The perfect hero

Hoofdstuk 11

Ik werd wakker door een opengaande deur. Opeens hoorde ik een geschrokken gil en ik veerde omhoog. Mijn moeder keek me geschrokken aan. Het duurde even voor ik besefte wat er aan de hand was. Ik was in Harry's armen in slaap gevallen op de bank. Aan het verwarde haar van Harry te zien, was hij ook in slaap gevallen. Harry schoot omhoog en gaf mijn moeder een hand en stelde zich netjes voor. Ook al wist mijn moeder allang wie hij was door mijn fangirlen. Ook zij stelde zich voor en ze liep naar me toe. Ze zei:" Opa wordt op dit moment geopereerd. Hij heeft een tumor en die proberen ze nu weg te halen. De kans is groot dat een deel van de tumor blijft zitten, maar er zijn overlevingskansen." Ik wist niet of ik blij moest zijn of niet. De kans was er dat hij overleed.
Mijn moeder liep de gang weer in om haar jas op te hangen. Ik keek Harry twijfelend aan. Hij zag de twijfel in mijn ogen en zei toen: "Mag ik je kamer zien?" Ik knikte en begeleiden hem naar mijn kamer. Mijn kamer was gelukkig opgeruimd, wat erg zeldzaam is bij mij. Hij ging op mijn bed zitten en gaf een teken dat ik naast hem moest gaan zitten. Toen ik zat sloeg hij z'n armen om mij heen en fluisterde in mijn oor: "Ik ben zo blij dat ik je ontmoet heb." Ik begon te giechelen en schrok vervolgens van mijn enge lach. Ook Harry moest lachen. "Je bent cute. Ik heb nog nooit iemand zo schattig horen lachen." Hij tilde me op zijn schoot en het voelde als een droom. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder. "Je ruikt lekker. Naar aardbei." Ik voelde een zacht kusje in mijn nek. Overal tintelde het. Opeens hoorde ik een zoemend geluid. Ik keek de kamer rond, niet begrijpend waar het geluid vandaan kwam. Tot ik weer naar Harry keek, die ondertussen zijn trillende telefoon had gepakt. Ik kon het gesprek niet verstaan. Ik ving maar een paar woorden op. Toen Harry ophing keek hij me aan. Hij keek een beetje speels. Alsof hij iets van plan was. Opeens werd ik opgetild. Ik werd in de gang weer neergezet. Harry liep naar mijn moeder toe en vroeg of hij me eventjes kon lenen. Mijn moeder keek hem met een grote glimlach aan en ze vond het goed. Opnieuw werd ik opgetild en dit keer liep hij naar buiten. Hij zetten me in zijn auto en reed weg. Ik keek hem nieuwsgierig aan. Terwijl we in de auto zatten bombardeerde ik Harry met vragen over waar we naar toe gingen. Het enige wat Harry zei was: "Het is een verrassing en ik weet zeker dat je het geweldig zal vinden." Hij keek me aan met een glimlachje en lette toen weer op de weg. Ik keek in alle lade van de auto. Harry glimlachte. "Jij bent echt te nieuwsgierig, dat maakt je ook zo schattig." Ik voelde me wangen rood worden. Ik stopte met de lade te doorzoeken en keek naar Harry. Hij was gewoon zo perfect. Ik vraag me af waar we heen gaan en wat de verassingen is.