Alec
Tam da istediğim gibi hâlâ beni bulmaya çalışıyorlar. Nasıl da yedi üzgün olduğumu. Bunlar mı beni bulacak! Şaka gibi hatta hayatımda duyduğum en iğrenci.
Pufff, telefonum çalıyor. Yine annem. Ne var anne yaa.
"Efendim?"
"Hastanedeyiz. Gelsen iyi olur."
"Ne, n'oldu ve kiminle hastanedesin?"
"Babanla, olanları duyunca fenalaştı."
"Ne yapayım yani?"
"Geçmişi unut artık. En azından şimdilik. Biz bir aileyiz ve şu an birbirimizin desteğine ihtiyacımız var."
"Benim onun desteğine ihtiyacım yok!"
Telefonu kapattım. Dinleyemem onu. Nefret ediyorum o babam olacak adamdan. Yani insan değil kesinlikle o. Hangi pisliği ararsan onda var. Alkol, uyuşturucu, hırsızlık...
Neyse bunları unutalım. Yapmam gereken daha önemli işlerim var. Mesela plan yapmak gibi. Zehir gibi yavaş yavaş çökerteceğim onu. Ama ne yapsam? Adımı tarihe kanlı harflerle yazacak bir şeyler.
İşte bu....
