Iki arkadaşın hayatı

~1~

Hayatda her zaman mücadele yapmayı öğrendim...Her zaman ben buyum ve öyle devam etmeliyim diyerek hiç değişmeyen bir hayat yaşadım...okul sonra ev,ev sonra okul...tam sıkıcı bir hayat...Bu hayatda yaşarken kazandığım iyi arkadaşlar ve ailemdi...En yakın arkadaş diyeceyim yalnız bir arkadaşim vardı...Ismi Emily...Neden mi yalnız o?..Çünki yalnız o beni anlar ve bana akıl verirdi..yalnız o en iyisiydi...Ha birde aynı merak noktamız vardı...Her ikimiz Koreye deli oluyordukk...

Evet hayat böyle geçiyordu...Boş zamanlarda Emily ile buluşub biraz şehirde buluşub dolaşıb konuşurduk...Ne hakda mı?...Tabii ki Kore...Her konumuzu Koreye bağlardık...Oraya gitmek en büyük hayalimizdi...bizim için gitmek zordu diye düşünürdüm..Öyle şans kazanacağımızı bilmiyorduk ama devam ediyorduk hayallerimizi kurmaya...

Bu gün pazartesi idi.Universiteye gidiyordum..Ve sıkıcı bir güne başlamışdım..Dersler bitdiyinde hazırlandım ve sınıfdan çıkdım. Çıkış kapısına sınıf arkadaşlarımla birge konuşarak gitdim.Içimden bir ses kapıda asılan ilana bakmam gerektiğini söyledi.Ve ben de her zaman iç sesime kulak asmağı severim.Evet bu kezde kulak asdım..Ilanlara bakdım ve bir ilan dikkatimi çekti.Ülkemde en büyük Kore festivali olacakdı.Yetenekli gencler Kpopdan bir şarkı ve ya bir dans seçib sahnede göstermeliydi veee 1ci olan Koredeki yarişmaya yollanacakdı..Bir anda gözüme işık geldi diye bilerim...

Ilani görür-görmez ilk işim Emily-ni aramak oldu. Çok heyecanlıydım. Elim titriyordu...

Emily desteyi götürdü

Emily:

+Efendim Jamila

-....(heyecandan konuşamıyorum)

+Jamilaaaaa

-......

+Jamila ordamisin??

-Merhaba Emily

+Merhaba. Nasilsin?

-I-iii-yiii s-seeen?

+Iyiyim. Bir şey mi oldu?

-Telefonda olmaz. Buluşalım mı?

+Tamam, olur. Nerede?

-Parkda buluşalım mı. Sana anlatacağım bir şeyler var.

+Tamam 1 saate ordayım

Ben yanımızdakı parkda skamyada oturub bekliyordum. Çok heyecanlıydım

Emily telaşla geldi. Jamila noldu? Sesin çok garip geliyordu.

Jamila

+Bak ne buldum

-( Emily hala ilana bakıyordu )

Emily ilani görünce çok sevindi. Ikimiz de parkda çığlık atdık. Her kes bize bakiyordu.

Emily:

+ Ya bu habere çok sevindim. Amma keşke 1ci ola bilsek

-Ben de çok sevindim. InşAllah 1ci olucaz. Napıb edip Koreye gidicez. En büyük hayalimiz bu değil mi?

+ Tamam. Diyelim ki, kazandık peki ailelerimiz ne diyecek bu işe? Razı olucaklar mı?

- Biz istedikden sonra kimse karışamaz. Ya düşünsene hep bunu hayal etmiyormuyduk?

Bu benim ilk kitapım. InşAllah beğenirseniz :))