'นายจะทนฉันได้จริงๆหรอเร็น เพราะคนที่เจ็บที่สุดก็คือนายนะ'
หลังจากที่ฉันเรียนจบในคาบบ่าย ขารียวที่กำลังก้าวเดินออกจากตึกแล้วตรงไปยังทางออกเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านก็ต้องหยุดชะงักลง
เพราะเสียงเรียกอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ฉันตัดสินใจหยุดยืนอยู่นิ่งๆและหันใบหน้าไปสบกับร่างสูงของเร็น จริงๆฉันเลือกที่จะเดินต่อไปโดยไม่สนเสียงเรียกนั่นก็ได้สมองกำลังสั่งให้ฉันทำอย่างนั้นแต่ทำไมเรียวขาของฉันไปหยุดอนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วล่ะ??!
เร็นที่ตอนนี้ใบหน้าหล่อมีเหงื่อเกาะตามใบหน้าเล็กน้อยกำลังยืนหอบหายใจหนักหน่วงเพราะดูท่าเจ้าตัวเองก็คงวิ่งมาไกลอยู่เหมือนกันแถมยังต้องวิ่งมาให้ทันฉันอีก
"เฮ้อ! เหนื่อยเป็นบ้าเลย ไง ซึลกิเธอจะไปกินไอศกรีมร้านใกล้ๆนี้กับฉันมั๊ย"
ดูเหมือนประโยคแรกเขาคงจะบ่นพึมพัมกับตัวเองอยู่ ก่อนจะเงยหน้ามาสบกับใบหน้าของฉันแล้วเอ่ยถามชวนไปกินไอศรีมร้านใกล้ๆนี้ด้วยกัน ฉันพยักหน้าตอบตกลงไปเพราะตอนนี้ฉันเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ก่อนที่เร็นจะเป็นฝ่ายเดินนำฉันไป ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองตามไปและเสียงซุบซิบนินทรามากมาย
เร็นที่รับรู้ถึงความกังวลและความประหม่าของฉัน มือหนาจึงเอื้อมมาคว้าข้อมือบางของฉันไว้แล้วพาฉันก้าวข้ามผ่านปัญหาต่างๆออกมา
อบอุ่นจัง...
เมื่อมาถึงร้านไอศกรีมใกล้ๆกับมหาลัยเร็นก็ดันให้ฉันไปนั่งบนเบาะเก้าอี้นุ่มก่อนจะเดินออกไปสั่งไอศหรีมให้ฉันเอง ทิ้งให้ฉันนั่งจมกับความคิดของตนเองแล้วความรู้สึกแปลกๆที้กำลังก่อกวนจิตใจ หลังจากที่ไอศกรีมที่สั่งมาเสิรฟแล้ว
ฉันนั่งเหม่อมองร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อน่ารักที่ตอนนี้กำลังนั่งกินไอติมอยู่ข้างๆฉัน แววตาของฉันกำลังฉายแววสับสนอย่างชัดเจน พลันสมองก็ตามนึกถึงเรื่องราวต่างๆมากมายภาพความทรงจำอันเลวร้ายที่ฉันไม่อาจลบมันออกจากสมองได้มักจะฉายภาพทับความทรงจำดีๆเอาไว้จนหมด
ภาพที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ความรักความอบอุ่นของครอบครัวที่มอบให้กันทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านตามร่างกาย น้ำตาแห่งความรักและคิดถึงเอ่อล้นออกมารอบดวงตาก่อนที่ภาพเหล่านั้นจะถูกแทนที่ด้วยภาพอีกภาพหนึ่งที่เต็มไปด้วยน้ำตา รอยเลือดอาบเต็มพื้นห้อง เสียงร้องเรียกของผู้เป็นที่รักที่ฉันไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้เต็มไปด้วยความทรมานและเจ็บปวด
ความทรงจำเหล่านั้นมันฝังอยู่ในจิตใจของฉันมาอยู่ตลอดจนกลายเป็นโรโหว่ของแผลขนาดใหญ่ที่อยู่กลางใจโดยไม่มีใครเติมเต็ม
ฉันเผลอกำมือแน่นด้วยอารมณ์หลากหลายที่ตีกันอยู่ในอก ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาอบอุ่นของเร็นที่เอื้อมมากอบกุมมือของฉันที่กำลังกำเข้าหสกันแน่นแล้วคล่อยคลายนิ้วมือของฉันให้คลายออกจากกัน
ฉันเงยหน้าเข้าไปสบกับใบหน้าหล่อที่มองมาผ่านม่านน้ำตาก่อนจะปล่อยให้น้ำตาที่กักกั้นมานานไหลอาบแก้มเนียนทันที
أنت تقرأ
PAIN KILLER
عشوائي[ FIC : NU'EST REN X RED VELVET SEULGI ] 'ความลับและความเจ็บปวดของเธออย่าเก็บมันไว้ ปล่อยมันออกมาแล้วให้ฉันได้ช่วยเธอเองซึลกิ' - เร็น
