Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 13

ΑΡΗΣ

Όταν άνοιξε η πόρτα και την είδα μπροστά μου σχεδόν γυμνή τα έχασα. Είχε ανοίξει χωρίς καν να ρωτήσει ποιος ήταν, φορώντας μόνο μια πετσέτα γύρω από το σώμα της, η οποία δεν έκρυβε και πολλά από τις καμπύλες της. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στα λευκά της πόδια και ένιωσα το στόμα μου να ξεραίνεται. Μιλούσε στο τηλέφωνο με τον Σωτήρη και του το έκλεισε βιαστικά μόλις με είδε, λέγοντας του ότι θα τον έπαιρνε εκείνη. Ένιωσα ένα περίεργο τσίμπημα και αναρωτήθηκα αν αυτοί οι δύο είχαν κάτι μεταξύ τους. Με απότομο ύφος με ρώτησε τι γύρευα στο σπίτι της και εγώ, χωρίς πολλά λόγια της έδωσα το πουκάμισο που είχα αγοράσει δείχνοντας της με τον τρόπο μου ότι είχα μετανιώσει για αυτό που είχα κάνει. 

Εκείνης όμως δεν της ήταν αρκετό και με ύφος με ρώτησε αν με αυτόν τον τρόπο της ζητούσα συγνώμη! Εκνευρισμένος της απάντησα θετικά και ενώ είδα ότι ήταν ακόμα ενοχλημένη, με ξάφνιασε προσκαλώντας με για ένα ποτό. Η θέα του κορμιού της δεν με άφηνε αδιάφορο και ήξερα ότι ένα ποτό μαζί της, στο σπίτι της θα άλλαζε πολλά... η σκέψη να αρνηθώ πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό μου και την ίδια στιγμή την απέρριψα αποδεχόμενος την πρόσκληση της.

Όταν προσπάθησα να περάσω μέσα, η Χριστίνα μου ζήτησε να βγάλω το τζάκετ μου, της έριξα μία ματιά γεμάτη απορία και εκείνη απλά μου χαμογέλασε. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα το έβγαλα και το πήρε στα χέρια της. Μόλις πήγα να μπω για δεύτερη φορά εκείνη με σταμάτησε ξανά και μου ζήτησε να βγάλω και το πουκάμισο μου. Την αγριοκοίταξα εκνευρισμένος και την ρώτησα τι παιχνίδι έπαιζε, φυσικά αρνήθηκε ότι συμβαίνει κάτι και μου είπε απλά ότι είναι παραξενιά της οικοδέσποινας.

Σε καμία περίπτωση δεν το έχαψα αλλά το σέξι χαμόγελο, το σχεδόν γυμνό κορμί της και τα μισάνοιχτα χείλη της δεν με άφησαν να σκεφτώ λογικά και σε μία στιγμή αδυναμίας ξεκίνησα να ξεκουμπώνω το πουκάμισο μου. Όταν το πήρε στα χέρια της, για να μην τσαλακωθεί όπως είπε, ήξερα ήδη ότι όλο αυτό δεν ήταν καλή ιδέα και σε δευτερόλεπτα επιβεβαιώθηκα. Με έσπρωξε λίγο αγγίζοντας με στο στέρνο, ζητώντας μου να κάνω ένα βήμα πίσω και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει είδα την πόρτα της να κλείνει. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να της έχω εμπιστοσύνη, ήξερα ότι έπαιζε βρώμικα αλλά ο μαλάκας την πάτησα σαν πρωτάρης.

«Χριστίνα άνοιξε!» φώναζα έξω από την πόρτα της έξαλλος. Σκεφτόμουν ότι δεν θα μου την γλίτωνε, θα την σκότωνα και ας με έκλειναν στην φυλακή!