'In sha Allah komt alles goed'

Deel 8 Een klein stukje uit Laila's perspectief

Iedereen was nog druk in gesprek over de schoonouders van Yasmina en het enige waar ik aan kon denken is dat ik Rachid zo snel mogelijk moest spreken. Ik had een idee, ik vroeg Yasmina waar haar telefoon was. Ik vertelde aan Yasmina dat mijn beltegoed op was en ik haar telefoon nodig had om een vriendin te bellen. Ze vertelde me dat haar telefoon boven lag en ik liep meteen naar boven om in haar telefoon het nummer van Rachid eruit te halen. Het deed me pijn om zo tegen mijn eigen nicht te liegen, maar ik wilde haar die pijn besparen als zij hoorde dat Rachid en ik echt verliefd op elkaar waren. Ik pakte haar telefoon en ik wist gelukkig haar wachtwoord. Ik zocht Rachid op en kon hem niet vinden totdat ik ineens 'liefi' zag en wist meteen dat dit Rachid was. Ik smste hem en deed alsof ik Yasmina was ik kon niet over een smsje zeggen dat ik Laila was daarom smste ik hem met; ''Ik ben nog wat vergeten te zeggen. Kan je even alleen terug komen naar het speeltuintje, 2 straten verderop. Ik zie je over tien minuten''. Ik verwijderde het smsje bij verzonden berichten en liep naar beneden en trok gelijk me schoenen aan. Yasmina hoorde dat ik weg wilde gaan en vroeg me waar ik heen ging. Ik vertelde haar dat ik thuis wat was vergeten en ik zo zou terug komen. Yasmina geloofde dit en ik liep de deur uit. Bij elke leugen die ik Yasmina vertelde deed me pijn. Hoe kon ik haar dit aan doen. Het liefst wilde ik haar alles vertellen, maar dat kon ik natuurlijk niet doen. Ik wist dat, dat haar veel meer pijn zou doen. Ik was bijna aangekomen bij dat speeltuintje en ik zag Rachid daar zitten. Elke stap die ik dichterbij zette klopte mijn hart sneller. Rachid schrok toen die mijn gezicht zag en ik begreep zijn reactie, want dat was ook mijn reactie toen ik Rachid bij Yasmina thuis zag zitten op de bank. ''Wat doe jij hier Laila? Ik wacht hier op me vrouwtje, wil je weggaan?'' Rachid sprak met mij alsof die me zoveel kwalijk nam en dat begreep ik ook. Ik vertelde hem dat ik hem dat smsje stuurde en ik Yasmina der nicht was. Rachid schrok van al deze informatie en vroeg wat ik nou eigenlijk van hem wilde. Ik vroeg Rachid of die alles wat in het verleden was gebeurd of die dat voor zich kon houden en aan niemand kon vertellen. Rachid nam plaats op het bankje dat in het speeltuintje zat en ging met zijn handen door zijn haren heen. Ik hoorde hem zacht fluisteren waarom hem dit nou precies moest overkomen, nu die eindelijk geluk had gevonden. Ik zag dat Rachid echt serieus is met Yasmina, dus ik hoefde me geen zorgen te maken dat hij met haar hart zou spelen. ''Rachid? Kunnen we het alsjeblieft voor ons houden? Je weet dat wij elkaar nu heel vaak gaan zien. Op je verloving, bruiloft en familie bijeenkomsten. We moeten ons gewoon zo normaal mogelijk gedragen oke?'' Rachid keek me aan en stond op ''Hoe kan ik normaal tegen je doen Laila? Je had me hart gebroken. Jij was alles wat ik wilde. Je brak mijn hart in stukjes alsof ik geen gevoel of een hart had.'' Rachid liep weg en ik pakte hem bij zijn rechterhand vast ''Rachid! Doe dit dan voor Yasmina. Jij en ik willen haar allebei geen pijn doen. Laten we dit dan op zen minst voor haar doen oke?'' Rachid keek me twijfelend aan en hij ging ermee akkoord. Ik was opgelucht en we vertrokken allebei weer naar huis.