Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 5

ΑΡΗΣ

Σε όλη τη διαδρομή, μέχρι να φτάσω στο σπίτι της Κλειούς, σκεφτόμουν δεκάδες τρόπους να την κάνω να μου το πληρώσει. Δυστυχώς δεν είχα προλάβει να μάθω ούτε το όνομά της, αυτό όμως ήταν εύκολο σκέφτηκα, αύριο θα έπαιρνα τηλέφωνο τον Μάνο και θα τον ρωτούσα. Σταμάτησα έξω από την πολυκατοικία της και κατέβηκε προσεκτικά από τη μηχανή.

«Δε θα έρθεις πάνω;» με ρώτησε όλο νάζι αγγίζοντας το πόδι μου αισθησιακά. Δεν είχα καθόλου όρεξη μετά από όλα αυτά.

«Άς το καλύτερα, δε νομίζω ότι θα είμαι καλή παρέα με όλα αυτά που έγιναν.»

«Μπορώ να σε κάνω να ηρεμήσεις... το ξέρεις!» Το ήξερα. Αφού το σκέφτηκα λίγο καλύτερα, αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω ένα ντους γιατί ήμουν χάλια, αύριο δε δούλευα και ένα καλό πήδημα σίγουρα θα ήταν ένας καλός περισπασμός...

Όλο το βράδυ την πηδούσα για να ηρεμήσω, το κακό ήταν ότι συνέχεια σκεφτόμουν την άλλη και δυστυχώς όχι πάντα με κακό τρόπο. Το σίγουρο ήταν ότι ήθελα να την κάνω να το πληρώσει αυτό που τόλμησε να μου κάνει. Θα την έβρισκα και θα την ανάγκαζα να μου ζητήσει συγνώμη στα γόνατα! Δεν ήξερε με ποιον πήγε και τα έβαλε, αυτό το κοριτσάκι θα άκουγε "Άρης" και θα έτρεχε μακριά! Αυτά σκεφτόμουν μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Το πρωί σηκώθηκα αρκετά νωρίς, η Κλειώ κοιμόταν ακόμη, της άφησα σημείωμα, ότι θα της τηλεφωνούσα και έφυγα για το σπίτι μου. Αφού κατάφερα και δούλεψα μερικές ώρες πάνω σε κάποια σχέδια, τηλεφώνησα στον Μάνο και του είπα να έρθει από το σπίτι, να παραγγείλουμε τίποτα απ'έξω και να τα πούμε. Ήθελα να μάθω ότι ήξερε για εκείνη και πρώτα απ'όλα το όνομα της! Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο σπίτι κατάλαβα ότι κάτι του συνέβαινε, έδειχνε διαφορετικός.

«Τι έπαθες ρε μαλάκα και είσαι έτσι; Πήρε η ομάδα σου κανένα κύπελλο;» πάρα ήταν χαμογελαστός.

«Κάτι τέτοιο... σήμερα θα βγω με την Όλγα!» μου είπε, και το χαμόγελο του έγινε ακόμα πλατύτερο.

«Ποια Όλγα ρε;» την στιγμή που του έκανα την ερώτηση συνειδητοποιούσα ποια θα ήταν η απάντηση του.

«Την κοκκινομάλλα από το μπαρ! Χτες όταν έφυγες έκατσα μαζί της και ήπιαμε ένα ποτό στα γρήγορα, κανονίσαμε να βρεθούμε το βράδυ για φαγητό μόνοι μας! Χωρίς κομπάρσους!»

«Να ξέρεις ότι η φιλενάδα της είναι τελείως τρελή! Αν της μοιάζει έστω και λίγο σε λυπάμαι φίλε...» δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή όχι.