transformation

Hoofdstuk 19

Als Evi de gang op loopt kijkt ze even naar links en daarna naar rechts. Dan ziet ze Mariska staan. Snel, voordat ze wegloopt, loopt Evi naar haar toe. 'hey, Mariska, wilt u alstublieft even zeggen waar kamer E624 is?'
'ohh, hoi Evi. Ja is goed ik loop wel even mee' antwoord Mariska.

Bijde dames, lopen door de gang. Na een wirwar van witte muren, komen ze eindelijk bij kamer E624 aan. 'dankje' antwoord Evi. 'graag gedaan' antwoord Mariska. 'ik hoop dat ze snel weer beter wordt.' voegt ze er aan toe. Evi knikt, maar zwijgt. Mariska loopt weer weg en het meisje drukt de deurklink in, dan loopt opent ze langzaam de deur en loopt naar binnen. Daar ziet ze de rode krullen van haar vriendin. Zachtjes en voorzichtig, om niet over alle draden (die Emma in leven houden) te struikelen, loopt ze naar haar vriendin toe. Een huivering schiet door het lichaam van Evi.

EVI'S POV:

ik krijg een brok in mij keel als ik naar het meisje - die op het bed, onder dikke dekens ligt - kijk. Ze heeft zo'n bleek gezicht.

ik kijk op en zie in de hoek van de kamer een paar klapstoelen staan. Ik loop er naar de hoek en pak de stoel. Loop weer terug naar het bed, klap de stoel uit - die een krakend geluid maakt - dan ga ik er op zitten.

Ik buig wat naar voren en steun op mijn armen, die weer op mijn knieën staan. Verdrietig staar ik een tijdje naar de dichte ogen van Emma. De afgelopen drie weken zijn als een waas langs me heen gegaan. Bedenk ik me. Ik herinner me echt bijna niks meer van. Eigenlijk dacht ik alleen maar aan Emma en een beetje aan haar broer. Ofcourse.

Machteloos ga ik weer rechtop zitten. Was er maar iets wat, dat ik kon om haar en haar broer wakker maken.

In een paar flitsen zie ik weer hoe we gezellig aan het oefenen waren met onze, maar dan vooral met haar krachten.

Het is maar heel kort, toch genoeg om een paar tranen te laten ontsnappen. Boos veeg ik ze weg. Waarom moet hun dit nou overkomen? Verwoed probeer ik iets te verzinnen wat er gebeurd kom zijn. Maar nee, geen enkel idee kan werkelijk gebeurd zijn. Ik pijnig mijn hersens zoals ik nog nooit heb gedaan.

Dan begint er iets te dagen. Snel pak ik mijn Samsung, en klik een app open. Eerst moet ik mijn naam zeggen, dan moet ik mijn vinger op de home knop leggen, zodat de app volledig geopend wordt. Wat ik heb geopend is niet echt een app, eerder een super geheim boek dat alleen mijn ouders en ik hebben. Omdat zij de koning en koningin van het Fantasy land zijn en ik hun dochter.
Ik lees even snel de inhoud door en klik uiteindelijk op het kopje: "genezen" het hoofdstuk verschijnt. Ik lees alles aandachtig.

Mijn hart roffelt hard in mijn lichaam. Van spanning? Als het fout gaat is ze voor altijd dood. Dan kan er ik helemaal niks doen. Ik denk nog eens na over mijn plan. Zal ik het echt wel doen? Hoe langer ik erover nadenk hoe minder enthousiast ik over mijn plan ben.

Arggggg... ik weet het niet meer. Ik grijp naar mijn haren en trek er even aan. Met mijn handen op mijn hoofd, kijk ik naar Emma. Haar witte huid en haar gesloten ogen. Dan kom ik tot een besluit. Ik doe het!

Ik kijk even om me heen en luister of er iemand aan komt. Ik hoor niks. Kust veilig. Ik sta op en zet de stoel terug op de plaats waar ik hem vandaan heb gehaald.
Dan loop ik weer terug naar het bed. Snel kijk ik weer even achter me of er iemand aan komt, ik hoor niks.
Ik steek geconcentreed mijn handen uit, gespannen sluit ik mijn ogen en denk aan wat ik wil doen. Opeens voel ik een enorme kracht door me heen stromen. Ik ga door met waar ik me bezig ben. Ik open mijn ogen, en zie dat er uit mijn handen een soort gelige zonnestraal schijnt. Op het hart van Emma. De kracht neemt af en snel sluit ik mijn ogen weer. De kracht neem toe. Steeds meer en meer en meer. Op een gegeven moment denk ik dat ik het niet meer houd, maar ik zet door.
Na een tijdje hoor ik opeens wat. Het is een zacht gekuch. Ik luister goed. Ik hoor weer hetzelfde gekuch.
Ik open snel mijn ogen, en sla mijn handen voor mijn mond.

Het is niet te geloven, ik slaak verbaasde kreetjes. Emma is wakker, ze in gewoon wakker, het heeft gewerkt. Ik gil hard.
Van het gegil komen er zusters en dokters binnen rennen. Hun ogen worden groot en ze beginnen druk te gebaren.

Ik zak op de grond en barst in huilen uit. Een zuster loopt op me af en helpt me met opstaan. 'kom maar, je moet even uit de kamer. We moeten wat onderzoeken doen' zegt de zuster. Ze begeleid me naar de wacht kamer. Nog steeds ben ik aan het huilen. Ik kan gewoon niet geloven dat het echt heeft gewerkt.
Emma's ouders rennen naar me toe, en vragen wat er is.
Met horten en storten vertel ik dat Emma wakker is geworden. De ouders beginnen ook te huilen en knuffelen elkaar. Het maakt ze niet uit dat iedereen kijkt.

Ik kan het echt niet geloven, Emma is wakker.

____________________________________

WOEHOEEE, eindelijk weer een Hoofdstukje. Yes, Yes, Yes. Haha, wat vinden jullie ervan.
Ook zal ik bekend maken wie er heeft "gewonnen" met de naam bedenken voor het land Van Evi.
Maar omdat ik niet kon kiezen heb ik een beter idee. Ik zeg de namen waar je uit kan kiezen. En dan geven jullie een commemt welke jij wilt. Je mag er drie zeggen. En dan over een week, dus zondag zal ik bekend maken welke het is geworden. Dit zijn de namen:
-Falaon
-Artnolmyland
-Magia
-purroya
-Serreya
-Cintelya
-Puroïte

Okéy, dit zijn de namen. Je mag er drie kiezen ook die van je zelf.

Bye,
Follow
Voet
Comment