Iki arkadaşın hayatı

~12~

..Son kaldığımız yer asansör...Sonu nasıl mı oldu? Merak etdiniz mi? Çok tutmayım o zaman...

O an çok korkuyordum.Layin beni kucaklaması,belki,biraz beni sakinleşdirmişdi,ama tam da iyi yapmamıştı.Gözümden yaş geliyordu."Kwenchana" o derin sesiyle dimesiyle içimden neyinse koptuğunu hiss etdim ama gözümden yaş geliyordu. Korku artık dizlerimi bükmeyime sebeb oluyordu.Lay ağladığımı gördü ve daha sıkı sarılarak:

-Jama?

-Nae? (Evet?)

-Sakinleş

-aa..lın..mı..yor-korkudan kekilliyordum resmen.

Lay bunu gördüyünde herhalda nasıl korkduğumu anlayıb, yüzümü avucuna alarak:

-Bana bak

-Wae?(neden?)

-Bakk-kısa ve net şekilde söyledi,bilincsiz şekilde ona bakdım.

Gözümün derinliklerine bakmaya başladı. Utanıyordum ve başımı eymek istiyordumsa,yine bilincsiz şekilde devam ediyordum,gözlerinin derinliyine bakmaya..

Onunla bakışmak ona ne kadar aşık olduğumu ve ya ona ne kadar ihtiyacım olduğunu bana gösteriyordu.Ama şu korku çıkmak bilmiyordu.Kendi- kendime "Güvendeyimm" diyiyordum.Lay bana bakıyordu hiç utanmadan,çekinmeden ve sakitce..Nese söylemek istiyormuş gibi...Benim hakdamı düşünüyor acaba??

Korkumu yeniyordum artık..Bunu hiss ediyordum...Her 2miz paniklemişdik ve aklımıza bir şey gelmediyini hatırladım...

-Yardım çağırsak mı?-kısık sesle söyledim.

-Ah,Evet haklısın.Neden aklıma gelmedi ki?-sonuncu cümleyi mırıldanarak söyledi ve telefonu cebinden çıkardı.Ve sensoru açdı ki acil bir arama yapsın,ama şarj bittiyini gösteren bir siqnal geldi,ardınca telefon söndü.Ben ise kendimkini banyodayken Emily-e vermişdim ki,benim için saklasın.

-Ahh,bu şanssızlık yinee -sinirlendi

-Kwenchana,şimdi daha iyiyim -içimdeki korkuya bakmadan onu rahatlatmaya çalıştım.

Telefonu çıkardığında benden aralanmıştı.Yeniden kötüleşeceyimi düşünüp yeniden kucakladı beni..."Bu adam gerçektennn çok havalı yaaa"-içimden geçirdim ve ona çaktırmadan güldüm..Aklımda düşünmeyeceyim bir andı..Tam 10dak asansörde takılı kaldık..Bu 10daki-yı hiç bir şeye deyişmezdim...Çok mu sapıkca oldu acaba??..

Asansörde işıklar yandı ve kalkmaga başladı. Tam 20saniyelik 4cü kata çıkma 10dakmızı almıştı..Inanılmazz...2ci katta asansör açıldı..

-Unni???-Sophie korkudan bağırdı -Iyi misin,unni?

-Merak etme,iyiyimm

-Neden aramadın beni?

-Telefon Emilyde kaldı-ve Laya bakdım ve Sophie de Laya bakdı o an.

-Oppa,neden yardım istemedin?

-Şarja koymayı unutmuşdum ama elimden geleni yapdım.

-Oppa,Kamsahamnidaa - Sophie sakitce beni çıkardı ve sarıldı.

-Unni,çok korktumm,seni yalnız bırakmak olmaz artık.