PAIN KILLER

Pain killer : Ma dark secret 100%

Seulgi Zone :

สัมผัสที่อ่อนโยนและคำพูดอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจของเร็นนั้นกำลังทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงฉันจะยอมรับว่าใจสั่นไปกับการกระทำของเร็นอยู่บ่อยครั้งก็ตาม

อยู่ๆหัวใจมันก็รู้สึกกระตุกรัวและความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาทำให้ฉันต้องเอามือทาบที่หัวใจของตนเอง ความรู้สึกแบบนี้ฉันไม่ได้สัมผัสมานานแค่ไหนแล้วนะ นับตั้งแต่ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างเดียวดายมาตลอด ??? ในระหว่างที่ฉันกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง แรงยุบของเตียงที่ยุบไปตามแรงน้ำหนักทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมองเล็กน้อย

ใบหน้าหล่อและร่างสูงของเร็นที่อยู่ห่างกับฉันไม่มากนักทำให้ฉันต้องรีบหันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เจ้าตัวได้แต่หัวเราะ หึๆ ในลำคอพร้อมกับยิ้มมุมปากบางๆอย่างเจ้าเล่ห์ นี่ฉันที่ต้องทนกับอาการที่จะกำเริบของตัวเองอยู่ตลอดเวลายังจะต้องมาทนกับผู้ชายที่สามมิติหลายมุมอย่างหมอนี่อีกหรอ!!!

Ren Zone :

ผมนั่งมองใบหน้าสวยของซึลกิที่กำลังแสดงสีหน้าสับสนกับหงุดหงิดฟุดฟิดผมอยู่ ผมจึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้ผมเธอเบาๆ

"เร็น...."

ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของซึลกิค่อยๆแปรเปลี่ยนไป ใบหน้าสวยคมนั้นก้มลงเล็กน้อย ส่วนมือทั้งสองข้างก็เริ่มขยับเข้ามาถูกันไปมาจนผิวสีน้ำนมนั่นเริ่มเกิดรอยสีแดงช้ำ (ผมเดาว่าเธอคงทำบ่อย) ผมจึงรีบเอื้อมมือไปคว้าคู่บางนั่นไว้ก่อนจะบีบมือของซึลกิเบาๆ ซึลกิดูตกใจแล้วขัดขืนเล็กน้อย สองมือปัดป่ายเหมือนพยายามต่อต้าน

ผมจึงใช้มือทั้งสองข้างรวบเอวบางของเธอไว้แล้วออกแรงดึงเบาๆจนร่างของซึลกินั่งอยู่บนหน้าตักของผม

"บอกฉันไม่ได้หรอว่าทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้ ความลับของเธอคืออะไรกันแน่คัง ซึลกิ"

ซึบกิถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางจะเอนเข้าสู่อ้อมกอดผมมากขึ้นแล้วเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆออกมา

"เมื่อก่อนฉันเองก็เคยมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นๆเขานั่นแหละ ได้เล่นได้หัวเราะแต่ดูเหมือนช่วงเวลาเหล่านั้นจะอยู่กับฉันได้สั้นเหลือเกิน ตอนนั้นคุณพ่อของฉันของฉันเพิ่งทำงานโปรเจคเสร็จแล้วได้เงินก้อนโตมา ข่าวก็เลยรั่วไหลแล้วมีโจรแอบบุกมาที่บ้านของฉันตอนกลางดึก เสียงปืนและเสียงกรีดร้องของคุณแม่ทำให้ฉันรีบวิ่งออกจากที่ซ่อนแล้วออกไปดูทันที ก็พบว่าร่างของสองของคุณพ่อและคุณแม่เปียกโชกไปด้วยเลือด แล้วมีชายร่างสูงสองคนยืนค้นของเพื่อชิงทรัพย์ ..."

เสียงของซึลกิขาดห้วงไปทำให้ผมที่ตั้งใจฟังอยู่ตลอดมองใบหน้าสวยเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยทั้งสองข้างเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอคงเจ็บมากสินะกับบาดแผลและการสูญเสียในคืนวันนั้น
ผมจึงปลอบใจเธอด้วยการกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและลูบกลุ่มผมนิ่มเป็นเชิงปลอบ ซึลกิจึงก้มลงซุกใบหน้าเข้าที่ไหล่ผมแล้วเล่าต่อ

"พอพวกนั้นเห็นฉันก็เลยจับฉันล็อคตัวแล้วก็จับยาปลุกเซ็กส์กรอกปากฉันไปจำนวนมาก ทั้งยาเม็ดแล้วฉีกเข้าไปตามแขนทั้งสองข้างจนฉันเริ่มเบลอแต่ก็พอจะมีสติที่จะเตะผ่าหมากโจรนั่นแล้วรีบวิ่งออกมาขอความช่วยเหลือจากคุณลุงข้างบ้าน โชคดีที่ฉันถูกพาตัวส่งโรพยาบาลได้ทันก่อนที่ยาจำนวนมากจะทำให้ฉันตายซะก่อน ถึงจะได้รับการรักษาแล้วแต่ยาพวกนั้นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในกระแสเลือด ทำให้บ่อยครั้งที่ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้และมีอาการกำเริบอยู่บ่อยๆ ฉันจึงไม่อยากมีเพื่อนหรือเข้าสังคมกับใครๆอีก..."

เพราะอย่างนี้นี่เอง.....

"งั้นเวลาที่เธอเอาข้อมือมาถูกันก็แสดงว่าอาการกำเริบสินะ ยาเริ่มหมดแล้วใช่มั๊ย?"

ซึลกิไม่ได้พูดอะไรแต่เราต่างคนก็ต่างเงียบมานาน สุดท้ายผมเลยจับใบหน้าสวยของซึลกิให้หันมาก่อนจะประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบางของเธอ มอบสัมผัสที่นุ่มนวลด้วยกันโดยไม่มีการขัดขืน ก่อนที่มือบางที่จับที่ไหล่ผมจะค่อยๆขยุ้มที่เสื้อผมเบาๆ ผมจึงยอมผละออกมาและจุ๊บที่แก้มใสเบาๆ