'ความอ่อนโยนของนายกำลังทำให้ฉันกำลังสับสน...'
ทันทีที่เร็นเห็นว่าฉันร้องไห้เขาก็รีบเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของฉันทันทีพร้อมกับเชยคางฉันขึ้นมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและอ่อนโยนทำให้ฉันเผลอปล่อยให้น้ำตาไหลมาหนักกว่าเดิม
ทั้งๆที่ฉันเลือกที่จะใช้ชีวิตโดดเดี่ยวแล้วสวมหน้ากากเพื่อปิดบังตัวตนของตัวเอง แต่ทำไมกัน??! ทำไมนายถึงเข้ามาหลงไหลในหน้ากาก
ที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อปิดกลั้นทุกคน ทำไมนายถึงมาทำดีกับฉันทั้งๆที่ฉันเย็นชาและเพิกเฉยกับความรู้สึกของนายตลอด
ความอ่อนโยนที่ฉันไม่ได้สัมผัสมาตลอดห้าปีแต่นายกลับเป็นคนนำมันมาต่อเติมรูโหว่ในใจฉัน ทำไมถึงโหยหาอ้อมกอดอบอุ่นแบบนี้จัง นายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้านะรู้มั๊ย
ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงมือหนาที่เช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฉัน ทำไมน้ำตานี่มันถึงไม่ยอมหยุดสักทีนะให้ตายสิ เร็นผละออกมาจากฉันเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฉันเริ่มหายร้องแล้วก่อนจะหยิบถ้วยไอศกรีมลายคิตตี้ที่ยังไม่กินเลยสักคำมาจ่อไว้ที่ริมฝีปากบางของฉันแล้วพูดประโยคน่าอายออกมา
"เลิกร้องแล้วนะครับคนดี มากินไอติมเร็วละลายหมดแล้วเดี๋ยวพี่เร็นคนนี้ป้อนเองนะครับ
"
มือหนาที่ยื่นออกมาพร้อมกับไอกรีมรสมะนาวแบบพอดีคำถูกยื่นออกมาตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนทำให้ฉันต้องอ้าปากรับอย่างเสียไม่ได้
"เก่งจังเลยซึลกิของอปป้า^^"
ฉันส่งค้อนวงโตไปให้แต่มือหนาก็ยังคงส่งมาขยี้หัวฉันจนฟูไปหมด แต่อยู่ๆทุกอย่างก็หยุดลงเหลือแต่ความเงียบครอบคลุมจนน่าอึดอัด เร็นที่เมื่อกี้กำลังยิ้มออกมาด้วยความสนุกสนานอยู่ๆก็หุบยิ้มลงแล้วลงมือทานไอศกรีมต่ออย่างเงียบๆ
ฉันจึงทานไอศกรีมต่อไปเงียบๆด้วยเช่นกัน ฉันควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่เร็นเว้นระยะห่างระหว่างเราเมื่อตนเริ่มเกินเขตหวงห้ามเข้ามา แต่หัวใจนี่สิที่กำลังบีบคั้นฉันจนหนึบไปหมด
'แค่ทำให้เธอมีความสุขก็พอแล้วสินะ เจ็บมากมั๊ยซึลกิ...รู้มั๊ยว่าฉันเจ็บกว่าอีกที่เห็นน้ำตาของเธอ'
พอทานไอศกรีมเสร็จแล้วฉันจึงก้าวเท้าขึ้นรถสปอร์ตคันหรูเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน พูดอะไรสักอย่างสิเร็น...รู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน ฉันเกลียดตัวเอง
"เร็น..."
"ถ้าเธอเจ็บและอยากระบายก็พูดให้ฉันฟังได้นะซึลกิอย่าเก็บมันไว้อีก"
ขอเวลาฉันอีกสักนิดนะ...
"อืม แต่นายอย่าทิ้งฉันไปนะ ฉันไม่เหลือใครแล้ว ไม่อยากโดดเดี่ยวอีกต่อไป" เพราะนายเป็นดั่งเข็มฉีดยาที่เข้ามาเยียวยาให้แผลฉันดีขึ้น
"ได้สิ ฉันจะไม่ทิ้งเธออยู่แล้ว เธอไม่ได้รำคาญฉันหรอกหรอ" ที่วุ่นวายกับเธอมากเกินไป
"ป่าว ไม่เลย"
ร่างสูงเผยยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินคำตอบในขณะที่ฉันยิ้มออกมาบางๆ แล้วกัดฟันข่มอารมณ์บางอย่างที่มันกำเริบขึ้นด้วยความทรมาน มือบางกำที่กระโปรงกันแน่นอีกครั้งและพยายามไม่แสดงออกมาให้เร็นได้เห็น
"เธอยอมเป็นเพื่อนกับฉันแล้วสินะ คราวนี้ต้องยิ้มเยอะๆล่ะ ฉันชอบเวลาเธอยิ้มมากกว่านะ"
"อืม...เร็น"
แค่น้ำเสียงที่ขับออกมายังยากเลย อดทนไว้คัง ซึลกิ อย่าแสดงอาการน่าอายนั้นออกมาเด็ดขาด
แต่สุดท้ายเขาก็สังเกตุเห็นอยู่ดี
YOU ARE READING
PAIN KILLER
Random[ FIC : NU'EST REN X RED VELVET SEULGI ] 'ความลับและความเจ็บปวดของเธออย่าเก็บมันไว้ ปล่อยมันออกมาแล้วให้ฉันได้ช่วยเธอเองซึลกิ' - เร็น
