Stalker

Part 4 - Logeerkamer

Heeey! Thanks for 7 votes! <3

Daarvoor krijgen jullie nu het volgende hoofdstuk :D

Dit hoofdstuk is geschreven s'avonds laat en onderweg naar school haha... Dus sorry voor typefouten!(:

Niet vergeten he: Vote , Comment & Follow!!

~

*Melanie's POV*

Toen ik mijn ogen opende, was ik in een donkere kleine ruimte, met een bed en een kledingkast. Het leek en beetje op een logeerkamer. De ramen waren dichtgeplakt, en er was geen ontsnappingsluik of iets.

Ik liep naar de deur en probeerde hem open te krijgen, maar hij zat op slot. Logisch.

-"Laat me er uit!" Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf.

-"Waar ben ik? Laat me gaan! Doe die deur open!"

Achter de deur hoorde ik iemand giechelen.

-"Hallo?" Vroeg ik rustig.

-"Hey meid. Je wordt hier nooit weg gehaald. Je blijf hier voor altijd zitten. Haha." Ze lachte met een knor geluidje.

-"H..Huh? Wat... Wat bedoel je? Hoezo wordt ik hier nooit weg ge..weg gehaald?" Vroeg ik, met een trillende stem.

-"Denk even na meissie! Kijk om je heen! Waar denk je zelf dat je bent, en wat denk je dat je moet doen? Hahaha, sorry, ik zit hier al vanaf mijn vijfde dus ben ik helemaal dooooooooooor gedraait. Mwahahah gna gna knor hahahahah knor knor!"

Ik keek om me heen, om de kamer nog wat beter te bekijken.

'Een bed. Waarom staat er een bed?' Vroeg ik me af.

'Om in te slapen, duuh. En een kledingkast? Om me mee om te kleden.'

Ik liep naar de kast toe en opende het.

'Wow. Die kleding trek ik noooooit in m'n leven aan.' Dacht ik toen ik de kleren zag.

Het waren allemaal strakke pakjes en super sexy broekjes, slipjes en halfnaakte jurkjes.

Allemaal vragen dwaalden door mijn hoofd. Waarom was ik hier? Waarom die kleren? Wie had me hier gebracht? Vragen die waarschijnlijk nooit werden beantwoord, als ik hier bleef.

*Isa's POV*

'Neem nou op... Neem nou op Luc!' Maar dat gebeurde niet. Toen zijn voicemail tegen me praatte, sprak ik een bericht in na de piep.

-"Lucas, ik ben het, Isa. Bel me zodra je dit hoort, het is belangenrijk! Ik moet je echt spreken!"

Ik ging naar de keuken, deed de waterkoker aan en pakte een pakje met bami. Ik hoestte van de stoom uit de waterkoker, toen ik mijn telefoon hoorde ringen. 'Lucas!' Dacht ik.

Ik rende naar de woonkamer en nam mijn mobiel op.

-"Hey Lucas! Goed dat je b-" Ik werd onderbroken door die (nu bekende) stem.

-"Ik ben Lucas niet. Morgen om 2 uur bij de Mac, okee?"

-"Nee, ik ken u niet, ik wil u n-" De man hing op.

Ik pakte mijn roze kleine rugzak van de Claire's, stopte mijn iPhone en mijn sleutelbos daar in en ging weg.

In mijn straat was het druk, ik woonde in de winkelstraat van het dorp. Het krioelde van de mensen die rondliepen, ijsjes en souvenires kochten, naar de supermarkt fietsten...

Ik liep uit de straat en pakte mijn fiets die in het fietsenrek stond.

'Als mijn moeder steeds weg gaat zonder het te zeggen, doe ik dat ook.'

Ik fietste zo snel als ik kon naar de hoofdweg, ging linksaf en fietste door tot Sam's huis.

Ik gooide mijn fiets in de voortuin, rende naar de deur en belde aan. Niks. Ik belde nog eens aan, en zo wel drie of vier keer. Niemand deed open dus rende ik naar de achtertuin, waar de deur wijd open stond. 'Hé? Hoe kan dat?' Samantha doet de deur altijd op slot. Het slot leek wel open gebroken. Was er ingebroken?

~

Hehehehe spannend :) ik heb part 5 al geschreven maar ik wil 10 votes voordat ik hem upload schattieeess!! :)

Xxxxx love you all poeppiees!<3