The perfect hero

Hoofdstuk 6

Ik lag al een week in het ziekenhuis. Nog geen donor helaas. De tijd drong ,maar ik kon niks doen alleen maar hopen. Mijn ouders waren heel veel weg om te proberen een donor te vinden. Helaas had ik nog geen goed nieuws gehoord.
Ik hoorde buiten een dokter praten tegen iemand. Ik hoorde niet veel van het gesprek. Even later kwam mijn dokter de kamer binnen. Hij vertelde me dat hij een Donor had gevonden. Ik was super blij. Ik vroeg aan hem of mijn ouders het al wisten en wie de donor was. Zijn antwoord was dat de assistenten mijn ouders aan het bellen waren en dat ik zo de donor kon bedanken als ik mijn operatie had gehad. Hij gaf me een verdoving en toen ging ik de operatiekamer in.
Even later werd ik weer wakker in de kamer waar ik de afgelopen week had doorgebracht. De dokter vertelde dat de operatie goed was gegaan en mijn ouders onderweg waren. Ik was blij om dit te horen. Alle problemen waren opgelost en ik kon weer terug naar mijn normale leven. Tot dat mijn donor kwam binnengelopen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Was HIJ degene die zijn bloed voor mij had gedoneerd? Was hij hier speciaal voor mij heen gekomen? Was hij me nog niet vergeten? Hij liet een kleine glimlach zien en kwam toen naar me toe gelopen. "Ik laat jullie twee even alleen." Zei de dokter waarvan ik was vergeten dat hij er nog was. "Hi, how are you." Vroeg Harry. Ik staarde hem ongeloofwaardig aan en zei dat het wel goed ging. Ik moest nog even van het feit bekomen dat Harry's bloed in mijn lichaam zat. Hij zag aan mij dat ik dacht dat hij me allang was vergeten, want hij zei opeens: "You didn't tought I would forget you. You have experienced that horribel thing because of me. I had to do something for you. I hope this is enough, but I hope you want to go on a date with me if you're better." Ik wilde Yes schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Op dat moment kwamen mijn ouders binnen. Mijn moeder kwam blij op me afgerend terwijl mijn vader Harry bedankte voor zijn donatie. Ik werd helemaal emotioneel van mijn moeder en barste in tranen uit. Het waren geen tranen van verdriet, meer van geluk. Ik werd weer beter EN Harry Styles wilde met MIJ uit! Ik hoopte dat dit geen date uit medelijden was. Ik bedacht me opeens dat ik nog geen ja had gezegd, maar toen ik in de kamer keek zag ik hem niet meer. Alleen mijn vader en moeder waren nog in de kamer. Het gevoel van geluk was bijna meteen weer weg. Zou hij nog terug komen? Wat als hij nooit meer terug komt? Ik hoopte dat hij alleen maar wat koffie ging halen, maar na hem 3uur niet meer gezien te hebben gaf ik de hoop op.