เมื่อดวงตาคู่สวยของซึลกิมองมาที่ผมนิ่งมันยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา ผมเริ่มรู้สึกผิดที่ไปสัมผัสร่างกายของเธอเป็นครั้งที่สองรวมถึงเมื่อคืนที่ผมไปลักหลับเธอมาด้วย ผมรีบชักมือกลับมาทันทีก่อนจะเอ่ยขอโทษเธอเสียงแผ่วเบา
"อืม...ไม่เป็นไร"
เธอตอบกลับเพียงแค่นั้นแล้วก็หันไปสนใจกับการทำอาหารต่อในขณะที่ผมได้แต่ยืนมองเธออยู่ห่างๆและคอยเป็นลูกมือให้ในบางครั้ง
"ทำไมตัวของเธอถึงไม่ร้อนเหมือนเมื่อคืนล่ะ"
ผมเอ่ยกับตัวเองเสียงแผ่วเบาแต่ซึลกิที่กำลังจัดแจงนำแซนวิชไปใส่กล่องให้เรียบร้อยกลับหันมามองหน้าผมในแบบที่ผมเองก็เดาความรู้สึกของเธอไม่ออกเหมือนกัน มือข้างขวาของเธอเอื้อมไปสัมผัสข้อมือบางที่มีรอยแผลเป็นเบาๆก่อนที่เธอจะตัดสินใจพูดอะไรบางิย่างที่ทำให้ร่างกายของผทแข็งจนแทบจะหิน รู้สึกถึงริมฝีปากที่ชาจนขยับพูดไม่ได้ทันที
"จริงๆแล้วฉันเป็นโรคประจำตัวน่ะเลยทำให้ตัวร้อนเฉพาะแค่ช่วงกลางคืนเท่านั่น ส่วนเรื่องเมื่อคืนน่ะฉันรู้หมดแหละว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่เพียงแค่ฉันไม่สามารถควบคุมตนเองได้เท่านั้นเอง ขอบคุณที่ช่วยดูแลให้นะ ส่วนรอยแผลนี่ก็ขอบคุณมาก ฉันจะไม่พยายามไปโดนมันอีก"
ผมได้แต่เพียงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปที่ข้อมือบางที่มีโปสเตอร์สีเข้มแปะอยู่ จริงสิเมื่อคืนผมอาจจะรีบไปหน่อยเพราะกลัวเธอตื่นเลยลืมแปะพลาสเตอร์ที่ข้อมือบางให้ แต่จะยังงัยก็ช่างตอนนี้เธอเองก็รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว จึงทำให้ผมไม่กล้าสบตากับดวงตาคู่สวยโดยตรงอีก รู้สึกเขินๆยังงัยก็ไม่รู้แฮะ!!?
ผมหยิมนมในตู้เย็นใหญ่มากล่องหนึ่งและเจาะดื่มเพื่อดับความหิวในส่วนหนึ่ง ก่อนจะเตรียมก้าวเท้าเดินออกจากห้องครัวไปแต่มือบางที่จับที่ชายเสื้อขิงผมทำให้ผมต้องกลับไปมองที่เธออีกครั้ง โดยพยายามระงับสีหน้าให้เป็นปกติ
ซึลกิยื่นกล่องแซนวิชให้ผมสองกล่องทำให้ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ในมือของเธอเองก็มีอยู่กล่องนึง ดูเหมือนซึลกิเองจะอ่านใจผมออกเธอเลยชิงพูดขึ้นก่อน ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไร
ออกมา
"ฉันทำแซนวิชเผื่อนายกับแอมเบอร์น่ะเผื่อพวกนายยังไม่ได้กินอะไรกัน"
ผมรับกล่องแซนวิชมาจากมือซึลกิก่อนจะยิ้มให้เธอแทนความขอบคุณ ซึลกิเองก็ยิ้มตอบผมมาเช่นกัน เป็นรอยยิ้มบางที่ปรากฏบนใบหน้าสวยยิ่งเสริมให้เธอดูน่ามองขึ้นไปอีก รอยยิ้มแรกของร่างบางที่มอบให้ผมทำเอาหัวใจของผมเริ่มเต้นถี่รัวด้วยความตื่นเต้น
ผมเอื้อมมือไปหยิบกุญแจรถสปอร์ตคันหรูแล้วมองใบหน้าสวยของซึลกิอีกครั้ง
"ให้ฉันไปส่งเธอที่มหาลัยนะ วันนี้เรามีเรียนพร้อมกัน"
"อืม..."
เธอพยักหน้าตอบผมเบาๆก่อนจะเดินตามหลังผมที่เดินนำไปที่รถแล้ว ถ้าจะว่าผมมองเธอผิดไปหรือเธอเองเป็นคนที่คาดเดาความคิดยาก อันนี้ผมก็ไม่อาจสรุปได้ แต่การได้คุยกลับเธอครั้งนี้มันทำให้ผมได้เห็นเธอพูดอะไรในแระโยคที่ยาวขึ้นนอกจากคำว่า 'อืม'
ได้เห็นรอยยิ้มหวานที่เธอส่งมาให้ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม แต่รอยยิ้มก็สามารถทำให้หัวใจของผมเต้นรัวได้
ผมหันไปมองเบาะข้างคนขับที่แต่ก่อนจะมีแต่ความว่างเปล่าแต่ตอนนี้กลับมีร่างบางของซึลกินั่งอยู่ข้างๆ เธอช่างเป็นคนที่คาดเดาอารมณ์ยากจริงๆ เมื่อเราคาดเข็มขัดนิรภัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมจึงสตาร์ทเครื่องรถสปอร์ตคันหรูแล้วขับออกจากบ้านหลังใหญ่ไปที่มหาลัยทันที
KAMU SEDANG MEMBACA
PAIN KILLER
Acak[ FIC : NU'EST REN X RED VELVET SEULGI ] 'ความลับและความเจ็บปวดของเธออย่าเก็บมันไว้ ปล่อยมันออกมาแล้วให้ฉันได้ช่วยเธอเองซึลกิ' - เร็น
