İhanet Çarkları

~ 2. Bölüm ~

Multimedya:Aydan ve Ceyda

Bölüm şarkısı:
Erdem Yener- Belki

Almila ' dan

Aydan 'ın geldiğini attığı çığlıktan anlamıştım.

Yattığım yerden doğrulup yine cam kırıklarını umursamadan yanına gitmiştim.

Beni durdurmaya çalışmış ama ayaklarımın halini görünce şaşkınlıkla olduğu yerde kalmıştı.

Yanına gidip ona sarıldığım da az da olsun rahatlamıştım.

Ona her şeyi anlattım. Kendimi o kadar çok yorgun hissediyorum ki, Oysa ki bir saat önce ne kadar da mutluydum. Şimdi ise dünyam başıma yıkılmıştı.

Aydan beni sakinleştirdikten ve ayaklarımı sardıktan sonra gitmişti. Şimdi ise sinir krizi geçirdiğim de kırdığım çerçevelerin , bibloların camlarını topluyordum.

Son çöpleri attıktan sonra kapı açıldı gelen annem olmalıydı zaten ondan başka kim olabilirdi ki?

Koşarak kapıya geldiğim de annem ceketini asıyordu bana boş gözlerle baktıktan sonra salona doğru ilerledi.

Salonun ortasına geldiği zaman bana dönüp " Her şeyden haberim var kafana takma böyle olması gerekiyordu ve oldu. Gitti." dedi.

Nasıl böyle konuşabilirdi? Nasıl bu kadar umursamaz olabilirdi? Ne halde olduğumu nasıl görmezdi?

"Anne ne saçmalıyorsun ben burda ölüyorum ayaklarımın ellerimin haline bak. Bana bak ne halde olduğumu gör ! "deyip ağlamaya başladım.

Bugün ne kadar da çok ağlamıştım.

Ben nerdeyse hiç ağlamayan kız.

Annem bana sımsıkı sarılıp oda benimle ağlamaya başladı.

Omzumda ki nefesini ve gözyaşlarının ıslattığı yeri hissediyordum.

Titrek sesiyle "Tamam geçti , geçecek merak etme " diye fısıldıyordu.

Geçmemişti ve geçmeyecekti bu yara sonsuza kadar kanayacaktı.

Ben karanlıkta sürekli ağlayacak ışığı bulamayacaktım.

Hayat bana gerçek yüzünü göstermişti beni bu sahte rüyadan uyandırmıştı. Artık başıma bundan kötü ne gelebilir ki ?

1 Gün Sonra

Gelmişti başıma daha kötü şeyler gelmişti ve gelmeye devam edecekti.

Şu an karakol da polise ifade vermekle meşgulum.

Bu hatayı nasıl yaptığımı hala aklım almazken dibimde sorularını hiç susmadan sıralanan polise hiç bir şey söylemiyordum.

Söyleyemiyordum.

Sanki kocaman bir el ağzımı kapatmış bir şey söylememe izin vermiyordu.

Dilim düğümlenmiş , nefesim kesilmişti.

Hâlâ o olayın şokundaydım.
Her şey çok hızlı gelişmiş , ne olup ne bitti anlayamamıştım bile.

Karşımdaki polis benim suskunluğuma dayanamayıp sabır çekip dışarı çıktı.

Biraz sonra içeriye kadın bir polis girdi -galiba komiserdi-. Sevecen bir gülümsemeyle yanıma oturup " Canım iyi misin?" dediğinde artık cevap vermem gerektiğini, başıma daha kötü olayların geliceğini anladığım da " İyi değilim " diye mırıldandım.