SCSU: Venice II - Still Into You (Published under Pop Fiction)

Kabanata 28

Malaki ang ngiti ni Dael nang tuluyan na kaming nakalabas ng kwarto habang si Clay naman ay pabalik-balik ang tingin sa aming dalawa. Nag-iwas ako ng tingin sakanya, natatakot na baka mabasa n'ya ang nasa utak ko. Nahagip ko ang titig ni Denise sa akin at nakangisi s'ya at may makahulugang titig sa kanyang mata.

Mabilis akong pumasok sa loob at pumuntang kusina, napapikit ako. Bakit feeling ko ay alam nila kung anong nangyari kanina? At bakit ganito nararamdaman ko ngayon? I feel frustrated dahil bitin ang kanina. Napapikit ako ng mariin. Stop thinking about it, Venice.

Kapag ba hindi pumunta sa amin si Clay ay may mangyayari? Oh God!

"Hey, you okay?" napatalon ako sa pagkakahawak si Dael sa aking braso, kita ko ang gulat sakanyang mukha.

"Yes, I'm fine." sabi ko at agad nag-iwas ng tingin, feeling ko pulang pula na ngayon ang pisngi ko. I still can feel Daelan's touches! Oh my God!

Hinanap ko ang fridge at agad na kumuha ng bottled water doon. Rinig ko mula sa living room ang ingay nina Clay at Denise.

"Ang ganda ng view n'yo dito!" Ani Denise, nilagpasan ko doon si Dael na malalim ang iniisip para mapuntahan sina Denise.

Nag-stay muna kami sa balcony, alas dos pa lang ng umaga ay inaantok na ako. Gusto kong mag-siesta sa kwarto kaso nakakahiya naman kina Denise kung iiwan ko sila dito kaya sinamahan ko sila sa balcony.

Anila'y mag-s'stay lang sila dito ng ilang minuto dahil babalik rin sila sa kanilang suite para makapagligo at makapagbihis.

Nang napag-isipan na nilang umalis ay nakahinga ako ng maluwag. Finally, sleep...

Agad akong pumasok sa kwarto ng umalis na sina Clay, I also feel the awkwardness kapag napapatingin sa akin si Daelan kaya mas maganda ng matulog na lang.

Nakapikit na ako at nakabalot na ang comforter sa akin ng bigla kong naramdaman gumalaw ang kama sa bandang baba ko.

"Hey, I'm sorry." aniya, hinawakan ang paa ko

Napapikit ako bago ko tinanggal ko ang comforter at binalingan siya

"I'm sorry if... Damn, I'm really sorry baby." aniya at lalong lumapit sa akin.

"No, it's okay." I'm just disappointed that we didn't continue it. Fuck! I can't say that alright.

"I'm really sorry baby, are we cool?" tanong n'ya hinawakan ang pisngi ko, hinawakan ko naman ang kanyang kamay na nasa aking pisngi, tumango ako.

"You don't have to say sorry." sabi ko at nginitian s'ya. Really, he doesn''t have to say sorry lalo na't nagustohan ko naman iyon.

Nag-iwan s'ya ng halik sa aking ulo bago s'ya tumayo.

"Just call me if you needed anything, I'll be at the living room." aniya at tinalikuran ako.

"Daelan..." tawag ko sakanya, tinapik ko ang tabi ko. I want to sleep beside him and besides, I know that he is tired and I can't let him sleep on the couch

"Are you sure?" bahagya akong natawa pero tumango naman kalaunan.

He frowned but obeyed me, humiga s'ya sa gilid ko. Lumapit ako sakanya at pinatong ang aking ulo sa kanyang dibdib. I really like this feeling, I feel home. Beside him is my home and I left my home for years.

Pinaglalaruan n'ya ang buhok ko na s'yang dahilan kung bakit ako nakatulog ng hindi ko napapansin, pagkagising ko ay nakapatong parin ang ulo ko sakanyang balikat.

Iniangat ko ang aking ulo para makita ang tulog na mukha ni Daelan. I look for my phone and took a picture of him sleeping. I giggled, I don't need to work. Taking pictures of him and selling it online will make me rich.