transformation

Hoofdstuk 20

Emma's POV: (een weekje later)

Evi en mijn ouders hebben alles uitgelegd. Ik ben geschokt: heb ik echt zo lang in coma gelegen?!

Ik kijk naar mijn hand. Er zit een infuus in, omdat ik niet goed kan eten.

Dan kijk ik naar rechts en zie dat er nog niets veranderd is bij Alex: hij ligt nog steeds roerloos in zijn bed en hij is lijkbleek. Ik heb dat gedaan.... Het spijt me zo. Ik... ik wil dat hij wakker wordt. In mijn ooghoek voel ik een traan prikken, die langs mijn wang naar beneden glijdt.

Links van mij hoor ik ineens de stem van Evi.

'Hoe is dit gekomen?' vraagt ze. 'ik bedoel... ik heb alleen gehoord dat Alex en jij, in jouw kamer in een plas water lagen.' Snel slik ik de tranen weg. Zal ik het vertellen? Het is natuurlijk vreselijk wat ik heb gedaan. Misschien wil ze geen vriendinnen meer zijn?

Weer vult de stem van Evi mijn oren.

'en...ga je het nog vertellen? Of weet je er niks meer van?'

Ik neem een besluit. Ik ga het zeggen.

'ik...ik...' het lukt niet, ik krijg de woorden niet over mijn lippen. Ik snif een paar opkomende tranen weg, maar het blijkt allemaal geen zin te hebben. Zonder dat ik het wil, begin ik te huilen.

Ik sla mijn handen voor mijn ogen.

Naast mij voel ik het dekbed een beetje in deuken. Twee seconden later voel ik een arm om die om mijn schouders wordt gelegd. Ik kijk op en zie dat de arm van Evi is.

'sorry als ik je van slag maakte, Em'

Ik schud mijn hoofd.

'het...het is niet jouw schuld. Ik weet het wel. Het is...het is alleen zo erg. Ik...ik heb gewoon bijna...en hij...hij...misschien gaat hij wel dood...ik snap niet hoe het kwam...ik was zo boos...en...en...' Ik ben helemaal verward.

'Ssshhh, rustig maar. Het komt wel goed. Echt waar.' Evi's stem is rust geven en al snel wordt ik weer rustig.

'lukt het nu wel om het verhaal te vertellen?' vraagt mijn vriendin. Ik knik. Adem diep in en begin dan te vertellen:

'na school ging ik naar huis.' Ik snif weer even. 'ik ging even thee enzo drinken. Daarna ging ik naar mijn kamer en ging oefenen met mijn krachten. Het lukte aardig, totdat mijn broer binnenkwam. Ik was net op tijd om het water weer terug in het bekertje te doen. Alex vroeg wat ik allemaal deed. Ik vroeg wat er was en ik werd al een beetje geïrriteerd. Toen zei hij dingen waar ik nog bozer om werd en toen zei ik dat hij weg moest. Natuurlijk bleef hij. Hij pakte een beeldje, die ik van mijn oma had gekregen. Ik zei dat hij het niet moest laten vallen en terug moest zetten. Alex zei toen dat hij verstond dat hij het mocht laten vallen en hij liet het dus vallen. Het beeldje viel kapot. Ik werd bozer en bozer. Ik wilde hem een klap geven, maar hij ontweek hem. Ondertussen kwam het water achter mij omhoog, tot een lange sliert en Alex draaide zich om en schrok.
Ik zag in de spiegel dat de puntjes van mijn rode krullen zwart werden en ook mijn ogen werden zwart. Lex begon richting de deur te rennen en ik deed hem met een onzichtbare windvlaag dicht, Alex kreeg hem niet meer open. Ik stuurde de slinger water op hem af. De slinger greep mijn broer bij zijn voeten en steeg snel omhoog, totdat hij in een cocon zat van water. Daardoor kreeg hij geen lucht meer. Ik zag dat hij nog wat mompelde, het eerste deel hoorde ik niet, het tweede deel wel. Hij zei: ik houd van jullie! Toen sloot hij zijn ogen.

Opeens ging er een schok door me heen. Daardoor besefte ik wat ik deed, mijn ogen en haar kleurde weer normaal, dat voelde ik. Ik keek naar de cocon, waar mijn broer in zit. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. De cocon spatte uiteen. Ik probeerde weg te rennen van de enorme vloedgolf. Ik...ik was te laat. Ik klapte door het water op de grond. Kei hard met mijn hoofd. Ik zag mijn broer op de grond liggen. Ik kreeg steeds minder lucht en uiteindelijk viel ik dus flauw, verder weet ik niks.' sluit ik mijn lange verhaal af.

Al die tijd keek Evi me met, steeds grotere ogen aan.
'wat...wat verschrikkelijk. Ik weet gewo...'halverwege Evi's zin stopt ze met praten. Compleet onverwachts geeft ze me een knuffel. Voorzichtig geef ik haar een knuffel terug. Als ze zich van me los maakt zegt ze: 'wat vreselijk voor je. Ik heb geprobeerd je broer ook wakker te maken, maar het lukt me niet. Hij zou...zou op eigen krachten wakker moeten worden. '

Ik snik. Ik weet het. Het is vreselijk om toe te kijken, terwijl je niks kan doen.
Vermoeid van deze dag, sluit ik mijn ogen. Ik open ze als ik het geluid van de deur hoor. Het is de zuster.
'Emma moet rusten, zou u de kamer willen verlaten?' zegt de vrouw tegen Evi. Mijn vriendin knikt en zegt gedag.

De zuster helpt me met het verliggen. Dan gaat de zuster weg en ik val al snel in slaap.

____________________________________
Hoihoi people,

Ik ben zozozozozozo blij. Ik heb eindelijk weer inspiratie en een doel met het boek. Dat komt allemaal door mijn beste vriendin: Meike. Ze heeft me een beetje geholpen met dit hoofdstuk en we hebben gekeken hoe ik het verhaal verder ga doen. Wat er verder in het verhaal gebeurd. Op wattpad heeft ze ook een account: Meike-12H
Ze heeft super goede boeken en kan super hoed schrijven. Je moet echt even op haar account kijken en haar boeken lezen. Zij schrijft ook fantasy boeken en is al bezig met deel twee van een boek.
Verder nog een hèeeeeeell gelukkig 2016. Enne niet te veel oliebollen eten hè ;-)

Xx eline

Vote
Follow
Comment

En nog bedankt voor het steunen.