'In sha Allah komt alles goed'

Deel 11 "Een nieuw begin"

De dag van mijn bruiloft was eindelijk aangebroken! Ik was zo zenuwachtig. Het was een zeer emotionele dag. Sinds ik wakker werd zag ik mensen al huilen om me heen, ik vond het zo gek. Het is niet dat ik wegga en nooit meer terug kom dacht ik bijmezelf. Ik ga met een man in een huis wonen, voor hem zorgen en kinderen maken. Dat moet juist blij gevierd worden vertelde ik mezelf, maar ook ik werd emotioneel en kon het niet meer droog houden. Voorgoed weg  bij me lieve vertrouwde moeder waar ik al mijn hele leven mee woon. Ik liep naar me kamer en zocht even weer de rust voor mezelf en dacht weer aan mijn vader die deze mooie dag moet missen. Ik belde de fotograaf even op en vroeg of ze eerder kon komen, omdat ik even wat wilde bespreken met haar. Ik had me jurk aan en me make-up was gedaan. Mijn hoofddoek was bijna klaar en ik hoorde de fotograaf al binenkomen beneden en vroeg of ze even naar boven wilde komen, omdat ik met haar wat wilde bespreken. Ik wil graag foto's maken met mijn jurk aan en met gebaren voor me vader. Ze begreep precies wat ik bedoelde en we liepen naar beneden. Me tantes keken me allemaal trots aan en begonnen te zingen. De fotograaf en ik liepen naar buiten om een mooi plekje te zoeken voor een paar foto's. ze had een bordje mee waar je met krijt op kon schrijven en daar schreef ze op; uit het oog, maar niet uit het hart papa! Ik hield het bordje vast en ze schoot een paar foto's. ik gaf een kus gebaar naar boven en ook daar schoot ze paar foto's van. Na een paar foto's liepen we terug naar mijn huis en bedankte haar enorm en ik vertelde haar ook dat dit erg belangrijk was voor me. Ze was erg lief en had er alle begrip voor. Ik liep weer terug naar mijn kamer en wachtte op Rachid en zijn familie die bijna aangekomen waren. Even later hoorde ik auto's piepen buiten. Ik keek voorzichtig uit het raam en zag al die auto's. ik dacht bijmezelf ''Nu begint het''. Me moeder, tantes en Laila kwamen naar boven om achter mij te lopen zodra ik de trap af zou lopen. Ze begonnen allemaal met trommels te slaan en voor me te zingen en liep trap voor trap naar beneden. De tranen vloeide over me wangen heen en kon het niet meer droog houden. Ik zag de camera vrouw, Rachid en zijn familie allemaal beneden op me staan wachten. Ik stapte de laatste treed af. Rachid pakte mijn hand en we liepen hand in hand naar de woonkamer met iedereen achter ons aangelopen en de cameravrouw voor ons. Mijn schoonmoeder depte met een zakdoekje me tranen weg. Ik ging op de bruidsbank zitten die we voor 1 dag hadden gehuurd voor in de woonkamer. Rachid trok mijn sluier omhoog en kuste me op me voorhoofd. We bleven niet lang en voor ik het wist moesten we alweer opstaan en dat was het toen dacht ik bij mezelf. De tranen begonnen weer te komen. Elke stap die ik naar de voordeur zette was een stap dichter naar mijn beginnende toekomst. Mijn man en ik. Ik moest me ouderlijke huis verlaten. Ik moest Laila hier alleen achter laten met me tante en me mijn moeder. Toen ik bij de voordeur stond wilde de fotograaf nog even paar foto's maken. Me moeder kwam naar me toe gelopen en knuffelde me stevig en barste in tranen. Het deed me zo een zeer dat ik mijn moeder zo zag huilen. Ik suste mijn moeder en vertelde haar dat alles goed zou komen. Rachid knuffelde mijn moeder ook en vertelde haar dat die goed voor haar dochter zou zorgen. Ik kuste mijn moeder op haar hoofd en zette mijn eerste stap naar buiten. Na een paar stappen keek ik nog even achterom naar mijn ouderlijk huis. Rachid deed mijn sluier weer omlaag en we stapte de limousine in. De uren vlogen als minuten voorbij. Voor ik het wist was het einde van de avond al aangebroken. Iedereen genoot. Ik leerde bijna alle familie leden van Rachid kennen en zo leerde Rachid ook mijn familie kennen. Iedereen genoot van deze prachtige avond, maar iedereen zat niet op dit moment te wachten. Dat ik de zaal zou verlaten samen met Rachid. Mijn buren en familieleden kwamen me allemaal knuffelen om afscheid te nemen. Toen Laila en me moeder afscheid kwamen nemen voelde ik weer stevige pijn diep van binnen en niemand hield het meer droog. Ik hield Laila stevig vast en fluisterde in haar oor dat ze goed op zichzelf moest passen en niks geks moest doen. Toen ik me moeder vast had kon ik haar niet meer los laten. Mijn moeder en ik hielden elkaar stevig vast en wilde elkaar niet meer los laten. We barste allebei uit in tranen uit en waren niet meer stil te krijgen. Me tante trok op een gegeven moment voorzichtig mijn moeder en ik met moeite uit elkaar. Rachid nam mij over en we zwaaide iedereen uit en stapte de auto in. Rachid toeterde hard toen die weg reed en keek achterom hoe iedereen bij de deur mij zat uit te zwaaien. Het was een erg pijnlijke moment, maar het was de mooiste dag van mijn leven. Een dag om nooit meer te vergeten!