'In sha Allah komt alles goed'

Deel 3 "Afleiding"

Laila en ik waren er kapot van. Die vakantie interesseerde ons helemaal niks meer. Voor we naar Marokko gingen wilde we zoveel dingen, maar nu hadden we maar 1 wens en dat was herenigd worden met onze vaders. Dagen gingen voorbij en we moesten zoveel regelen de afgelopen dagen dat wij aan niks anders dachten dan onze vaders. Laila en ik moesten vandaag onze spullen weer gaan inpakken dit keer was het met heel veel pijn dan de laatste keer. Morgen vertrekken we met onze vaders kisten naar Marokko. Een week geleden wilde we niks liever dan naar Marokko gaan en nu? We willen geen afscheid nemen van onze vaders. We willen hun niet daar achter laten en dan terug komen naar Nederland. De volgende dag brak aan en de familie die hier in Nederland achterbleef bracht ons naar Schiphol. Met zoveel tranen en pijn stapte wij het vliegtuig in. Normaal gesproken als we met de vliegtuig zouden vertrekken duurde die 3 uurtjes alsof je 6 uurtjes in het vliegtuig zat, maar dit keer leek het net een uur. Alles ging ineens zo snel! Het ongeluk, het overplaatsen van onze vaders en nu naar Marokko om ze te begraven. Laila had de hele weg in het vliegtuig gehuild. Ik liet haar uithuilen, opgekropte gevoelens is nooit goed leerde me vader mij altijd. Die dag dat we aankwamen werden onze vaders ook begraven. Het was een hel die ik mee maakte in het wereldse leven. Afscheid nemen van je meest dierbare persoon in je leven en straks verder moeten gaan met je leven alsof je nooit een vader gehad hebt. Hoe kon dit mijn overkomen, hoe kon ons dit overkomen! Laila en ik hadden zo slecht geslapen die eerste dagen in Marokko. Pas na dagen praatte Laila en ik uitgebreid tegen elkaar. Het was alsof we elkaar aanvoelde en we wisten wanneer het juiste moment was om weer alles eruit te gooien wat diep in ons hart zat. We konden elkaar niet alleen goed begrijpen, omdat we familie waren, maar ook, omdat we dezelfde pijn deelde. Alleen zij kon weten wat ik voel en alleen ik kon weten wat zij voelde. We hadden geen woorden nodig om uit te leggen wat ons precies dwars zat, één blik en één traan was alsof we duizend woorden uitspraken. De dag brak aan dat we terug naar Nederland zouden gaan, het deed ons zo zeer dat we onze vaders hier achter moesten laten. Het leek alsof we ze in de steek lieten. Laila en ik namen lang de tijd om afscheid te nemen van onze vader en oom. We vertrokken daarna naar Nederland. Op Schiphol in Nederland gingen onze moeders en familie leden naar huis, ze werden opgehaald door onze familie die waren achtergebleven. Laila en ik werden opgehaald door 2 Nederlandse vriendinnen. We wilde niet naar huis gaan en omringd worden door verdrietige mensen, we moesten onze hoofd even leeg maken en gingen met onze 2 vriendinnen ergens drinken. Een beetje afleiding hadden we wel nodig. Natuurlijk vergeet je niet wat er gebeurd is, maar door de afleiding wil je en kan je niet huilen. Me vriendinnen en Laila bestelde drank en schrok daar erg van! Laila doe is normaal? Je weet dat wij dat niet mogen! "Yasmina, vergeet wat wel en niet mag. Alles is van ons afgepakt! Ik wil mijn zorgen en problemen vergeten." Laila nam een slok van haar drankje en leek er totaal geen problemen mee te hebben dat ze het dronk. Ze schoof het drankje naar me toe en vertelde me dat ik het echt moest proeven. Ik strekte me hand een beetje uit en twijfelde of ik het moest doen..