Αυτός έχει μεγαλώσει στα σαλόνια αλλά του αρέσει να "παίζει" στις οικοδομές...
Αυτή κουράστηκε πολύ να βρει τη δουλειά των ονείρων της και να αποδείξει ότι την αξίζει, δε θα αφήσει κανέναν να την φτάσει στα άκρα...
Η συνάντηση τους θα φέρει σεισμό...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Στάθηκα ακίνητη μπροστά στο τεράστιο επιβλητικό κτήριο που ορθωνόταν μπροστά μου και πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω την καρδιά μου που χτυπούσε δυνατά. Κάθε φορά που ερχόμουν εδώ, ένιωθα την ίδια λαχτάρα και αγωνία που είχα νιώσει και την πρώτη φορά. Διέσχισα την είσοδο, με τις συρόμενες γυάλινες πόρτες και καλημέρισα την κοπέλα που καθόταν στο γραφείο της υποδοχής. Κατευθύνθηκα στο ασανσέρ μπήκα μέσα και πάτησα το κουμπί για τον τελευταίο όροφο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και διόρθωσα το διακριτικό μακιγιάζ μου, έπειτα προσπάθησα να τιθασεύσω μία φύτρα που πετούσε χωρίς ωστόσο να τα καταφέρω όπως θα ήθελα... Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα εάν τα είχα πιάσει ψηλά όπως συνήθιζα αλλά την προκειμένη στιγμή δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Κάποια στιγμή, επιτέλους το ασανσέρ σταμάτησε και οι πόρτες άνοιξαν. Μπορεί να μην είχα κλειστοφοβία, αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν αυτά τα κουτιά, όσο μεγάλα και αν ήταν. Προχώρησα στο μακρύ διάδρομο ακούγοντας έντονα τον θόρυβο που έκαναν τα τακούνια μου στο μαρμάρινο δάπεδο. Στο βάθος, διέκρινα το γραφείο της Λυδίας αλλά εκείνη δεν φαινόταν πουθενά. Πλησιάζοντας λίγο περισσότερο την είδα να βγαίνει από το γραφείο του κύριου Συμεωνίδη, του αξιαγάπητου αφεντικού μας. Εκτός από υπέροχος άνθρωπος ταυτόχρονα ήταν και σωστός επιχειρηματίας, το όνομα του στον χώρο, ήταν συνώνυμο της εργατικότητας, της τιμιότητας και της αξιοπιστίας. Την εταιρία του, την είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του και πολύ γρήγορα κατάφερε να την κάνει, την μεγαλύτερη κατασκευαστική στην Ελλάδα.
«Καλημέρα Λυδία!» η φωνή μου την ξάφνιασε, σήκωσε το κεφάλι της από τα χαρτιά που είχε μπροστά της και τα γαλάζια της μάτια αμέσως φωτίστηκαν, μου χαμογέλασε εγκάρδια χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο.
«Χριστίνα! Πότε γύρισες;» αναφώνησε πλησιάζοντας με και κλείνοντας με στην αγκαλιά της.
