The perfect hero

hoofdstuk 4

Ik was doodsbang. Ik zag dat hij met meerdere mensen was. Ik dacht dit is het einde ze gaat me vermoorden. Er liep een traan over mijn gezicht. Ik hoorde dat Harry probeerde te overleggen met Marleen, maar ze schreeuwde alleen dat ze me ging vermoorden. Ik voelde dat het mes dichter naar mijn nek werd gebracht. Voorzichtig raakte het mijn nek. Ik voelde dat ze een kleine snee maakte. Opeens stroomde er een straaltje bloed uit mijn nek. Het mes was nog steeds bij mijn nek. Marleen schreeuwde: "She's gonna to die right now, and it's your fault Harry!" Ik kon mijn tranen niet meer binnen houden. Een vloedgolf van tranen kwam uit mijn ogen. Alle pijn van de afgelopen dagen kwam eruit. Ik wilde helemaal niet huilen, maar ik kon het niet tegen houden. Harry zei tegen me met een trillende stem: "It's gonna be okey, I promise." Hoe graag ik zijn woorden ook wou geloven, ik wist dat mijn situatie hopeloos was. Marleen was gewoon zo onvoorspelbaar. Een onverwachte beweging en ik kon dood zijn.

Het was heel lang stil. Tot ik opeens Harry's ogen zag oplichten, zo te zien had hij een idee. "Honey please let the girl go. I can't be with you if you're going to prison. Please don't murder her. if you do I'll have to wait so long before you're with me again." De woorden leken Marleen te raken. Het mes ging een stuk van mijn nek af. Opeens hoorde ik een knal. Maaike had Marleen neergeslagen met een pan. Harry rende naar me toe en maakte mijn handen los. Mijn benen volgde daarna. Hij nam me in zijn armen en zei: "It's okey, you're save again." Ik was zo blij. Ik was blij, want ik was eindelijk weer vrij. Mijn droom was ook uitgekomen. Harry Styles knuffelde MIJ! gewoon een meisje met ongeluk! En hij heeft me ook nog gered. Ik was alleen bang. Hoe moest het verder? Wat ging er gebeuren als hij me los liet? Zou hij me gewoon weer vergeten en naar een ander meisje gaan. Opeens werd ik nog banger. Ik wilde niet dat hij me los liet. Ik hield van hem en wilde met hem oud worden. Helaas kwam het punt ,waar ik naar vreesde, in zicht. Hij liet me los en begon me te vertellen hoe erg het hem speet dat ik door hem was ontvoerd. Ik kon het niet meer aan. Ik wilde weer in zijn armen zijn. Ik wilde niet dat hij zei dat het nooit had moeten gebeuren, dat hij me nooit op het podium had moeten trekken. Ik voelde opeens weer zoveel pijn. Ik zag opeens allemaal zwarten vlekken voor mijn ogen. Ik viel bewusteloos in Harry's armen.