Saklanmış Tutku

23 bölüm.

23 bölüm.



Hayal babası geldiğinde bir dakika bile Yiğit'i rahat bırakmamışıtı. Yiğit bir kaç saat Hayal'le ilgilendi, sonra önemli toplantısı olduğu için gitmek zorunda kaldı, Hayal babasının akşam 'gelip alıcağım seni 'demesiyle babasının gitmesine bir şey dememişti.


"Kızım böyle yapma lütfen, babanın işleri var.Tüm zamanını seninle geçiremez ki."

"Ben bilmem, ben babamın benimle olmasını istiyorum."

"Bak kızım böyle yapmak kötü bir şey. Büyüklerin işleri olur, her zaman evde olamazlar. Seninde babanın işleri var, gitmek zorunda."Diye konuştu Elif. Kızının son halleri hiç ama hiç hoşuna gitmiyordu.

"Anne ya babam yine giderse, ya yine gelmezse."Annesine üzgünce baktı küçük kız.

"Kızım baban gitmeyecek. Seni bırakıp gitmez korkma yavrum."


Elif kızını kollarına alarak göğüsüne bastırdı. Küçük kızı neler düşünüyormuş, küçücük aklıyla babasını kaybetmekten korkuyordu. Ve yaptığı şımarıklıklar hepsi bu yüzdenmiş. Elif her zamanki gibi yine kendini suçladı....


"Yavrum neler düşünüyormuşsun sen. Hepsi benim suçum, ben seni babandan ayırdım. Her şeye ben sebep oldum, bu korkuyu ben saldım senin içine."


Elif akşama kadar evde oyalandı, akşamda Yiğit söylediği saatte kapı çaldı. Elif kapıya varmadan Hayal kapının önündeydi. Her geçen gün daha şaşırıyordu Elif kızına.


"Hadi anne çabuk gelde aç kapıyı."Dedi Hayal sabırsızca.

"Geliyorum işte kızım, koşucak halim yok yaaa."

"Ama anne."

"Tamam kızım geldim."


Kızının açamıyacağı şekildeydi kapı. Elif bilerek değiştirmişti. Hayal'ın kapının sesi geldiğinde hemen koşup kapı açma gibi bir huyu vardı. Her defasındada 'babam gelmiştir belki anne'diyerek Elif'in kalbini acıtıyordu. Şimdi o günleri düşününce yinede aynı acıyı hissediyordu. Ama kızı mutluydu, ve bu Elif'e yetiyordu. Düşüncelerinden sırılarak kapıyı aştı, ve karşısında kendisine gülümseyen Yiğit buldu.


Yiğit Elif'ten gözlerini ayırmadan. "İyi akşamlar hanımlar."dedi.

"Hoş geldin. Hadi içeri geç Hayal hazır zaten."

"Baba....babacım geldin."Hayal koşarak babasının kucağına attı kendini.

"Geldim kızım geldim geliceğimi söylemiştim yaaa."Dedi Yiğit kızını kucaağına alarak.

"Hadi kızım yukarıdan küçük çantanı al gel."dedi Elif.

"Tamam anne."

Elif Yiğite bakarak"Sende gel biraz konuşalım."dedi.

"Tamam."Yiğit oturduktan sonra Elif söylemek istediklerini dile getirdi.


"Yiğit bu gün Hayal bana senin her an gideceğini söyledi, yani kızımız öyle düşünüyor. Seni kaybetmekten korkuyor ve sanden ayrılmama sebebide bu."

Duyduklarına şaşıran Yiğit."Nasıl yani."

"Şöyle diyor ki babam yine gelmez dedi bana. Senin gidip gelmemenden korkuyor."

"Sen ne dedin peki."

"Yersiz olduğunu anlatmaya çalıştım, biraz başarılı oldumda galiba. Ama bunda en büyük iş sana düşüyor Yiğit. Hayal'in bu korkusunu ancak sen yok edebilirsin."

"Anladım Elif."

"Tamam o zaman."

Hayal merdivenlerden inerek babasına yaklaştı"Geldim baba gide biliriz." Dedi sevinçle.

"Gidelim kızım. Elif sende gel istersen."Elif'e bakarak sordu.

"Hayır ben gelmiyeyim, hem siz baba kız bol bol zaman geçirin."

"Evet anne sende gel. Üçümüz çok güzel eğleniriz."

"Siz gidin kızım. Hem Ahu teyzen gelir birazdan."

"O zaman yarın akşam bizde olun. Arkadışında al gel. Hayal sen olmazsan üzülür."

Elif buruk bir gülümsemeyle "Merak etme kızım benim yokluğumu fark etmez bile."dedi.

"Kıskançlık seziyorum ben burda."Sırıtarak söyledi Yiğit.

"Yok yaaa ne kıskanıcam sizi."

"Bence sen olmazsan kızımız çok üzülür. Hem yalnız kalmayın, hep birlikte olalım." Dedi Elifi ikna etme umuduyla.

"Büyük bir aileymişiz gibi konuşma lütfen. Ben zaten hep yalnızdım. Yani değişen bir şey yok."

"Artık yalnız değilsin Elif."

"Neyse siz gidin artık benimde bir kaç işim var."


