Merhaba arkadaşlar;
Hayat zor.Biz de öyle ya da böyle bir şekilde yaşamaya çalışıyoruz.Zengin ya da fakir.Masum veya kirli.Düşman belki de dost.Çaresiz ya da korkak.Hepimiz farklıyız.Hayatımız,duygularımız,sevdiklerimiz bambaşka.Tek ortak noktamız var.Hepimiz içinde hayata sıkıca tutunan bir çocuk besliyoruz.Duygularımızla besliyoruz o çocukları.Hep birilerinden çalarak,hep gizlemeye çalışarak yaşadığımız duygular vardır ya hani işte onlar o çocukların gıdasıdır.Ya da dolu dolu yaşadığımız,hiç bitmeyecek sandığımız mutluluklar içimizde ki çocuklar onları da çok seviyorlar.Büyümez o çocuklar.Yerler ama büyümezler.Yorulurlar ama uyumazlar.Küserler,kızarlar ama gitmezler.
On altı yılımı verdim ben bu hayata.Belki de yetmiş yaşındaki biri için deve de kulak on altı sene.Ama çok şey öğrendim.Çok şey yaşadım.Bazen şiirlerime sarılıp ısındım.Şiirlerimle dertleştim,onlarla uyudum.Hiç yalnız kalmadım ben.Hiç yalnızlık damarlarımı delmedi.İsterdim yalnız kalmayı,kendimle yüzleşmeyi.Ama Şiirlerim vardı benim beni asla yalnız bırakmayan ve Allah'ım vardı her daim gözetleyen bir şekilde varlığını hissettiren.
Hayat zor arkadaşlar.Aşk acısı çekiyormuş gibi yazıyorum şiirlerimi.Ama ben hiç bir insanı Uğruna şiir yazacak kadar sevmedim.Kelimeler değerlidir arkadaşlar.İsraf etmeyin onları değmeyenler için.Kelimeler kırılırsa eğer acı çektirirler.Belki de içimdeki çocuk aşık olmuştur.Piç çok Çapkın bu aralar...
Kendinizi sevin.Ve hiç yalnız hissetmeyin.İçinizdeki çocukla konuşun.Emin olun size en yakın olan o.
Ben bunları yazarken gülümsüyorum.Nedenini bilmiyorum ama mutluyum.Siz de gülümseyin bence.Çünkü gülümsemek Kadınlara gelinlikten daha çok yakışıyor.Erkeklere de kas kadar olmasa da yakışıyor işte:)
Hepinizi seviyorum değerli Dostlarım :)
