Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 7

ΑΡΗΣ

Λίγη ώρα αφού είχα ανέβει στον έκτο όροφο και είχα ξεκινήσει να δίνω οδηγίες σε κάποιους από τους εργάτες μου, με ειδοποίησαν ότι είχε έρθει η νέα αρχιτέκτονας και έπρεπε να κατέβω κάτω για να την γνωρίσω και να της συστηθώ. Κοίταξα το ρολόι που φορούσα στο χέρι μου και πραγματικά εντυπωσιάστηκα που είχε εμφανιστεί τόσο νωρίς. Μέσα μου ευχήθηκα, για το δικό μου αλλά και για το δικό της καλό να ήταν συνεννοήσιμη και όχι καμία που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα. Οι ώρες που θα χρειαζόταν να περάσει εδώ μέσα, θα ήταν πολλές και δεν είχα καμία όρεξη να υπάρχουν εντάσεις. Έδωσα μερικές οδηγίες ακόμα και έπειτα είπα στον Μάνο να έρθει μαζί μου για να την γνωρίσουμε! Συνήθως εμπιστευόμουν την γνώμη του, εκτός από την περίπτωση αυτής της τρελής, που ακόμα απορούσα μαζί του, του είχε φανεί καλή κοπέλα αυτή; Αυτή ήταν ο διάολος μεταμορφωμένος...

Μόλις κατέβηκα στον πρώτο όροφο το βλέμμα μου έπεσε στην γωνία. Είχαν στήσει έναν πάγκο για τα σχέδια, σκέφτηκα ότι ίσως έπρεπε να το φροντίσω αυτό για να έχει ένα μέρος πιο σίγουρο και ασφαλές να δουλεύει... Ο μαλάκας ο Σωτήρης στεκόταν δίπλα της γέρνοντας προς το μέρος της προσπαθώντας να δει αυτά που του έδειχνε... η Μακρή, έτσι μου την είχε πει ο Ιάσωνας. Όσο και αν προσπάθησα να θυμηθώ το μικρό της όνομα μου ήταν αδύνατον. Το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω της και άρχισα να την παρατηρώ. Είχε τα μαλλιά της πιασμένα πλεξούδα, πιθανότατα για να μην την ενοχλούν, φορούσε ένα αρκετά φαρδύ πουκάμισο και από κάτω ένα κολλητό τζιν με μαύρα χαμηλά μποτάκια. Η πίσω της πλευρά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, οι καμπύλες της κατά ένα παράξενο τρόπο μου φάνηκαν γνωστές, προσπάθησα να συνεφέρω τον εαυτό μου και την πλησίασα λέγοντας το όνομα της.

Μόλις γύρισε προς το μέρος μου και την είδα τα έχασα και αν έκρινα από το ύφος της έδειχνε το ίδιο ξαφνιασμένη με εμένα. Ο Θεός σίγουρα με αγαπούσε! Θα περνούσαμε πολύ καλά μαζί και οπωσδήποτε θα έπαιρνα τις συγνώμες που μου χρωστούσε! Την παρατηρούσα ενώ από το μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες ιδέες για το πως θα της έδινα ένα μάθημα, για μερικά δευτερόλεπτα δεν μιλούσε κανείς μας... όταν όμως εκείνη ξεκίνησε τον παραλογισμό λέγοντας ασυναρτησίες με έκανε να θέλω να την πλακώσω κυριολεκτικά στο ξύλο.

Με κατηγορούσε και με πρόσβαλε μπροστά στο συνεργείο μου και μπροστά σε αυτόν τον βλάκα τον Σωτήρη. Το θράσος της δεν είχε όρια και ένιωθα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου καυτό. Το ύφος της ήταν προκλητικό και παρατήρησα ότι για ακόμα μια φορά είχαμε γίνει θέαμα εξαιτίας της. Η υπομονή μου είχε αρχίσει να εξαντλείται και την πλησίασα απειλητικά, η λέξη έξαλλος δεν περιέγραφε ούτε στο ελάχιστο το πώς ένιωθα αυτή τη στιγμή. Την άρπαξα από το μπράτσο απότομα και σχεδόν την έσυρα μέχρι τις σκάλες.