The Killermachine (Dutch)

4

[pov Raisa]

'Goed zo Raisa, ga zo door', zegt mijn danslerares terwijl ik een plié doe. Dansen, sowieso mijn ding. Ook al weet niemand wat een plié betekend. Ik doe nog een paar danspasjes en ga me daarna omkleden. De kleedkamers doen me denken aan school, ze lijken precies hetzelfde. Ik ga na het aankleden de natuur in om foto's te maken. Bij die gedachtes krijg ik er al zin in, lekker alleen zijn en even weg van alles in de wereld, even m'n hoofd leeg. Thuis loop ik naar m'n kamer en pak ik m'n camera. Ik maak mooie foto's in het weiland, van bloemen en geiten. Zonder dat ik het door had heb ik aardig een stuk gelopen en kon ik m'n huis niet meer zien. Ik wilde net terug lopen totdat ik een bos zag waar ik prachtige foto's kan maken. Zo snel als ik kan ren ik het bos in en zoek ik naar dingen waar ik foto's van kan maken.

[pov onbekende]

In zicht... Raisa. Ze helpt me wel heel erg zeg, ze loopt het bos in, niemand ziet dat ik haar meeneem. Langzaam en zachtjes loop ik achter haar aan het bos in. Zachtjes is haast onmogelijk want al die blaadjes op de grond kraken als je er op staat. Maar Raisa hoort de blaadjes niet, volgens mij zit ze helemaal in haar eigen wereldje. Ik probeer haar via bosjes in te halen zodat ik het beste kan toeslaan. Maar toen keek Raisa opeens op en om haar heen alsof ze wat hoorde. 'Hallo, is daar iemand?', vroeg Raisa en bleef kijken. Geen reactie... 'Hallo, het lijkt wel Grimm', zegt Raisa bespottelijk en moet er zelf heel hard om lachen. Dan spring ik uit de bosjes en laat haar ook slapen door een doekje met het vloeistof voor Raisa's mond te houden. Snel neem ik haar mee naar m'n kelder, maar deze keer hoeft ze niet te battelen, maar zij mag iets veel beters doen. Alleen al bij die gedachtes moet ik heel hard lachen van binnen.

[pov Arkana]

Ik moet hier weg, ik voel dat ik langzaam paranoia word. Ik heb stiekem dat zakmes in de battle kamer meegenomen. Ik ga hem steken en dan ontsnap ik. Vol spanning wacht ik totdat de onbekende terug komt, de onbekende die ook wel 'The Killermachine' genoemd wil worden, maar die naam kan die wel vergeten. Opeens hoor ik een sleutel in het slot van een deur steken. Zenuwachtig en niet wetend wat er zo gaat gebeuren wacht ik totdat de deur van de kelder open doet. Het lijkt wel eeuwen te duren, het lijkt net dat om de minuut hij een stap zet en dat die pas over een uur in de kelder aankomt. Ik voel m 'n hart kloppen en de voetstappen komen steeds dichterbij. Dan zie ik langzaam dat de klink omlaag word gedaan en dat de onbekende Raisa heeft meegenomen, alleen zij is vastgebonden en hopeloos te ontsnappen. Dit moet ik alleen doen en dan aan iedereen vertellen wie het is. Zodra ik 'The Killermachine' zie ren ik op hem af en steek ik het mes, maar hij ontwijkt het dus stak ik in de muur. Zo snel ik kan ren ik door de keuken en de woonkamer richting de voordeur. Alleen hij was nog wel zo slim de voordeur op slot te doen, dus ren ik maar naar boven. Er zijn een paar kamers en ik ga een willekeurige kamer in, misschien lag er iets waarmee ik kan ontsnappen. Ik hoorde ondertussen de onbekende de trap op lopen en omdat hij elk moment boven kan zijn begin ik sneller te zoeken in de nachtkastjes. Maar ik vind niks in de nachtkastjes. Denk Arkana, wat kan ik doen. Opeens had ik een idee en ik pak een staande lamp. Ik wacht tot de onbekende binnen komt en dat deed die ook best snel. Met zoveel mogelijk kracht ren ik met de onderkant van de lamp tegen de onbekende aan en The Killermachine valt op de grond en het liet z'n sleutels vallen. Ik pak de sleutels op ren naar de voordeur en haal de deur van het slot. Net voordat ik naar buiten ren kijk ik nog een keer achterom en zie dat The Killermachine alweer achter me aan komt. 

Ik ren een bos in en ik sla expres het pad af zodat The Killermachine me niet vindt. Even lijkt het me voorbij te lopen maar nadat die mij voorbij is gelopen loopt die weer terug. Dan kijkt die in eens mijn kant op en ik lig met ingehouden adem op de grond. Dan ziet die me en pakt die me bij de arm vast en loopt die met mij weer terug naar binnen. Fuck, mislukt, ik ga hier nooit meer uitkomen, waarom probeer ik het nog, het is hopeloos. Ik moest huilen van al die gedachtes. 'Niet huilen kreng, ik ga je straffen omdat je probeert weg te lopen', zegt The Killermachine. 'Nee, alstublieft, ik zal het nooit meer doen', zeg ik waarop The Killermachine antwoord: Ik denk dat je na je straf het ook niet meer doet. Ik word er bang van als die er zo over praat. 'Zo, blijf jij hier maar, je krijgt over 2 dagen pas weer eten en drinken', zegt The Killermachine waarop ik niet meer reageer. Daar zit ik dan, in een ruimte van 2 bij 2 meter. Wat ben ik toch een mislukking, ik kan nog niet eens ontsnappen en wegblijven uit The Killermachine's handen.

[pov onbekende]

'Zo zo, Raisa, er klaar voor wat je te wachten staat?', vraag ik. 'Nee, laat me gewoon gaan', zegt Raisa nadat ik het tape van haar mond afgehaald heb. 'Nou nou, niet zo'n grote mond dametje, anders krijg jij vandaag ook geen eten', zeg ik waarop Raisa reageert: Ook? Heb je Arkana zeker ook ontvoerd? Ik reageer alleen met een lachje. 'Jij wordt m'n leukste ontvoerde persoon ooit. Datgene wat jij gaat doen, kan je waarschijnlijk zelf niet mee leven, alleen pech dat ik het leuk vind. Ik help je met trainen zodat je niet direct de eerste keer al doodgaat. Wat jij gaat doen, dat is.....