Yiğit Hayal'i alıp götürdükten sonra Elif evde yalnız kaldı bir süre. Ahu gelmeden kendini derin düşüncelere boğdu. Bu güne kadar yaşadıkları, yaptığı hataları, kaybettikleri, kazandığı. Hepsini düşündü, İlk anne babası gitmişti, ablasıyla yaşamıştı. Sonra ülkesinden gitmiş, yıllarca ayrı kalmıştı ablasından. Nihayet geri döndüğünde ise asıl kabusu başlamıştı. Özbe öz ablasının kocasına aşık olmuş, ve dönülmez bir yola girerek hata yapmıştı...


Bunlar yetmiyormuş gibi birde hamile kalmış, ama tüm her şeyini kaybeden biri bir tek o zaman kazanmıştı. Kızı olmuştu. Bu duygu için kızı için her şeye katlanarak hayata devam etmişti. Şimdi yıllar sonra kızı babasıyla giderken kendini hiç olmadığı kadar yalnız kimsesiz hissediyordu. Gerçektede öyleydi zaten .Elif yalnızdı. Kızı kendini değil babasını daha çok istiyordu, onunla zaman geçirmek onunla yaşamak istiyordu. Buda Elif'i korkutuyordu.....



**********

Yiğit kızıyla annelerine geldiğinde anahtarıyla kapıyı açtı. Hayal babasını beklemeden içeri daldı. Sanki yıllardı geldiği evdi, Halasını babaannesini çok sevmişti. Onlarla vakit geçirmeği çok seviyordu. Melis yeğenini gördüğünde hemen kollarını açarak Hayal'in kendisine koşmasını bekledi. Hayal Halasının kucağına oturduğunda güldü. Kenardan mutlulukla izleyen Yiğit gülümsedi. Kızının çabuk ailesini istemesi alışması adamı hiç olmadığı kadar mutlu ediyordu...


Yenilen yemeğin ardından Yiğit burdaki odasına götürdü kızını. Kızının uyuma saatinin geçmesini istemiyordu. Yiğit odaya geldiklerinde kızının küçük çantasını eline alarak açtı. İçinden pijamalarını çıkartarak giydirdi, sonrada kızını kollarına alarak gözlerini yumdu. Hayal bir kaç dakika sonra uyumuştu, Yiğit istemesede,kalkmaya yeltendiğinde Hayal'in engeline takıldı..Ama kızı o kadar sıkı sarılmıştıki onu uyandırmaktan korkarak yerinden kıpırdamadı. Yiğit için son zamanlarda yaşadıkları inanılmazdı...


Y;llardir beklediği istediği çocuğu bir anda karşısında bulmuştu hemde 5 yaşında. Şimdi yaptııkları kendisine ne kadar yabancı olsada bir o kadarda yakındı. Şu an ki kadar mutlu olduğunu hatırlamıyordu, bu güne kadar bu kadar huzurlu mutlu olmamıştı. Bunun sebebiyse kızıydı. Yiğit kızını sanki yıllardır yanındaymış gibi davranıyordu. Şu anda mutlu olsada tam değildi, bunun sebebi tabiki Elif'ti, onuda hayatında istiyordu..


Hem kızının annesi olarak hemde sevdiği kadın olarak. Karısı olmasını hayatının anlamı olmasını her şeyden çok istyordu. Ama bu şu anda mümkün değildi. Elif istemediği için ona yaklaşamıyordu, ne kadar istesede bir adım bile ilerleme olmamıştı. Bu gidişle de olacağa benzemiyordu. Ne olursa olsun pes etmiyecekti Yiğit. Elif'in kalbini kazanmak için her yapmaya hazırdı, ve hapıcaktıda. Gerekirse Elif'in en zayıf noktasını kullanacaktı....




*************



Elif gece ne kadar uğraşsada uyuyamadi. Sabah olunca hemen yatağından kalkarak aşağı indi. Son zamanlarda Ahu'nun yüzünü görmez olmuştu. Belki sabah yakalıya bilirdi. Mutfağa girdiğinde Ayu'nu kendince şarkı söyleyerek kahvaltı hazırlarken buldu, bu Ahu'yu daha önce tanımadığı için şaşırdı. Daha öne Ahu'nun bu halini hiç görmemişti, arkadaşı o kadar dalmıştıki kendisini fark etmedi bile. Arkadaşını bu kadar düşüncelere salan şeyi çok merak etti....


Elif "Bakıyorumda yeni durumlar var arkadaşım."diyerek kendini belli etti.

"Hııı."Yerinde sışradı Ahu.

"Özür dilerim korkutmak istemedim canım."

"Birden gelince fark etmedim sadece."

"Canım dakikalardı burdayım ama sen o kadar dalmıştınki beni fark etmedin bile. Şimdi bana bu dalğınlığının sebebini söyliyecek misin."Diye söyledi.

"Hiç"

Elif "İnanmadım canım."dedi.

Ahu "İnanmıyacağını biliyorum zaten."dedi pes ederek.

"O zaman dökül bakalım."

"Biri var Elif. Buraya geldiğimizden beni hep izliyormuş, Hayal'li parka götürdüğümde görmüş beni. Biliyor musun Hayal'i benim kızım sanmış."

"Eee sonra nasıl öğrenmiş."

"Ben söyledim. Elif galiba aşık oldum ben."Dedi Ahu arkadaşına.

Elif yüzündeki gülümsemeyle "Senin için sevindim canım."dedi.

"Bende çok mutluyum Canım. Elif sizde ne var ne yok."

"Biz derken"

"Yiğit'i diyorum."dedi muzipce Ahu...

********************

Geciktirmeden hemen eklemek istedim.

Keyifli okumalar canlarım, 22 bölüme tek bir yorum almadım burdan söyleyeyim..