gitmek istiyorum"
Umut kalkiknca bende kalktim ve yürürken ona destek oldum. Cikmadan umut aliye döndü ve "cok tessekür ederim" dedi. Ali buna sadece burukca gülümsemisti. Alininde benim gibi kalbi yanmisti. Üzülmüstü...
Alinin agzindan...
Dönmüstü. Selinim dünmüstü. Ve unut omasaydi onun döndügünü hic ögrenemiycektim. Onsuz gecen ilk zamanlarim ölü gibiydim. Oysaki artik okadar düsünmüyordum. Ama gördügüm an anladim ki sevgim azalmamisti. Aksine cogalmisti. Acimla beraber cogalmisti.
O beni hic mi özlemedi? Unuttu mu yani? Sevmiyor mu? Ama bunun sebebi benim. Bu selini ben yarattim... sikik beynimle ben yarratim. Masamdaki herseyi elimle yere firlattim ve odadan ciktim... hava almam gerekiyordu. Insanlara yardim etmektense kötülestirecekmtim...
Bahceye indigimde Selinde ordaydi... sonra konusalim demisti. Hemen yanina gittim. Beni hala fark etmemisti. Derin derin düsünüyordu... demek oda karsilasmadan etkilenmisti... oglum ne diyorsun kesin aldattigini yine düsünüyordu ve üzülüyordur!
"Selin...?"
Bana bakti ve buruk bir gülümsemeyle konustu
"Konusacaktik dimi?"
Basimla onayladim ve yanina oturdum
"Umut nasil?"
"Iyi uyuyor. Anlatmak belli ki iyi gelmis."
"Selin? Nolzcak simdi ? Yani biz?"
"Ali biz diye birsey yok."
"Ama selin ben seni hala cok sev-"
"Sakin! Sevseydin aldatmazdin!"
"Selin ben seni , sesini , o koca gözlerini cok özledim!"
Omuz silkdi
"Ayni hastanede calisiyoruz. Kötü tesadüf ama yapacak birsey yok..."
"Iki yabancimiyiz yani?"
"Iki yabanci..."
Kalkip gidiyordu. Ona bakmadan donuk bir sesle
"Hoscakal koca gözlü kiz"
Dedim
"Görüsürüz mavi gözlü cocuk"
Ona herseyi anlatmak istedim basta. Belki affeder. Yine birlikte oluruz? Ama bu konusmasindan anliyorum ki beni unutmustu. Sevmiyordu... onu okadar cok seviyorum ki onun mutlu olmasi icin gözünde serefsiz gibi gözüküyorum...
Hoşçakal Koca Gözlü Kız...
