PAIN KILLER

PAIN KILLER : TRUE,FEELING

Seulgi :

เงียบ อึดอัด เหงา วังเวง...ฉันสัมผัสได้ถึงแต่ความรู้สึกเหล่านั้นเวลาที่ต้องเดินไปมาภายในบ้านหลังใหญ่คนเดียวหรือแม้กระทั่งเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน มองหน้าและสบตากันด้วยความเงียบและเจ็บปวด ความรู้สึกเหล่านี้ฉันรู้จักมันดีฉันเผชิญกับความเจ็บปวดเหล่านี้มาตลอดทั้งชีวิต

แต่ทำไมตอนนี้ความรู้สึกแบบนี้มันแตกต่างออกไป มันไม่ได้เป็นความเจ็บปวดที่โดดเดี่ยวหากแต่มีอีกคนยื่นมือเข้ามาร่วมรับมันไว้ ฉันคงจะไม่เป็นไรและต้องไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเร็นไม่ต้องมาข่มขื่นกลับความรู้สึกแบบนี้ด้วย

"นายไม่จำป็นต้องทำอย่างนี้เลย ทำไมกัน..."

ฉันพูดออกมาเบาๆพลันสบตากับตัวเองในกระจก แวบหนึ่งที่ฉันเพลอนึกถึงดวงตาคมกริบคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนมันทำให้ฉันรู้สึกโหยหาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มีเพียงคนคนเดียวที่เปลี่ยนฉันให้กลายเป็นคนที่มีความรู้สึกอ่อนโยนขึ้น เป็นคนที่ทำให้รอยยิ้มของฉันกลับมาแทนที่กับใบหน้าเรียบเฉยและเป็นคนคนแรกที่เป็นจูบแรกของฉัน

นายดูมีความหมายในชีวิตของฉันมากเลยนะ...เร็น แต่ทำไมฉันถึงยังทำตัวแบบนี้อยู่อีกนะ! ตั้งแต่เร็นเข้ามาในชีวิตฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้มีรอยยิ้มมากขึ้น เป็นรอยยิ้มที่เกิดขึ้นจากใจไม่ใช่การฝืนยิ้มหรือแกล้งยิ้มที่ฉันชอบทำนัก ได้กลับมารู้สึกถึงคำว่ารักอีกครั้ง ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นก็รักเร็นเช่นเดียวกัน แต่เวลาที่ฉันจะพูดมันออกไปภาพกองเลือดและเสียงกรีดร้องของคนที่ฉันรักก็ตามมาหลอกหลอนฉันอยู่เรื่อย มันทำให้ฉันต้องพยายามฝืนถอยออกมาจากเร็นเรื่อยๆ เพราะฉันกลัวว่าคนที่ฉันรักจะต้องมาเจ็บปวดหรือเป็นอะไรไปอีก

แต่สิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้มันคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ ฉันขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดและสับสนก่อนจะจับที่ลูกบิดสีเงินแน่น ใจนึงก็คิดอยากจะกระชากบานประตูข้างหน้าออกมาแล้ววิ่งไปหาอ้อมกอดอบอุ่นของเร็นที่ฉันโหยหา แต่อีกใจของฉันมันก็อ่อนแอ หวาดกลัวและขี้ขลาดมากเกินไปจนฉันไม่สามารถเผชิญกับมัน

'ความรัก' สิ่งที่ทำให้ฉันกังวลและรู้สึกอ่อนแอแต่ในอีกใจนึงก็รู้สึกหาถึงไออุ่นนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขอบตาของฉันร้องผ่าวเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาก่อนที่ฉันจะตัดสินใจกระชากบานประตูออกอย่างแรงแล้ววิ่งลงไปข้างล่างพร้อมกับเสียงสะอื้นน้อยๆ ดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาทำให้ยากที่จะมองเห็นอะไรได้ชัดนัก แต่เสียงเหมือนคนกำลังเดินผ่านทำให้ฉันต้องหันไปมอง

หัวใจกระตุกวูบเมื่อหันไปมองร่างสูงของเร็นที่กำลังเดินผ่านพร้อมกับชุดสบายๆที่พร้อมใส่ไปเที่ยว ใบหน้าหล่อออกจะติดหวานไม่คิดจะหันมาเหลียวแลฉันสักนิดยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม ฉันจึงวิ่งไปคว้าข้อมือหนาของเร็นไว้ เจ็บ!...เจ็บเหลือเกิน อย่าเย็นชากับฉันอย่างนี้เลย

ฉันเงยหน้าเพื่อมองใบหน้าของตัวเองเมื่อเห็นใบหน้าที่เรียบนิ่งไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆออกจากริมฝีปากนั้น ทุกอย่างดูเงียบเกินไปจนน่าอึดอัดฉันจึงกระโดดเข้าไปสวมกอดอ้อมกอดอุ่นของเร็นทันที ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้วขอได้เพียงแค่อยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นอย่างนี้ก็พอแล้ว ต่อมห้ร่างสูงของเร็นจะผลักฉันออกก็ตาม

"ฉัน..ฮึก! รักนายเร็น คนใจร้าย..ฮึก!"

ฉันพูดความรู้สึกที่มีอยู่ในใจจนหมดก่อนจะเตรียมตัวผละออกมา แต่เกินความคาดหมายเมื่ออยู่ๆมือหนาที่แนบชิดลำตัวก็ยกขึ้นมาสวมกอดร่างฉันตอบอย่างไม่ยอมให้ฉันหนีไปไหน ก่อนสัมผัสจากริมฝีปากหยักที่กดนุ่มบนขมับของฉันพร้อมกับเสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบข้างใบหูยิ่งทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมามากกว่าเดิม แต่มันเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจต่างหากล่ะ??!!

"ในที่สุดก็รู้ความรู้สึกของตัวเองสินะ ฉันก็รักเธอซึลกิ รักมานานแล้วมากๆด้วย..."

หลังจากที่เราผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน เราสองคนต่างมองหน้ากันด้วยที่มีแต่รอยยิ้มและดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักใคร่

"เป็นแฟนกันนะ ซึลกิ^^"

เร็นพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานอันเป็นเอกลักษณ์แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไร ร่างสูงตรงหน้าก็เอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าฉันทันที ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาช้าๆเพื่อมอบจูบที่อ่อนโยน ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะถือว่าจูบนี่เป็นการตอบตกลงละกัน อิๆ><