Stalker

Part 2 - Secret

Heeeey Mensies! :D

Hier is Part 2!!

Nu komen jullie achter een heel groot geheim van de Stalker die hij nog niemand heeft toevertrouwd...

Have fun!

Natuurlijk Vote, Comment & Follow!

En vergeet niet... I <3 all my readers!:*

~

*Melanie's POV*

Okee... Denk na, Melanie. Even alles op een rijtje zetten. Altijd als ik een probleem heb, zet ik alles op een rijtje om het goed te overzien. Dus, punt een....

-De sleutels liggen bij de bakker.

-Ik ben bang voor mijn stalker.

-Fietsen kan niet.

-Er is niemand thuis.

Dit betekent dus, dat ik niet naar binnen kan, en dat moet wel! Oh! Ik weet het! Mijn mobieltje!

Ik glimlachte,omdat ik dat niet eerder had bedacht.

Piep... Piep... Piep... Nog een keer een piep en toen...

"Hallo, met Julia. Spreek een bericht in na de piep." Piep...

Aaaaargghhh, wat heb ik aan een mobieltje als mijn moeder niet eens opneemt?! Niks dus. Nu sta ik hier, al tien minuten, voor een dichte deur. Wat moet ik nou doen? Ik zal het er toch op moeten wagen. Ik ren gewoon zo snel mogelijk terug, en dan hopen dat mijn stalker me uit het zicht kwijt raakt. Ja, het moet wel, er is geen andere oplossing.

*Stalker's POV*

Wat doet ze nou? Waarom blijft ze daar staan? Oh wacht, natuurlijk. Ze kan niet naar binnen. Ik raakte de sleutelbos in mijn zak aan, en het voelde koud. Ik draaide me om, en liep weg. Moet ik mijn baas bellen? Nee, het is beter om het persoonlijk te vertellen. De lach op zijn gezicht als hij dit hoort is goud waard. En misschien doet hij dan niet meer wat hij wil gaan doen bij Isa! Maar het is wel heel zielig voor Melanie... Het liefst doe ik dit niet, maar dit is mijn baan nou eenmaal.

Toen ik in mijn zwarte mercedes stapte trilde mijn broekzak. Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak, en nam op.

"Agent L, waar zit je?"

"In de auto, meneer. Ik ben bijna onderweg."

"Opschieten! Ik heb je verteld dat je niet lang weg mocht... Want anders" Ik had geen zin om dit weer te horen, dus praatte door hem heen.

"Ik kom er aan, ja!" Zei ik boos.

"Hé, normaal doen he, anders ontsla ik je! En ik kan op je buik schrijven dat je geen nieuwe baan krijgt, met dat CV van je. Je mag blij zijn dat je zo'n 'lief' vriendinnetje hebt, waardoor ik je wou aannemen." Antwoordde mijn baas op een spottende toon.

Ik hing op, ik werd helemaal gek van hem. Het enige wat hij doet is dreigen. En verk... Ik kan het woord niet eens bedenken, zo erg vind ik het wat hij heeft gedaan.

Vorige maand, toen ik nog niet bij hem werkte, had hij op zijn kantoor Samantha, mijn vriendin, uitgenodigd. Ik had haar gezegd niet te gaan, maar hij drong heel erg aan.

Na een paar uur kwam ze huilend thuis, vol met blauwe plekken. Ze vertelde me met alle details wat er was gebeurd...

Ik mocht niks zeggen tegen de politie, omdat hij nog meer vrouwen hetzelfde aan zou doen... Of hij zich aan die afspraak houdt, weet ik natuurlijk niet.

Hij dwong me om bij hem te werken, en als ik het niet deed, zou hij mijn zus, Isa, hetzelfde aandoen als wat hij mijn vriendin aandeed.

Ik wil dus niet ontslagen worden, want dan doet hij het bij Isa! Deze baan is daardoor alles voor me geworden, dus ik moet alles doen wat hij zegt, en als een hondje achter hem aan lopen.

*Melanie's POV*

Ik ren en ren zo hard als ik maar kan.

Opeens zie ik overal mannen met hoeden, in zwarte pakken en met stropdassen om. Ik weet dat het mijn eigen angst is die dat beeld voor mijn ogen brengt, maar toch word ik er niet goed van, en blijf ik het maar zien.

Mijn buik knort van de honger.

Het brood waar ik nu op kauw is zacht en nog warm, maar het heeft ook een raar smaakje. Het proeft een beetje als een medicijnig iets. Ik kom er niet op wat het precies is, maar lekker smaakt het sowieso niet, dat weet ik wel zeker.

M'n zicht word steeds waziger, ik denk dat het komt doordat ik té moe ben om door te gaan. Maar toch blijf ik door rennen, ik moet zo snel mogelijk bij de bakker zijn en dan zo weer naar huis gaan. Als niemand mijn sleutels maar heeft gestolen...

Nee, niet aan denken! Positief blijven!

Wat moet iemand met sleutels, als hij niet eens weet van waar ze zijn? Waarschijnlijk heeft de bakker ze achter in de keuken gelegd, waar ook zijn spullen liggen, om ze de volgende keer dat ik daar ben terug aan mij te geven. Hij weet dat ik bijna elke dag langs kom, dus hij heeft ze gewoon even apart gelegd. Hij is heel aardig.

Ik werd uit mijn gedachten geschud toen ik opeens voelde hoe de koude, harde grond onder mijn oververmoeide lichaam weg schoof. Ik schaafde mijn kin, mijn handen en mijn knieën er door. Ik val flauw... Toen werd alles zwart.

~

Okee dit was Part 2 mensjjeees!

Ik hoop dat jullie hebben genoten:)

Het is een beetje kort, maar Part 3 wordt langer, i promise!:*

Als ik 3 votes heb upload ik hem...

Xoxoxoxoxoxoxoxoxoxo and much more kisses and hugs 4 u guyz! Hehehe:)